Παράλληλα, και όσο εμείς οι «έγκλειστοι» χαζεύουμε, καθηλωμένοι στους καναπέδες μας, τις ανακοινώσεις των 6 σαν κολομβιάνικη τηλενουβέλα, λαμβάνει χώρα μια έντονη και εκτεταμένη
προσπάθεια πλύσης εγκέφαλου σχετικά με τις «επιτυχίες» της Κυβέρνησης. Δημοσιογραφικά «λιβανιστήρια»,και φίλα προσκείμενοι σχολιαστές του διαδικτύου, προσπαθούν να μας πείσουν
για την «διαχειριστική δεινότητα» του Πρωθυπουργού, και της Κυβέρνησης του, ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας. Κρύβουν όμως αλήθεια τα μέτρα που πάρθηκαν κάποια μορφή
«άριστης» διαχείρισης από την πλευρά της Κυβέρνησης; Είναι τα μέτρα, και η εφαρμογή τους, αποτέλεσμα κάποιας ιδιαίτερης «κοινωνικής ευαισθησίας»; Συγγνώμη αν θα σας απογοητεύω..
αλλά όχι!Πάμε να τα δούμε απλά και αναλυτικά:
Η εξάπλωση του ιού είναι αντιστρόφως ανάλογη με τα μέτρα περιορισμού. Πολλά, και αυστηρά, μέτρα συνεπάγονται μικρότερη εξάπλωση..και βέβαια ισχύει και το αντίθετο. Αν για παράδειγμα
μας “έχτιζαν” όλους μέσα στο υπνοδωμάτιό μας, μας υποχρέωναν να κάνουμε «πιπί» σε «πάπια», και μας έφερναν και φαγητό delivery με drone στο παράθυρο,τότε η εξάπλωση θα ήταν μηδενική, και οι θάνατοι θα ήταν και αυτοί ελάχιστοι. Αν μας αφήναν όλους «αμολημένους» τότε η διασπορά θα ήταν τεράστια και δεν θα προλαβαίναμε να μετράμε νεκρούς. Γνωρίζοντας λοιπόν η Κυβέρνηση την διαχρονική διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας, στην οποία διάλυση βέβαια πρωτοστάτησε και η ίδια, και τώρα και στο παρελθόν, και έχοντας και την «τύχη» να
μελετήσει το τραγικό παράδειγμα της Ιταλίας, αποφάσισε να “κλειδώσει” την χώρα από την αρχή της πανδημίας, για να μη φτάσουμε στο σημείο να φανούν, στην πράξη, οι τεράστιες ανεπάρκειες του δημοσίου συστήματος υγείας, και οι άνθρωποι να πεθαίνουν σαν τα κοτόπουλα…
Τα μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν είναι αποτέλεσμα ούτε κάποιας ευφυούς συλλογιστικής διαδικασίας κάποιου πάνσοφου και πεφωτισμένου ηγέτη, ούτε της πυγμής και της
αποφασιστικότητας κάποιου διορατικού πολιτικού γκουρού, αλλά μια αυτονόητη τυπική αλγοριθμική διαδικασία, σαν αυτή που διδάσκουμε στην πληροφορική της Γ Γυμνάσιου, και που
λέει ότι «ΑΝ έχεις ένα διαλυμένο σύστημα υγείας, ΤΟΤΕ πάρε γρήγορα αυστηρά μέτρα περιορισμού, ΑΛΛΙΩΣ θα έχεις πολλούς νεκρούς». Η ομολογουμένως γρήγορη λήψη μέτρων
δεν ήταν αποτέλεσμα κάποιας «σούπερ ντούπερ» πολιτικής διαχείρισης αλλά απλών νοητικών ικανοτήτων, που έχουν τα παιδία από τις πρώτες κιόλας τάξεις του Δημοτικού.
