Η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (ΓΓΑ) συμπλήρωσε 59 χρόνια ζωής. Υποτίθεται ότι η δημιουργία της είχε σαν στόχο την προώθηση επίλυσης των προβλημάτων του εξωσχολικoύ αθλητισμού, του λεγόμενου σωματειακού, ή υψηλού αθλητισμού. Αυτή η μορφή αθλητισμού, εκπροσωπείται από τις αθλητικές ομοσπονδίες όλων των ολυμπιακών αθλημάτων και τα σωματεία τους. Οι πρόεδροι των ομοσπονδιών θα έπρεπε να είναι σύμβουλοι του εκάστοτε Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, που από κοινού, θα χάραζαν και θα προγραμμάτιζαν: α) τους προϋπολογισμούς, με βάση το αγωνιστικό τους πρόγραμμα και β) τις ανάγκες τους σε αθλητικές εγκαταστάσεις.
Αυτά βέβαια στη θεωρία, γιατί σπάνια, έως καθόλου, δημιουργήθηκαν προϋποθέσεις (από πλευράς ΓΓΑ) για τέτοιας μορφής συνεργασία. Αντιθέτως, ο κάθε Γενικός Γραμματέας κουβάλαγε (και αυτό εξακολουθεί μέχρι σήμερα) και ένα τσούρμο δικούς του, κομματικούς φίλους, για τις προσωπικές και τις κομματικές του εξυπηρετήσεις.
Ως παράρτημα της εκάστοτε κυβέρνησης, η ΓΓΑ υιοθετούσε και υλοποιούσε τις πολιτικές επιλογές στο χώρο του αθλητισμού. Η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, σε συνδυασμό με την ελλειπή γνώση του χώρου και την απουσία προγραμματισμού, οδήγησαν στο μεγάλο φαγοπότι…
Δισεκατομμύρια δραχμές (μετά ευρώ) δόθηκαν για την κατασκευή αθλητικών έργων. Για αρκετά από αυτά τα έργα δεν έγινε παραλαβή. Πολλά έργα λειτουργούσαν για χρόνια χωρίς άδεια. Το σημαντικότερο ήταν ότι για την πλειοψηφία των έργων η συντήρηση ήταν ανεπαρκής, ή ανύπαρκτη, με αποτέλεσμα μεγάλες αθλητικές εγκαταστάσεις να αχρηστευθούν, να μετατραπούν σε ερείπια.
Τη διετία 1983- 1984, ως τεχνικός σύμβουλος του ΣΕΓΑΣ, σε ένα μεγάλο οδοιπορικό, από το Σουφλί, ως την Κρήτη, κατέγραψα αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα. Φαίνεται, όμως, ότι αυτή η καταγραφή ενόχλησε πολλούς και ήταν η βασική αιτία της απομάκρυνσης μου από την ομοσπονδία. Το λέω αυτό γιατί ήταν η πρώτη φορά που αποκαλύφθηκε το όργιο της ρεμούλας και της διαφθοράς, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων, που έφαγαν κατασκευαστές και εργολάβοι, με τις ευλογίες όλων των κυβερνήσεων.
Το 1960 δημιουργήθηκε και ο Οργανισμός Προγνωστικών Αγώνων Ποδοσφαίρου (ΟΠΑΠ), για να χρηματοδοτείται η ΓΓΑ και ο αγωνιστικός αθλητισμός. Όμως και εκεί έγινε, για ευνόητους λόγους, το «έλα να δεις». Κάθε κυβέρνηση, από εκείνα τα χρόνια, μέχρι τις μέρες μας έκανε τον ΟΠΑΠ «μαγαζάκι» εξυπηρέτησης των «ημετέρων».
