Σπρώξτε ξανά μέσα στα φέρετρα τα «φαντάσματα του παρελθόντος»
Η κίνηση της Ενωσης Απόστρατων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ) να στείλει πρώτα εξώδικο και μετά να καταθέσει και αγωγή κατά του Νίκου Μπογιόπουλου είναι προκλητική και απαράδεκτη. Αφορμή είναι όσα είπε ο δημοσιογράφος σε ραδιοφωνική του εκπομπή και περιγράφονταν στο άρθρο του «Οι “κομμουνιστοσυμμορίτες”, οι κατσαπλιάδες του Βαν Φλιτ και τα τσιράκια του Πάιατ» που δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2020 και αφορούσε αντικομμουνιστικές εκδηλώσεις της Ένωσης σε Γράμμο και Βίτσι για τους πεσόντες «κατά τις επιχειρήσεις 1946-1949 κατά των κομμουνιστοσυμμοριτών», όπως ανέφερε σε ανακοίνωση της.
Αυτά εν συντομία για το «τυπικόν» της υπόθεσης που καθιστούν φανερές τις ύπουλες προθέσεις και ορατούς τους απόκρυφους στόχους των συγκεκριμένων ενεργειών του ΔΣ της ΕΑΑΣ και, ταυτόχρονα, αναδεικνύουν τις ευθύνες της κυβέρνησης.
Διότι είναι φανερό ότι πρόκειται για ενέργειες που εντάσσονται στο πλαίσιο ενός αντικομμουνισμού που θυμίζει τις παλιές και αλήστου μνήμης εποχές των εκτελέσεων και των εξοριών κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών, ενώ το γεγονός ότι η ΕΑΑΣ, ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ), είναι ένας φορέας που υπάγεται στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, επιβλέπεται άμεσα απ’ αυτό και τυπικά εκπροσωπεί το σύνολο των αποστράτων του Στρατού Ξηράς, καθιστά υπόλογη την ίδια την κυβέρνηση.
Αναμενόμενη, βεβαίως, ήταν η καθαρή και θαρραλέα αντίδραση του κομμουνιστή δημοσιογράφου που δήλωσε ότι «δεν σκιάζεται» από τις απειλές για βαρύ χρηματικό πρόστιμο και για φυλάκισή του, επιμένει στα λεγόμενα και στα γραφόμενά του – την αλήθεια των οποίων, άλλωστε, αποδεικνύει με ακαταμάχητα επιχειρήματα – και θα τα υπερασπιστεί μέχρι τέλους κι «όπου δει».
Ο Νίκος Μπογιόπουλος δέχεται μια αήθη, αντικομμουνιστική επίθεση επειδή, ως κομμουνιστής, έχει επιλέξει να σηκώνει το δημοσιογραφικό βάρος υπεράσπισης της ταξικής πάλης και ανάδειξης της ιστορικής αλήθειας. Χρέος όλων μας – των κομμουνιστών, των αριστερών, των δημοκρατικών και προοδευτικών ανθρώπων – να υψώσουμε τείχος προστασίας του, συνενώνοντας τις δυνάμεις μας και συντονίζοντας τις προσπάθειές μας. Για να μην αφήσουμε ούτε για μια στιγμή να περάσει η επιχείρηση αντικομμουνιστικής τρομοκράτησης. Για να σπρώξουμε ξανά μέσα τα «φαντάσματα του παρελθόντος » που ξεμύτισαν από τα μαύρα φέρετρά τους.
Και τώρα «επί της ουσίας» της υπόθεσης. Ανεξαρτήτως από τη διατύπωση περί «κομμουνιστοσυμμοριτών» από την μεριά της ΕΑΑΣ – που δεν μπορεί ν’ αποκρυφτεί, καθώς «scripta manent” – και πέρα ακόμα από την πρόκληση μιας πεισματικής εμμονής στην καλλιέργεια του αντικομμουνιστικού μίσους, είναι φανερό ότι η Ενωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού θεωρεί και διακηρύσσει ότι στο Γράμμο και το Βίτσι «κέρδισαν οι καλοί» και «ηττήθηκαν οι κακοί».
Πρόκειται για «μέγα ψεύδος» και προσπάθεια αναστροφής της ιστορικής αλήθειας.
