Ήταν Μάης του 2018 όταν τον εκτέλεσαν. Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Το όνομά του ήταν Fadi Abuh Saleh· ήταν Παλαιστίνιος. Καθηλωμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο, μέσα σε καπνούς από καμένα λάστιχα· απέναντι σε έναν από τους πιο αιμοσταγείς στρατούς διεθνώς, ο Saleh αποτέλεσε ένα σύμβολο αξιοπρέπειας και ανθρωπιάς· ένα σύμβολο αγώνα, στην μάχη του παλαιστινιακού λαού για γη και ελευθερία.
Ήταν εκείνος, στην θρυλική πια φωτογραφία, που έδειξε ακόμη μια φορά πως η ανάγκη των ανθρώπων να ανασαίνουν ελεύθερα είναι σαν το νερό: θα συνεχίσει να ρέει, να ακολουθεί την πορεία του, όσα εμπόδια κι αν φράζουν τον δρόμο του.
Δεν έχω ενδείξεις ότι οι διασωληνωμένοι εντός ΜΕΘ πεθαίνουν…
Πέντε χρόνια μετά, το κράτος του Ισραήλ, απαλλαγμένο πια από την βίαιη παρουσία του Saleh, βομβαρδίζει νοσοκομεία. Πρόσφατο παράδειγμα, όσα συνέβησαν στο νοσοκομείο “Αλ Σίφα”. Με άρματα μάχης να εισβάλλουν στον περίβολο χώρο του νοσοκομείου και πάνοπλους Ισραηλινούς στρατιώτες να μπουκάρουν ακόμη και μέσα σε ΜΕΘ, την ίδια ώρα που μωρά, αφημένα στην τύχη τους, μέσα σε αυτοσχέδιες θερμοκοιτίδες και τυλιγμένα με αλουμινόχαρτο, συπλήρωναν το σκηνικό φρίκης, μέσα σε νοσοκομεία χωρίς ρεύμα και πετρέλαιο.
Φευ! Ποιος είπε ότι απαλλαχθήκαμε από τον Μεσαίωνα;
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ): 22 από τα 36 νοσοκομεία της Λωρίδας της Γάζας έχουν σταματήσει να λειτουργούν, με το “Αλ Αχλί” να είναι μεν το μοναδικό νοσοκομείο που βρίσκεται εν λειτουργία στο βόρειο τμήμα της περιοχής, φιλοξενώντας περίπου 500 ασθενείς, ωστόσο να μην μπορεί να προσφέρει παρά ελάχιστες υπηρεσίες, λόγω των επιθέσεων και του αποκλεισμού του Ισραήλ.
Έτσι, και μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι λέξεις, η Διεθνής Επιτροπή Ερυθρού Σταυρού και ο ΠΟΥ έχουν καταγράψει πάνω από 137 ισραηλινές επιθέσεις σε νοσοκομεία και κλινικές στη Γάζα, γεγονός που οδήγησε σε θάνατο 521 αμάχους και σε τραυματισμό άλλους 686 ανθρώπους.
Εξαφανιστείτε ρε, τι σας ζητάνε;
Να το γράψω; Να μην το γράψω; Έχοντας κατά νου αυτό το σχεδόν σαιξπηρικό δίλημμα πέφτω πάνω στην ανάρτηση του καλού συναδέλφου εδώ στον Ημεροδρόμο, Νίκου Μπογιόπουλου, ο οποίος μέσα σε ελάχιστες γραμμές εξηγεί τι σημαίνει “καθίκι”. Με τα λόγια του ίδιου: “Αρκεί να ακούσεις το “καθίκι” να μηρυκάζει την εξής φρασούλα: “Το Ισραήλ ενεργεί βάσει του δικαιώματός του στην αυτοάμυνα”…”.
Σκέφτηκα ότι ταιριάζει απόλυτα στην περίσταση. Πώς αλλιώς; 101 υπάλληλοι του ΟΗΕ έχουν σκοτωθεί στη Γάζα εξαιτίας των Ισραηλινών επιθέσεων, χώρια από τους συνολικά 11.500 ανθρώπους που έχουν σκοτωθεί μέχρι τώρα στον παλαιστινιακό θύλακα, μεταξύ αυτών 4.710 παιδιά και 3.160 γυναίκες.
