Η ΤΖΕΛΙΛΑ, Η ΣΑΧΑΡΑ ΚΑΙ… Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ
ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΟΥ
Αποφάσισε ο πρωθυπουργός, κ. Μητσοτάκης, να ταξιδέψει με τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζο Μπάιντεν, και τον πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, προκειμένου να διαπραγματευτούν την αγορά πυροσβεστικών αεροπλάνων και να ακυρώσουν τη συμφωνία για τα πολεμικά.
Στο άνετο προεδρικό αεροπλάνο, την ώρα που έπιναν τον καφέ τους, ανακοίνωσε ο πιλότος ότι τελείωσαν τα καύσιμα. Αμέσως, προσγειώθηκε πάνω στην έρημο της Σαχάρα. Ένα αεροπλάνο προεδρικό δεν πέφτει ποτέ, σε αντίθεση με τα Canadair του περασμένου αιώνα.
Βγήκαν στην έρημο, φοβισμένοι, γιατί δεν ήξεραν τι θα συναντήσουν. Έβλεπαν μόνο τους αμμόλοφους. Όμως, εκείνοι έκρυβαν στα σπλάχνα της, μια μικρή όαση. Το σπίτι της Τζελιλά. Διέκριναν ένα κόκκινο φως, να αναβοσβήνει στην πόρτα της. Πλησίασαν και μόλις άνοιξε η πόρτα, εμφανίστηκε με μια κελεμπία η μαντάμ Τζελιλά. Τους καλωσόρισε και ευγενικά ρώτησε ποιος ήταν ο σκοπός της επίσκεψής τους. Τους εξήγησε ότι είχε ένα χαρέμι από πανέμορφες Αλγερινές και Αιγύπτιες, που πρόσφεραν κάθε είδους περιποίηση.
«Δε θέλουμε τίποτα», απάντησε ο Μπάιντεν, «παρά μόνο ένα τηλέφωνο να πάρω στον Λευκό Οίκο, ώστε να φτάσει αεροπλάνο με καύσιμα». «Βεβαίως», απάντησε η μαντάμ, «αλλά θα το πληρώσετε χίλια δολάρια». Διαμαρτυρήθηκε ο Μπάιντεν, λέγοντας ότι του φαίνεται υπερβολικό το ποσό, όμως, η Τζελιλά του απάντησε ότι για μία υπερδύναμη τα χίλια δολάρια δεν είναι τίποτα. Ζήτησε κι ο Πούτιν να τηλεφωνήσει στο Κρεμλίνο, για να μην ανησυχούν, αλλά του ζήτησε χίλια ρούβλια. «Πανάκριβο είναι το τηλέφωνο». «Πανίσχυρη χώρα είστε κι εσείς, τι είναι τα χίλια ρούβλια»; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης διστακτικά της είπε: «Κι εγώ θα ήθελα να τηλεφωνήσω στο Μαξίμου, όμως, υποθέτω ότι θα ζητήσετε χίλια ευρώ που θεωρώ ότι είναι πολύ ακριβό, για μια φτωχή χώρα». «Μα τι λέτε, κ. Μητσοτάκη», απάντησε η Τζελιλά. «Σε εσάς θα χρεώσω την κλήση αστική, ένα ευρώ, δηλαδή. Έχουμε τόσα κοινά άλλωστε. Καθίστε να σας προσφέρουμε κι ένα τσάι. Είναι το μόνο ρόφημα που έχουμε».
Χαρούμενος ο Μητσοτάκης για την προνομιακή αυτή μεταχείριση, την ρώτησε από πού πήρε τ’ όνομά της. «Είμαι από μια μικρή πόλη της Αλγερίας, απ’ όπου πήρα και το όνομά μου», του απάντησε. «Και πώς σκεφτήκατε μέσα στην ερημιά, ν’ ανοίξετε οίκο ανοχής»; «Μα τι λέτε, κ. Μητσοτάκη, ξέρετε τι πελάτες έρχονται και πόσο κόσμο εξυπηρετούμε; Καραβάνια που αφήνουν τις καμήλες ώρες ολόκληρες για να ξαποστάσουν. Μυστικιστές Ινδοί, Αιγύπτιοι φελάχοι, όλοι έρχονται αποχαυνωμένοι από τη ζέστη και φεύγουν από τις υπηρεσίες μας ανανεωμένοι».
Κι ο Μητσοτάκης τη ρώτησε: «Δε φοβάστε τους κινδύνους»; «Βλέπετε αυτό το πιθάρι δίπλα σας; Είναι γεμάτο από φίδια και σαύρες της ερήμου, που τα περιποιούμαστε πάρα πολύ, κι έτσι έχουν εξημερωθεί. Δεν κινδυνεύουμε από τους πελάτες, παρά μόνο προχθές από μια ομάδα Ευρωπαίων που έφτασε με μεγάλες ανεμογεννήτριες για να βάλουν γύρω γύρω στους αμμόλοφους. Βγήκαμε, όλες οι γυναίκες, κρατώντας το πιθάρι και φωνάζοντας «Αν δεν φύγετε αμέσως θα σας πετάξουμε όλα τα φίδια πάνω σας».
Λίγο πριν φύγουν ο πρωθυπουργός της εξομολογήθηκε ότι είναι στενοχωρημένος διότι κάηκε η χώρα που κυβερνάει. Τον φωνάζουν «νεκροθάφτη» και «αποστολέα συλλυπητηρίων», γι’ αυτό επιστρέφει με βαριά καρδιά. «Μην ανησυχείτε κ. Μητσοτάκη, έχουμε τόσα κοινά, γι’ αυτό άλλωστε χρέωσα κι ένα ευρώ την κλήση. Θα μετατραπεί και η χώρα σας σε μια μεγάλη έρημο. Λειτουργείτε κι εσείς με τους δικούς μας κανόνες. Θα προσπαθήσω να επηρεάσω ευνοϊκά την κατάσταση εκεί. Να με θεωρείτε σύμμαχο. Μόνο θα ήθελα μια μικρή χάρη. Όταν αναφέρετε το μότο σας «πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος» να συμπληρώνετε «πάνω απ’ όλα και τα δικά μας σπίτια» γιατί κι εμείς άνθρωποι είμαστε και δουλεύουμε πολύ σκληρά». Τον αποχαιρέτισε μ’ ένα χαμόγελο που φαινόταν σαν υπόσχεση για το μέλλον.
Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, είναι εντελώς συμπτωματική.