Αλλά, ας δούμε, κατ’ αρχάς, πως ήρθε αυτή «νίκη». Είναι πλέον αποδεκτό τοις πάσι – ακόμα και οι της ΕΑΑΣ πρέπει να το παραδέχονται – ότι η έκβαση της τρίχρονης ταξικής αναμέτρησης στην Ελλάδα επηρεάστηκε, ταμάλλα και καθοριστικά, από την πολύπλευρη παρέμβαση – και κυρίως την στρατιωτική επέμβαση – ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων υπέρ της μιας πλευράς. Εν τέλει τη «νίκη» έφεραν στην αρχή τα τανκς του Τσώρτσιλ και στη συνέχεια οι ναπάλμ του Τρούμαν.
Από τη μια μεριά αυτής της αναμέτρησης βρέθηκε ο λαός – η εργατική τάξη, η φτωχή αγροτιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα – και από την άλλη η αστική τάξη, όχι μόνη της, αλλά μαζί με τους ξένους συμμάχους της.
Οσον αφορά στο «ποιος ήρξατο χειρών αδίκων», αρκεί να σημειωθεί ότι πριν ο λαός πάρει τα όπλα στα χέρια του ήταν ήδη πολλές χιλιάδες οι εκτελεσμένοι, οι φυλακισμένοι και οι εκτοπισμένοι , «οι ήρωες βρίσκονταν στα σίδερα και οι προδότες φρουρούσαν τους ήρωες»!
Ο στρατιωτικός συσχετισμός ήταν άνισος σε βάρος των λαϊκών δυνάμεων. Όμως τούτος ο λαός ποτέ δε δείλιασε να αναμετρηθεί με ισχυρότερους. Γράφει ο ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος στο ποίημά του «Οι γειτονιές του κόσμου»:
«Μπορεί να ‘μαστε καλοί και να μη θέλουμε το κακό ούτε της μύγας,
μα δεν μπορούμε, Τομ, ν’ αντέξουμε το κακό που μας κάνετε
το κακό που κάνετε στα παιδιά μας το κακό που κάνετε στις γειτονιές του κόσμου.
Εμείς, Τομ, μπορεί να μην έχουμε όπλα να σας πολεμήσουμε
μα θα σας πολεμήσουμε, Τομ,
μ’ αυτό το τραγούδι κάτου απ’ τα πεύκα
μ’ αυτό το φως της λάμπας στα χέρια της μητέρας
μ’ αυτό το αγγίστρι που ψαρεύουμε ψάρια
μ΄ αυτή τη μικρή συνοικιακή κάμαρα
μ’ αυτό το μικρό χελιδόνι
μ’ αυτά τα μικρά μενεξελιά κουμπάκια της Μαρίας…»
«Κομμουνιστοσυμμορίτες» οι της ΕΑΑΣ αποκαλούν τα παιδιά του λαού που είχαν πάρει τα όπλα στα χέρια και εντάχθηκαν πρώτα στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ για να διώξουν τους φασίστες κατακτητές – τότε που «γκισέμια» της αστικής τάξης «την είχαν κάνει» για το Κάιρο και αλλαχού και δικοί της άνθρωποι συνεργάζονταν με τους κατακτητές, καταδίδοντας πατριώτες – και μετά στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ) να πολεμήσουν για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία.
Ηταν αυτοί που – όπως λέει ο ποιητής – έχουν
«χέρια ροζιασμένα απ’ τον κασμά και το δρεπάνι
ροζιασμένα απ’ το κοντάρι της σημαίας
φαρδιά χέρια, σκληρά χέρια σαν τις μετζεσόλες των αιώνων,
γκαρδιακά χέρια πρωταδέρφια της πέτρας και του σίδερου
μπορούν να καρυδώσουμε την τυραννία,
μπορούν να σταθούν σαν πουλιά στα μαλλιά της γυναίκας,
μπορούν να χτίσουν τα καμπαναριά της Επανάστασης….»
Και γιατί πολεμούσαν στον ΔΣΕ; Λέει πάλι ο ποιητής:
«Εμείς τίποτ’ άλλο δε θέλαμε
Μονάχα να σφουγγίσει ο άνεμος τα μάτια του κόσμου
Μονάχα να σφουγγίσει το ιδρωμένο μέτωπο του ήλιου
Μονάχα να χαμογελάσουνε στο φως οι γειτονιές του κόσμου».
