Του Αντώνη Ρηγόπουλου – από το koutipandoras.gr
Το koutipandoras.gr, όπως κάθε φορά συμμετέχει στη στάση εργασίας που κήρυξε η ΕΣΗΕΑ (μόλις χθες).
Η τετράωρη στάση εργασίας, σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ αποτελεί «μαζική και δυναμική» συμμετοχή των εργαζομένων στα ΜΜΕ, στη σημερινή 24ωρη πανεργατική απεργία που πραγματοποιείται ως απάντηση των εργαζόμενων στη βίαιη φτωχοποίηση και την ακρίβεια με πρόσχημα τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Ωστόσο, αποτελεί ερώτημα το κατά πόσον μπορεί μια ολιγόωρη στάση εργασίας να συγκριθεί με τη δυναμικότητα και την αποφασιστικότητα που απαιτεί το «όπλο» της απεργίας, το οποίο σήμερα χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοι όλης της χώρας ώστε να διαμαρτυρηθούν. Συνεπώς η «απειλή» της ανακοίνωσης της ΕΣΗΕΑ ότι αν δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις της για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και την άρση των μνημονιακών περιορισμών στους μισθούς, «δηλώνουμε έτοιμοι για κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων», προκαλεί τουλάχιστον θυμηδία. Την ίδια θυμηδία προκαλούν άλλωστε και οι φράσεις «απεργούμε και διεκδικούμε» και «θα παραμείνουμε σε επαγρύπνηση», που αναφέρονται στην καταληκτική παράγραφο της ανακοίνωσης. Όχι, συνάδελφοι, ούτε διεκδικούμε, ούτε παραμένουμε σε επαγρύπνηση. Και σίγουρα πάντως δεν απεργούμε. Ας είμαστε ειλικρινείς, τουλάχιστον μεταξύ μας.
Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις και τις ίδιες δυσχέρειες με τους εργαζόμενους σε οποιονδήποτε άλλο κλάδο και η αντιμετώπισή τους ως «ειδικής περίπτωσης», ακόμη και από τις ίδιες τις συνδικαλιστικές τους ηγεσίες το μόνο που κάνει είναι να τους απομονώνει από το κοινωνικό σύνολο και να τους παρουσιάζει ως κάτι διαφορετικό.
Η λεγόμενη «ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος», όπως έλεγαν οι παλαιότεροι συνάδελφοι που μας έμαθαν τη δουλειά, ποτέ δεν αναφερόταν σε κάποια «απόσχιση» των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζόμενων στα ΜΜΕ, από το σώμα των υπόλοιπων εργαζομένων. Αποφάσεις που μας απομονώνουν λειτουργούν σχεδόν ως δικαιολογία υπέρ όσων βγαίνουν στον δρόμο και μας επιτίθενται με απαράδεκτα στοχοποιητικά συνθήματα, θέτοντάς μας κάποιες φορές σε ένα ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ λαού και εξουσίας, πράγμα που απέχει δραματικά από την πραγματικότητα.
Από την άλλη, όταν ένα δημοσιογραφικό συνδικαλιστικό όργανο δυσκολεύεται τόσο πολύ έστω και να αναγνωρίσει, πολλώ δε μάλλον να επισημάνει και να καταδικάσει, τον πρωτοφανή έλεγχο της ελευθερίας του Τύπου από την εκτελεστική εξουσία, τότε ίσως οι απαιτήσεις για δυναμική συνδικαλιστική παρουσία, να είναι υπερβολικές. Ευτυχώς, τουλάχιστον για αυτό το τελευταίο, έχουμε τους ξένους συναδέλφους μας που έχουν στρέψει το βλέμμα στη χώρα μας σε… ενοχλητικό για κάποιους βαθμό.
Από koutipandoras.gr
