Στην φιλελεύθερη ιδεολογία, οι ανθρωπιστικές θεσμίσεις, όπου έγιναν δεκτές, έγιναν ως μέσα παραγωγικής αξιοποίησης του πλούτου και μόνον. Διότι, με την ωφελιμιστική έννοια που δίνει ο φιλελευθερισμός στην κοινωνική τάξη των «αρίστων», εκχώρησε τη πολιτική δύναμη στους οικονομικά ισχυρούς, οι οποίοι έχουν έναν στόχο: την επιδίωξη του κέρδους το οποίο με την σειρά του καταλήγει σε αυτό που ανέκαθεν ήταν: στην επιδίωξη κοινωνικής ισχύος.
Ως εκ τούτου στην φράση του Υπουργού Πέτσα «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει» πρέπει να δοθεί ιδιαίτερη σημασία αφενός γιατί είναι ο ηθικός κώδικας που εκφράζει την κυρίαρχη κοινωνική τάξη αφετέρου η αναγωγή των κοινωνικών σχέσεων, και μάλιστα από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη σε μια βιολογική σχέση των πολιτών μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες συνέπειες παρέχοντας ιδεολογική κάλυψη σε πολιτικές ταξικής, οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής καταπίεσης.
Έτσι κι αλλιώς ο βιολογικός κοινωνικός προκαθορισμός αποτελεί μια βολική απόδειξη για όσους αναζητούν «επιστημονικό» άλλοθι σε πολιτικές κοινωνικού Δαρβινισμού. Οι άριστοι ίναι άριστοι επειδή είναι προικισμένοι με προσαρμοστικότητα, και οι αδύνατοι είναι αδύνατοι γιατί είναι από την φύση τους μειονεκτικοί στην προσαρμογή. Επομένως ο κοινωνικός, δαρβινικός ανταγωνισμός μετατρέπεται σε αποκεκαλυμμένη αλήθεια βιολογικά καθορισμένη από την ανθρώπινη φύση, συνιστά κυρίαρχη πραγματικότητα, και παίρνει μορφή και περιεχόμενο από κυβερνητικές αποφάσεις. Δηλαδή ο υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Πέτσας θεωρεί αναγκαία και αποδέχεται το δαρβινικό «δικαίωμα» ο ισχυρός και προσαρμόσιμος να εξοντώνει τον αδύναμο μη προσαρμόσιμο. Θα μπορούσα να προσθέσω: αφού πρώτα ο υπουργός Πέτσας και οι όμοιοι του φρόντισαν να εξαφανίσουν την ελάχιστη θεσμική προστασία που θα μπορούσε να προστατεύσει του αδύναμους συμπολίτες μας.
Στις φιλελεύθερες κρανιακές κοιλότητες υπάρχει η πίστη πως πολλοί άνθρωποι ναι μεν υποφέρουν την ίδια μοίρα αλλά ευθύνονται ατομικά για την κατάσταση αποκλεισμού που έχουν περιέλθει. Δεν υπάρχει λοιπόν ενιαία ή ενιαιοποιούσα αιτία που προκαλεί τα δεινά τους, άρα ούτε και εχθρός ενάντια στον οποίο θα μπορούσαν να αγωνιστούν.
Αυτή η κατάσταση δημιούργησε τους «μέσα» και τους «έξω».
Τους «ενταγμένους» και τους «αποκλεισμένους».
Τους «άριστους» και τους «άχρηστους».
Τους «επιτυχημένους» και τους «χαμένους».
Θα σας παραπέμψω σε έναν άριστο, σε έναν νικητή, που δεν επιδέχεται βελτίωσης, και που κρατά πραγματικά ανθρωπιστική στάση απέναντι στους αδύναμους, στους ηττημένους της κοινωνίας. Αναφέρομαι στον φιλελεύθερο Σωτήρη Γεωργανά: Δρ. Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Βόννης, αναπληρωτής Καθηγητής Οικονομικών στο University of London -Royal Holloway, αρθογράφος στην «Καθημερινή» και μέλος του επιστημονικού συμβουλίου του ΚΕΦίΜ ,ο οποίος με διαύγεια πνεύματος καταδεικνύει τους όρους ορθολογικής εννόησης της φιλελεύθερης κοινωνίας: «Το κράτος, σύμφωνα με αυτήν την φιλοσοφία, δεν μπορεί να μειώνει τις ανισότητες με την βία, κόβοντας τα πόδια μερικών πολιτών. Αυτό που μπορεί να κάνει, είναι αυτό που έκανε η κα. Θάτσερ: να αφήσει το πεδίο ελεύθερο για τον καθένα μας να κερδίσει το ψωμί του σε έναν δίκαιο αγώνα, χωρίς εμπόδια. […] (σ.σ: ο καθένας όχι όλοι) Μπορεί και να μην δουλέψει, μπορεί να στοχάζεται για την φύση του κόσμου σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο. Είναι στο χέρι του να διαλέξει τι θα κάνει» (Rooster.gr: Σωτήρη Γεωργανά: Τo κληροδότημα της Θάτσερ Βλέπε και: Κώστας Λουλουδάκης: Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo Εκδόσεις ΚΨΜ)
Άλλες επιλογές, εκτός του «στοχασμού σε ένα παγκάκι», του άχρηστου, του ηττημένου από τον «δίκαιο αγώνα» εναντίον των συνανθρώπων του, απαγορεύονται!
