4 Ιουλίου 2004: Μια παρέα 23 παιδιών – ποδοσφαιριστών υπό την καθοδήγηση του προπονητή τους Οτο Ρεχάγκελ κατάφεραν να υπερβούν την σαπίλα και τον εκφυλισμό (τότε, τώρα και για όσο θα το καπηλεύονται οι γνωστοί έμποροι) του εγχώριου ποδοσφαιρικού βάλτου. Να επιτύχουν το απροσδόκητο. Να υπογράψουν μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού. Να γράψουν την πιο λαμπρή σελίδα του ελληνικού ποδοσφαίρου: Την κατάκτηση του ευρωπαικού πρωταθλήματος.
Σήμερα, 16 χρόνια μετά ας θυμηθούμε μερικές από εκείνες τις στιγμές (πηγή: filathlos.gr, real,gr):
Στις 4 Ιουλίου του 2004 ο τελικός έγινε στη Λισαβόνα, στο «Ντα Λουζ», έδρα της Μπενφίκα. Το γήπεδο κατάμεστο με τους Πορτογάλους να προσδοκούν εκτός από την νίκη – τίτλο και την ρεβάνς για τη «μαύρη» πρεμιέρα στο «Ντραγκάο» στις 12 Ιουνίου, όταν είχαν χάσει από την Ελλάδα. Όμως, τα πράγματα ήρθαν αλλιώς…
Το ματς είναι στο 56ο λεπτό. Ο Γιούρκας Σεϊταρίδης από τα δεξιά κερδίζει το κόρνερ. Το εκτελεί ο Άγγελος Μπασινάς. Οι Έλληνες σαν να το ήξεραν, με ένα μακρόσυρτο «ωωω», περίμεναν το νέο «θαύμα». Και η Ελλάδα το έκανε κι αυτό. Εξαιρετική εκτέλεση, η μπάλα στην καρδιά της άμυνας της Πορτογαλίας και ο Άγγελος Χαριστέας με καρφωτή κεφαλιά γράφει το 1-0!
Τα λεπτά που έμεναν για το τέλος του αγώνα περνούσαν βασανιστικά. Η Ελλάδα, όμως, άντεξε. Κι όταν ο διαιτητής Μάρκους Μερκ σφύριξε για τελευταία φορά, η Ελλάδα ήταν ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΑ ΕΥΡΩΠΗΣ!
