Από τη φίλη του Ημεροδρόμου, Τόιτου Μαγδαληνή, λάβαμε και δημοσιεύουμε ένα ποίημα που έγραψε, αφιερωμένο στις μητέρες των παιδιών που σκοτώθηκαν στα Τέμπη.

Η πιο βαθιά πληγή….

Ποτέ δεν κοιμούνται οι μητέρες των νεκρών παιδιών
Άλλωστε αν και ξυπνητές, τις κυκλώνουν οι εφιάλτες
κι όλη τη νύχτα ξαγρυπνούν δίπλα στο καντήλι
αγκαλιά με μια φωτογραφία.

Ποτέ δε γελούν οι μητέρες των νεκρών παιδιών
κι αν κάποτε για μια στιγμή ξεχαστούν και μειδιάσουν τα χείλη τους
συνεχίζουν να κλαίνε οι ψυχές τους.

Ποτέ δεν τραγουδούν οι μητέρες των νεκρών παιδιών
παρά μόνο μοιρολογούν, ουρλιάζουν ή σιωπούν…
μα όχι, ποτέ δεν ξανατραγουδούν.

Ποτέ δε ζεσταίνει η αγκαλιά τους
Ποτέ δεν κλείνουν τα χέρια τους
Αιώνια ανοιχτά…
περιμένουν την επιστροφή των παιδιών τους
κόντρα στους νόμους της φύσης
αλλά αυτά δεν επιστρέφουν!

Ποτέ δεν ξεχνούν οι μητέρες των νεκρών παιδιών
Πάντα θυμούνται….
τη μυρωδιά
την αγκαλιά
το γέλιο των παιδιών τους
το άδικο που χτύπησε την πόρτα τους!

Ποτέ δεν ξαποσταίνουν οι μητέρες των νεκρών παιδιών
Αδιάκοπα περιπλανιούνται σαν σκιές μες στα βαγόνια της οδύνης
χωμένες μέσα στα χαλάσματα
τυλιγμένες στις φλόγες του πένθους
κι έχουν καμένη την ψυχή τους απ’ το κρίμα και το άδικο!

Ποτέ ο χρόνος δε γιατρεύει τις μητέρες των νεκρών παιδιών
Αποδεικνύεται λειψός, ανειδίκευτος γιατρός
Ανήμπορος να κλείσει τη βαθιά πληγή….

Τόιτου Μαγδαληνή