Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Παιχνίδι δίπλα στο… θάνατο

(Σημείωση ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΥ: Το σημείωμα αυτό είναι το δεύτερο, που γράφει ο Νίκος Γεωργόπουλος, εξιστορώντας μια εποχή, την εποχή του πολέμου..

(Σημείωση ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΥ: Το σημείωμα αυτό είναι το δεύτερο, που γράφει ο Νίκος Γεωργόπουλος, εξιστορώντας μια εποχή, την εποχή του πολέμου και της ναζιστικής κατοχής, την εποχή της εθνικής αντίστασης, την εποχή που ο ίδιος και κάποιοι συνομήλικοι του επέμεναν, σε πείσμα των καιρών, να αθλούνται ακόμα και δίπλα στο… θάνατο).  

Αθήνα, αυτή η λατρεμένη Πόλη, με το μοναδικό γαλάζιο ουρανό της, την Ακρόπολη, την Πλάκα, και το Λυκαβηττό της. H πόλη του Περικλή, αλλά και της Ασπασίας, για αυτό είναι και ερωτική, η Αθήνα μας, και χιλιοτραγουδισμένη: ¨Πρωί και λιοπερίχυτη, και λιόκαλη είναι η μέρα, και η Αθήνα ζαφειρόπετρα, στης γής το δαχτυλίδι¨ , έγραψε ο Κωστής Παλαμάς.

Στις 27 Απρίλη 1941 οι χιτλεροφασίστες κατακτητές μπήκαν και κατέλαβαν την Αθήνα. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκίνησε η εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Στις 30 του Μάη 1941 οι Μανώλης Γλέζος και Απόστολος Σάντας, κατέβασαν την γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Αυτό είχε τεράστια απήχηση, σε όλο τον Ελληνικό Λαό.

Στις 27 Σεπτέμβρη 1941 ιδρύθηκε το ιστορικό ΕΑΜ, από 7 κόμματα με επικεφαλής το ΚΚΕ. Ετσι, η αντίσταση του Λαού αποχτά καθοδηγητή. Ο φοβερός χειμώνας του 1941, αποδεκάτισε τους Αθηναίους. Τριακόσιες χιλιάδες νεκροί από πείνα και κρύο.

Μέσα σε αυτή την καθημερινή τρέλα, καμιά 15αριά πιτσιρικάδες, από 5 έως 8 χρονών, παιδιά της γειτονιάς, προσπαθούσαμε να επιβιώσουμε, αλλά και να παίξουμε, εκεί στην Ασκληπιού 117 μεταξύ Ισαύρων και Κομνηνών,( όλοι αυτοί οι κάθετοι ιστορικοί δρόμοι, ξεκίναγαν από το Λυκαβηττό και κατέληγαν στο Λόφο του Στρέφη). Κάθε μέρα γινόταν χαμός, ποδόσφαιρο, με μπάλα από κουρέλια, αγώνες, ( τρέξιμο κλπ ). Σε κάθε κλοτσιά που δίναμε, όλο και κάποιο παπούτσι πεταγόταν στον αέρα.

Τα παπούτσια μας ήταν τρύπια, οι μανάδες, μας, έβαζαν χαρτόνια. Μόλις άρχιζε όμως το παιχνίδι όλα αυτά τέλειωναν, δεν δίναμε σημασία, ούτε και στις σφαίρες που πέρναγαν πάνω από τα κεφάλια μας. Πολλές φορές σταματάγαμε το παιχνίδι, γιατί κάποιος περαστικός είχε πέσει κάτω η από πείνα, ή από αδέσποτη σφαίρα. Ο καθημερινός θάνατος μας είχε γίνει συνήθεια. Το ποδόσφαιρο δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, όμως είχα πολύ δυνατό ΣΟΥΤ, παρά το γεγονός ότι τα πόδια μου ήταν σαν καλάμια. Πολύ αργότερα ανακάλυψα, πόσο δυνατό μυικό σύστημα είχα, και ,ότι, αυτό δεν είχε καμία σχέση με το πάχος του μυός, και βέβαια με την ταχύτητα η οποία είναι δώρο της Φύσης.

Το κακό ήταν ένα, ότι, εγώ και οι συναθλητές μου, είχαμε γεννηθεί σε λάθος εποχή…

Αυτό βέβαια το καταλάβαμε πολύ αργότερα.

Απόψεις