«Το μυστικό, έλεγε, είναι ν’ αποκτήσεις τη δική σου σφραγίδα πάνω στο μπουζούκι». Είναι γεγονός πως ο Γιώργος Ζαμπέτας έβαλε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στο μπουζούκι και στο λαϊκό μας τραγούδι. Δημιουργώντας «δική του σχολή», ο μεγάλος δεξιοτέχνης και δημιουργός έγραψε εκατοντάδες τραγούδια, πολλά από τα οποία έμειναν κλασικά για τις ευρηματικές μελωδίες, τις χαρακτηριστικές εισαγωγές, τα δεξιοτεχνικά τους σόλο.
Είκοσι εννέα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του καλλιτέχνη, που δίκαια θεωρείται διεθνής άσος του μπουζουκιού και παραμένει «παρών» με τα ωραία λαϊκά τραγούδια του και με δουλειές νεότερων καλλιτεχνών, που με αγάπη προσεγγίζουν τη δημιουργία του.
Γεννημένος στην Ακαδημία Πλάτωνος, ο Γ. Ζαμπέτας σπούδασε το μπουζούκι «στο Βοτανικό κήπο τις ώρες που χάραζε, ακούγοντας τα βατράχια και τα αηδόνια». Οι πρώτες συναυλίες που άκουσε «στα περιβόλια κάθε άνοιξη και φθινόπωρο, τότε που πηγαίνουν κι έρχονται τα πουλιά… Τύφλα να ‘χει ο παράδεισος». Κι έγινε «ο πιο καλός ο μαθητής» στο μπουζούκι, υπηρετώντας το πιστά και βαδίζοντας μαζί του «σε κόσμους ονειρεμένους».
Εχοντας πάρει τα πρώτα μαθήματα στο μπουζούκι από τον πατέρα του, αρχικά έπαιξε δίπλα στους μεγάλους Μπάτη, Βαμβακάρη, Παπαϊωάννου, Χατζηχρήστο, Τσιτσάνη κ.ά. Το ’52 ηχογραφεί το πρώτο του τραγούδι «Σαν σήμερα, σαν σήμερα» με τον Τσαουσάκη, αλλά «χαλασμός κόσμου» γίνεται το ’54 με το «Αφήνω γεια», σε στίχους Βίρβου και ερμηνευτή τον Καζαντζίδη.
Ακολουθούν πολλά τραγούδια. Η επιτυχία του κορυφώνεται τη δεκαετία ’60-’70. Ξεχωριστό κεφάλαιο στην καριέρα του υπήρξε η συνεργασία του ως σολίστ με τους Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο, Πλέσσα, Μαμαγκάκη, Κουγιουμτζή, Μαρκόπουλο κ.ά.
Ανήμερα της 16ης επετείου του θανάτου του πατέρα του, κόπηκε το νήμα της ζωής του κιθαρίστα – τραγουδιστή Μιχάλη Ζαμπέτα. Χτυπημένος από τον καρκίνο, πέθανε στις 10/3/2008, σε ηλικία 51 χρόνων. Υπήρξε πολύ καλός μουσικός και είχε συνεργαστεί στο πάλκο με τον πατέρα του.