Η διεθνής κοινότητα φυσικά… καταδικάζει. Ταυτόχρονα όμως, κάνει πως δεν βλέπει, δεν ακούει κι εν τέλει δεν μιλά έπειτα από δηλώσεις όπως αυτή του ακροδεξιού Ισραηλινού υπ. Οικονομικών, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ είπε πως “μοναδική ανθρωπιστική λύση- είναι- η εθελοντική μετανάστευση των Παλαιστινίων”.
Πόσο πιο απλά να το πει ο άνθρωπος; Εξαφανιστείτε ρε από την περιοχή; Τι σας ζητάμε;
Κάντε ησυχία, η διεθνής κοινότητα κοιμάται
Θα μου πεις, περίμενες κάτι διαφορετικό; Όχι. Εδώ ο Ισραηλινός ΥΠΕΞ, Έλι Κοέν αξίωσε την παραίτηση του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Αντ. Γκουτέρες και δεν κουνήθηκε φύλλο. Στον οριστικό εκτοπισμό των Παλαιστινίων θα κολλήσουμε;
Ωστόσο, θα το πω όπως μου βγαίνει: Τι φάση με τον ΟΗΕ και την διεθνή κοινότητα συνολικά; Γιατί μια φορά ακόμη, οι μεγάλοι παίκτες γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το Διεθνές Δίκαιο, σκοτώνοντας αμάχους, ως άλλη μια μέρα στη δουλειά;
Ρώτησα σχετικά τον Δημήτρη Καλτσώνη, καθηγητή Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Στο διάλειμμα ανάμεσα στις συνεδριάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου κατά του Αποκλεισμού της Κούβας που διεξήχθη στο Ευρωκοινοβούλιο, ο έμπειρος ακαδημαϊκός, εις εκ των πέντε δικαστών της υπόθεσης, μου εξήγησε πως “ το διεθνές δίκαιο, όπως διαμορφώθηκε μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, περιλαμβάνει πολλά δημοκρατικά και προοδευτικά στοιχεία εξαιτίας της επίδρασης που άσκησαν οι σοσιαλιστικές χώρες, το κίνημα των αδεσμεύτων και τα αντιαποικιοκρατικά κινήματα”.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δεν έπαυσαν ποτέ να το υπονομεύουν, παρατήρησα με τη σειρά μου, με τον κύριο Καλτσώνη να συμφωνεί σημειώνοντας ακόμη ότι αυτό συνέβαινε όταν ο συσχετισμός τους το επέτρεπε, με την ποιοτική διαφορά όμως σε σχέση με το παρελθόν ότι “μετά το 1990 οι παραβιάσεις του Διεθνούς Δικαίου ξεπερνούν κάθε όριο”.
Διεθνές δίκαιο ή δίκαιο του ισχυρού;
Αυτό σημαίνει ότι η επίκληση για την τήρηση του διεθνούς δικαίου και η αξιοποίηση του φόρουμ του ΟΗΕ είναι ένα άδειο πουκάμισο για τους λαούς, στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Όπως μου εξηγεί ο κύριος Καλτσώνης, συμβαίνει ακριβώς τ’ αντίθετο. “Τέτοιο παράδειγμα είναι οι αποφάσεις του ΟΗΕ ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης -όπως και- τα Ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης υπέρ της κατάργησης του αμερικανικού εμπάργκο στην Κούβα”.
Από την άλλη, το διεθνές δίκαιο δεν επικαλούνται και όσοι το παραβιάζουν, ώστε να νομιμοποιήσουν τις πράξεις τους; Αναμφίβολα, ναι, είναι η απάντηση. “Έτσι κάνει το Ισραήλ που ολοφάνερα ψευδώς ισχυρίζεται ότι ασκεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα. Αλλά το διεθνές δίκαιο δεν είναι πανάκεια για τους λαούς. Αυτός που καθορίζει τις εξελίξεις είναι ο κάθε φορά συσχετισμός των δυνάμεων”.
Πράγμα το οποίο σημαίνει ότι όταν ο μεταπολεμικός νομικός πολιτισμός, εν πολλοίς απαξιωμένος και λησμονημένος, είναι ανίσχυρος να σταματήσει την αιματοχυσία, έρχεται η πίεση της κοινής γνώμης και η αλλαγή της διεθνούς συσχέτισης δυνάμεων να συμβάλλουν στην αλλαγή των ισορροπιών ισχύος. Αυτό, ας το έχουν υπόψη τους και στην Αθήνα, καθόσον φαίνεται γι’ αυτούς, η Παλαιστίνη – όπως κι η Κύπρος- κείται μακράν.
