Έφυγε από κοντά μας στις 2 Ιανουαρίου 2022 η εμβληματική μορφή των παραστάσεων του Θεάτρου Άττις του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Η Σοφία Μιχοπούλου.
Ιδρυτικό μέλος του Θεάτρου Άττις από το 1985, συμμετείχε σε όλες τις παραστάσεις του έως τα τελευταία χρόνια. Η φωτογραφία της ως Αγαύη από την παράσταση των Βακχών του Ευριπίδη του 1986 είναι αναντίρρητα η πλέον γνωστή φωτογραφία Ελληνίδας ηθοποιού σε όλον τον κόσμο, έχοντας κοσμήσει εξώφυλλα βιβλίων, έχοντας αναπαραχθεί σε βιβλία, άρθρα, προβολές σε επιστημονικά συνέδρια, ενώ η σκηνή από την οποία προέρχεται έχει τύχει άπειρων επιστημονικών αναλύσεων διεθνώς: πρόκειται για τη σκηνή όπου η Αγαύη αναγνωρίζει ότι το κομμένο κεφάλι που κρατά είναι εκείνο του γιου της Πενθέα, στην οποία η Μιχοπούλου δίνει μια νέα -και ανεπανάληπτη- διάσταση στην εκφραστική του θρήνου. Ιέρεια σε ένα τελετουργικό θέατρο.
Όμως, η Μιχοπούλου, απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης, και έχοντας σκηνοθετηθεί επί μια δεκαετία από τον Κάρολο Κουν, είχε γνωρίσει από πολύ νωρίς τις τεχνικές του ασιατικού θεάτρου, παρακολουθώντας μαθήματα δίπλα στον ιδρυτή του Θεάτρου Μπούτο, τον περίφημο Τατσούμι Χιτζικάτα.
Έτσι, οπλισμένη με σπάνια εργαλεία της τέχνης της, εντάχθηκε στο Θέατρο Άττις ως βασική ηθοποιός του, όντας πρόσφορο, για να υιοθετήσει τη Μέθοδο του Τερζόπουλου, σώμα , αναλαμβάνοντας ποικίλους ρόλους σε παραστάσεις έργων του Μπρεχτ, του Αισχύλου, του Χ. Μύλλερ, του Στρίντμπεργκ, κ.ά. Από τις τελευταίες της εμφανίσεις, το Νανούρισμα του Σ. Μπέκετ, καθώς ξεπροβάλλει γυμνή από μια σχισμή από το μαύρο κουβούκλιο φέρετρο-μήτρα, εκλιπαρώντας τον συνομιλητή-σκηνοθέτη της με εκείνο το σπαρακτικό, ταυτόχρονα ευγενικό, παιδιάστικο: «Κι άλλο». Κι άλλο λίγο λόγο, κι άλλον ένα ρόλο, κι άλλη ακόμα ζωή.
Κι εκείνος, να της απαντά: «Κι άλλο. Πάμε κι άλλο», μέχρι τελικά να τη ρουφήξει πάλι η σχισμή, να την εξαφανίσει από τα μάτια μας. Τα δακρυσμένα μάτια των θεατών της. Των θαυμαστών της μοναδικής τέχνης της, της απαράμιλλης σεμνότητας, δεκτικότητας και ευγένειάς της στο θέατρο και στη ζωή της. Σπάνια καλλιτέχνις και σπάνιος άνθρωπος.
Καλό σου ταξίδι Σοφία.