Αυτή η χωματερή της βιολογίας αποτελεί το θεμέλιο των πλέον χαρακτηριστικών και ουσιωδών γνωρισμάτων ενός συστήματος ιδεών, αξιών και κανόνων με τους οποίους ταυτίζεται η φύση με την ελεύθερη αγορά, ως μοριακό γεγονός και επιχειρείται η απομόνωση του ανθρώπου από το πολιτικό πεδίο, η αποξένωση του από τον συνάνθρωπο , η απολυτή απάθεια και η μη συμμέτοχη του το πολιτικό γίγνεσθαι. Τα κοινωνικά πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ ωθούν την κοινωνία προς αυτήν την κατεύθυνση.
Η προβολή της ζωής reality αστέρων, η αποπολιτικοποίηση των ειδήσεων, η εμμονή σε ειδήσεις εγκλήματος και η μετατροπή τους σε show reality με στόχο το τη διέγερση του θυμικού της μάζας, η εμμονική προβολή ενός πνεύματος ατομικού καταναλωτισμού και πλαστικού ευδαιμονισμού δημιουργούν το κατάλληλο υπόβαθρο που οδηγεί στο σχηματισμό προσωπικοτήτων που το ενδιαφέρον τους για την κοινωνία θα φιλτράρεται μέσα από το κέρδος που οι πιο ικανοί, οι πιο προσαρμόσιμοι, θα αποκομίζουν πάντα από την εξαθλίωση των άλλων. Η μιντιακή απεικόνιση δημιουργεί αποδοχές και συγκαταθέσεις στο σώμα της κοινωνίας και χρησιμοποιείται ως φορέας ιδεολογικού ελέγχου: χειραγωγεί αντιλήψεις, διαμορφώνει τα θέματα που θα σκέπτονται οι άνθρωποι-δηλαδή έχουμε μια κατασκευή της λογικής-δεν συνεισφέρει καθόλου στον πλουραλισμό των απόψεων, αναπτύσσει την προκατάληψη, αποπροσανατολίζει την αυτόνομη κρίση, δημιουργεί ένα αλλοτριωμένο κοινό και λειτουργεί ως μηχανισμός απόσβεσης κοινωνικοπολιτικών αντιδράσεων!
Εν κατακλειδι αυτή η νεοφιλελεύθερη θεωρία στηρίζεται στην πεποίθηση ότι ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχει βιολογική ανισότητα. Οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι καθώς ζουν σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, άρα πρέπει να δώσουν τον «αγώνα της υπάρξεως» μέσα από την συμμετοχή τους στην «φυσική» διαδικασία της ελεύθερης αγοράς. Η κοινωνική «αποτυχία» δεν είναι αποτέλεσμα των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών συνθηκών ούτε και υπάρχουν αφετηριακές ανισότητες στην κοινωνική τάξη μεταξύ των ατόμων που θα επηρέαζαν τη θέση τους στην κοινωνική ιεραρχία. Εν ολίγοις, ο ανταγωνισμός των ατόμων είναι μια σειρά από τυχαίες και άρα αιτιακά ανεξάρτητες καταστάσεις όπου πάντα «σε έναν δίκαιο αγώνα» αποτυγχάνει ο αδύναμος να αντεπεξέλθει στην πάλη για την επιβίωση.
Ξεχνούν όμως πως η συνείδηση και η συμπεριφορά του ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό πεδίο, η κοινωνική συμβίωση δηλαδή, δεν προβλέπονται από κανέναν βιολογικό κώδικα. Η κοινωνική συλλογικότητα πάντα θα υπερβαίνει τα μεμονωμένα άτομα. Μα και η συμπεριφορά των μεμονωμένων ατόμων δεν μπορεί να συσχετιστεί με την βιολογική και γονιδιακή προσαρμοστικότητα τους.
Ο κατανόηση του κοινωνικού Δαρβινισμού της κυβέρνησης είναι επείγουσα προτεραιότητα και υπάρχει αδήριτος ανάγκη να πολεμηθεί σκληρά γιατί είναι ένα ιστορικό φαινόμενο που οδηγεί στον ολοκληρωτισμό και τελικά στην αφαίρεση της ανθρώπινης ιδιότητας από το άτομο…