Γενικά τα μέτρα απομόνωσης λαμβάνονται από τις κυβερνήσεις όχι για να μην κολλήσουμε, αλλά για «να μη κολλήσουμε όλοι μαζί», όπως δηλώνει συχνά πυκνά και ο καθηγητής Τσιόδρας,
δηλαδή για να κολλήσουμε με έναν «ελεγχόμενο» ρυθμό. Όσο καλύτερο είναι το σύστημα υγείας μιας χωράς τόσο μικρότερη είναι η ένταση, η έκταση και η διάρκεια των μέτρων, και τόσο
μικρότερη είναι και η ζημιά στην οικονομία.
Στην χώρα μας συγκεκριμένα τα μέτρα λήφθησαν τόσο νωρίς ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει το απαξιωμένο σύστημα υγεία, και να
μην πεθάνει κόσμος λόγω ανεπαρκούς υγειονομικής φροντίδας, κάτι το οποίο, συν τοις άλλοις, θα είχε και τεράστιες πολίτικες και ιδεολογικές προεκτάσεις. Η ανεπάρκεια λοιπόν του δημοσίου
συστήματος υγείας ( έλλειψη ΜΕΘ, υγειονομικού προσωπικού, εξοπλισμού κτλ) οδήγησε αυτόματα και σε αυξημένη ανάγκη ταχύτερης «επιπεδοποίησης», και χρονικής επέκτασης, της
λεγόμενης « καμπύλης διασποράς», ώστε να βρίσκεται διαρκώς μέσα στα χαμηλά όρια αντοχής του σαθρού συστήματος υγείας. Εξανάγκασε δηλαδή την Κυβέρνηση να πάρει αυτόματα σκληρά
μέτρα απομόνωσης, εις βάρος της οικονομίας, για να μικρύνει η «ροη» των ασθενών προς τα νοσοκομεία και έτσι να αποκρύψει ταυτόχρονα και τις δίκες της ευθύνες για την «κατάντια» του
δημόσιου συστήματος υγείας.
«Ναι αλλά, παρ’ όλ’ αυτά, έβαλε την Κοινωνία πάνω από την Οικονομία ο Μητσοτάκης» θα πει κάποιος. Ναι, σίγουρα έβαλε, προσωρινά, κάτι πάνω από την οικονομία αλλά όχι την κοινωνία!
Ο Χένρι Κίσινγκερ στις 3/4/20 δήλωσε στην «Wall Street Journal» έλεγε ότι « όταν τελειώσει η πανδημία, οι θεσμοί πολλών κρατών θα θεωρηθούν αποτυχημένοι… Η ιστορική πρόκληση για τους ηγέτες είναι να διαχειριστούν την κρίση… η αποτυχία μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο σε ανάφλεξη… Το απόλυτο τεστ θα είναι το κατά πόσον θα επιτευχθεί ο περιορισμός του ιού, σε κλίμακα που θα επιτρέψει στους Αμερικανούς να έχουν εμπιστοσύνη στην Κυβέρνησή τους». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Γ. Στόλτενμπεργκ δήλωσε ότι « η υγειονομική κρίση δεν πρέπει να μετατραπεί σε κρίση ασφάλειας».