Από την ίδρυση της, μέχρι σήμερα, η ΓΓΑ, με ελάχιστες και πολύ μικρής διάρκειας εξαιρέσεις (οι οποίες πνίγηκαν και αυτές στη δίνη της «κομματοκρατίας»), λειτούργησε με γνώμονα τις πελατειακές σχέσεις, σε βάρος του αθλητισμού. Τελεία και παύλα και σε όποιον αρέσει…
Βέβαια, κανείς δεν πλήρωσε γι’ αυτό το διαρκές «έγκλημα» εις βάρος του αθλητισμού, αλλά και του ελληνικού λαού, που πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει το λογαριασμό.
Όμως αυτή η εξέλιξη προδιαγραφόταν από τη δημιουργία κιόλας της ΓΓΑ, που έγινε χωρίς να υπάρχει η θεμελιώδης προϋπόθεση, δηλαδή η εισαγωγή του αθλητισμού (αλλά και του πολιτισμού) στο σχολείο, κάτι που έπρεπε να γίνει από το 1834. Από το σχολείο ξεκινάει ο αθλητισμός και όχι από το σωματείο, που καλείται τώρα να καλύψει το κενό του σχολικού αθλητισμού. Αυτό θα έπρεπε να είναι το θεμέλιο, πάνω στο οποίο θα κτιζόταν το όποιο αθλητικό οικοδόμημα.
Πρώτα λοιπόν σχολικός αθλητισμός, οργανωμένα σχολεία, αθλητικές εγκαταστάσεις, γυμναστές- προπονητές, αναβάθμιση των ΤΕΦΑ, δημιουργία πανεπιστημιακής έδρας ιατρικής του αθλητισμού και μετά όλα τα άλλα.
Αν αυτά είχαν προηγηθεί της δημιουργίας της ΓΓΑ, το 1958, τα πράγματα πιθανόν θα ήταν καλύτερα. Θα μπορούσαμε τουλάχιστον να μιλάμε για έναν αθλητισμό με βάθος και συνέχεια και όχι για ένα «συμπτωματικό» αθλητισμό. Παράδειγμα, η ολυμπιονίκης στη σκοποβολή Κορακάκη, που κατάφερε να ανέβει στο πιο ψηλό βάθρο, με τη βοήθεια της οικογένειας της και μόνο.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, το 1979, μετά από πίεση μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, η τότε κυβέρνηση Καραμανλή έφτιαξε το νόμο 75/75 για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: βία, δολοφονικές απόπειρες, καταστροφές περιουσιών, συμμορίες, ναρκωτικά, διασπάθιση δημόσιου χρήματος, κυκλώματα… Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά το επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι μια από τις μεγαλύτερες εστίες μόλυνσης της κοινωνικής (και όχι μόνο) ζωής. Αφήστε δε το ότι αυτό που βλέπουμε μόνο κατ΄ ευφημισμό είναι ποδόσφαιρο.
Στις μέρες μας, με τα γνωστά αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα για τα παιδιά των 5 εκατομμυρίων Ελλήνων που είναι κάτω από το όριο της φτώχειας, ένα νούμερο που συνεχώς αυξάνεται, και των 250 χιλιάδων παιδιών που υποσιτίζονται, ο αθλητισμός είναι όνειρο απατηλό.
Μετά το σταμάτημα της κρατικής επιχορήγησης προς το σωματειακό αθλητισμό κατά 80% περίπου, οι επιτυχίες των αθλητών μας σε όλα σχεδόν τα ολυμπιακά αθλήματα οφείλονται στην οικογένεια και τις ομοσπονδίες. Παραδείγματος χάριν, ο ΣΕΓΑΣ στέλνει τα «παιδιά του», μαζί με τους προπονητές τους, έξω. Μεγάλο μυστικό, και υπάρχουν και οι χορηγοί, με ότι σημαίνει αυτό.
Αυτή είναι σήμερα πάνω κάτω η κατάσταση του αθλητισμού στη χώρα μας. Ασφαλώς, υπάρχουν και άλλα που θα μπορούσε να πει κανείς. Δεν νομίζω όμως ότι χρειάζεται.