Η «υγειονομική κρίση» λοιπόν υπάρχει φόβος να μετατραπεί και σε κρίση θεσμών και σε κρίση εμπιστοσύνης των λαών στις κυβερνήσεις τους και στους ηγέτες τους, κυρίως δηλαδή σε κρίση ιδεολογική, για το αν και κατά πόσο αγαθά όπως η Υγειά και η Παιδεία πρέπει να είναι πεδία ιδιωτικής κερδοφορίας ή αν θα πρέπει να είναι δημόσια και δωρεάν για όλους. Δεν έβαλε λοιπόν «την κοινωνία πάνω από την οικονομία» ο Πρωθυπουργός όπως αρέσκεται να λέει, αφού άλλωστε το οικονομικό κόστος του εκτεταμένου «κλειδώματος» δεν θα το πληρώσει ο
ίδιος αλλά θα το πληρώσουν σύντομα οι εργαζόμενοι… ούτε ακολούθησε κάποια πολιτική «κοινωνικής ευαισθησίας», και ευγενούς αλτρουιστικής συμπεριφοράς. Αυτό που έκανε είναι
ότι μπροστά στον φόβο ενός ιδεολογικού και πολιτικού στραπάτσου, λόγω της μη εφαρμογής ενός γρήγορου «lock down», αναγκάστηκε να επιβάλει αυστηρή καραντίνα για να διαφυλάξει, όχι
την κοινωνία, αλλά την λεγόμενη «κοινωνική συνοχή». Ένας κοινωνικά «μη αποδεκτός» αριθμός νεκρών θα οδηγούσε στη διάρρηξη της «κοινωνικής συνοχής» η οποία με τη σειρά της θα
μπορούσε να οδηγήσει , σύμφωνα και με τον Κίσινγκερ, σε κοινωνική «ανάφλεξη», και σε ταυτόχρονη αμφισβήτηση του κυρίαρχου οικονομικού και παραγωγικού μοντέλου, και βέβαια και
της ιδίας της Κυβέρνησης που το στηρίζει και το υλοποιεί.
Για να το κλείσουμε λοιπόν: Η βαθιά επίγνωση της ανεπάρκειας του συστήματος υγείας και η προσπάθεια αποφυγής του πολιτικού και ιδεολογικού κόστους των μαζικών θανάτων, λόγω αυτής
ακριβώς της ανεπάρκειας, μαζί βέβαια με το τυχαίο γεγονός του να έχουν προηγηθεί άλλες χώρες, που λειτούργησαν σαν «παραδείγματα προς αποφυγή», οδήγησαν αναγκαστικά/«νομοτελειακά» την Κυβέρνηση να πάρει τα συγκεκριμένα μέτρα. Αν αυτό κάποιοι θέλουν να το βλέπουν, ή ακόμα χειρότερα να το πλασάρουν, σαν «επιτυχημένη πολίτικη επιλογή» (!)τότε με γεια τους και με χαρά τους. Ο ηγέτης όμως δεν φαίνεται όταν ακολουθεί μονόδρομο, ούτε όταν κάποιος έχει ρίξει εκ των πρότερων στο δρόμο «τροχιοδεικτικές βολές».
Η αλήθεια όμως είναι ότι στην κρίση που βιώνουμε υπάρχουν «ήρωες». Ήρωες και μικροί καθημερινοί «ηγέτες», που όμως είναι «αόρατοι», όπως παραδέχτηκε και ο ίδιος ο Μητσοτάκης
στο τηλεοπτικό του διάγγελμα. Οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, οι υγειονομικοί, οι εκπαιδευτικοί που ψάχνουν τρόπο επαφής με τους μαθητές τους χωρίς την παραμικρή βοήθεια
από το Κράτος, οι φορτηγατζήδες που φροντίζουν για τον εφοδιασμό των καταστημάτων, οι «ντελιβεράδες», οι αυτοαπασχολούμενοι του πλήττονται, και οι νέοι επιστήμονες, που ενώ αυτοί
αγχώνονται για το αν θα βρουν το νοίκι του μήνα για το γραφείο, η κυβέρνηση τους ταΐζει… vouchers! Είναι αυτοί οι πραγματικοί ήρωες και δεν βρίσκονται ούτε στο κυβερνητικό επιτελείο,
ούτε στα γραφεία των τραπεζιτών και των μεγαλοεργοδοτών, ούτε στα δημοσιογραφικά «πάνελς» πλέκοντας εγκώμια στην Κυβέρνηση. Είναι οι πραγματικοί ήρωες, οι χρήσιμοι και
αναντικατάστατοι. Οι ήρωες της καθημερινότητας, αυτοί που πραγματικά κοπιάζουν, παράγουν, και προσφέρουν, και που πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να πληρώνουν το μάρμαρο της κάθε
οικονομικής κρίσης, είτε αυτή είναι «χρηματοπιστωτική», είτε «υγειονομική»…
