Διαβάζω καθημερινά εύστοχα, έξυπνα, και ενίοτε πολύ γελαστικά σχόλια για τα γραφικά όσο και τραγικά των αντιπροσώπων μας.
Πρέπει να πω ότι παρά την εν μέρει ευστοχία τους ή το πρόσκαιρο γέλιο που προξενούν είναι τελικά ανόητα και άστοχα, όπως κάθε σχολιασμός, ακόμα και πνευματώδης, που δεν συμπεριλαμβάνει τα τρωτά της δικιάς μας πλευράς αλλά διαιωνίζει την υπεραπλούστευση ότι τελικά φταίνε μόνο οι αντίπαλοί μας.
Οι πιο πολλοί δοκησίσοφοι σχολιαστές είναι διακριτικά Συριζαίοι αλλά και όψιμοι Νεοδημοκράτες από τον “πνευματικό ” χώρο, νέοι και φιλόδοξοι πεφωτισμένοι δεξιοί που θα συμπεριληφθούν σύντομα στους δημοφιλείς αριβίστες . Όλοι αυτοί φυσικά βρίσκουν έρμα στα θολωμένα μας μυαλά και τα ακόμα πιο αδιευκρίνιστα κίνητρα μας. Όπως η βλακεία κατατρώει το όποιο υγιές στοιχείο δεινοπαθεί στη χώρα, η άλλη όψη της βλακείας είναι σίγουρα το ευφυολόγημα και ο διανοουμενίστικος σχολιασμός που προδίδει το κοντόφθαλμο και την ιδιοτέλεια του σχολιαστή.
Αν προσθέσεις στα παραπάνω και το πολίτικλι κορέκτ, την πρόσφατη κατάκτηση του ταρτουφισμού αλλά και την αγωνία των περισσοτέρων να έχουν τρέντι όψη στον λόγο τους και να αποφύγουν (νομίζουν ) την κακοδαιμονία του παρελθόντος, αντιλαμβάνεσαι πλήρως την σοφιστεία που μας κατακλύζει, την μόνιμη ανάγκη για πρόσχημα, έναντι της ουσίας που είναι σκέτη πίκρα και αηδία και που σε κάνει να αντιμετωπίζεις με δικαιολογημένη καχυποψία ακόμα και τους ασθενέστερους ακόμα και τα θύματα αυτής της καπιταλιστικής συγκυρίας.
Καμιά ιδιαίτερη διάθεση για κινηματογράφους και θέατρα και θεάματα , η καβαφική κίνηση της πόλης και της αγοράς διόλου πλέον ανακουφιστική , αντίθετα σε απόλυτη ισχύ το άλλο καβαφικό το
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.»
Και ταξιδεύει πρίμα πλέον το καλοκαίρι να συναντήσει την ερημιά του πραγματικού και του νοήματος. Στα προπατζίδικα, στα μισοάδεια καφέ , στις τυχαίες διασταυρώσεις στους δρόμους, στις συζητήσεις για τα πολιτικά , στα προαύλια και στα αμφιθέατρα στις εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσες συνειδήσεις μας οι αρτιότερες παραστάσεις, οι θεαματικότερες ταινίες καταστροφής,, οι πιο αποστασιοποιημένες καταγραφές αστικού παρακμάζοντος τοπίου.
Με αρκετούς συναντιόμαστε και δεν αλλάζουμε κουβέντα , έχει ξεκινήσει πια μια άλλου είδους επικοινωνία, επιτέλους σωπαίνουμε ξεκάθαρα, όσα πριν μερικά χρόνια συζητούσαμε στρεψόδικα.
«Είδαμε τον νικημένο να ζητιανεύει το έλεος
και του φτωχού τα υπάρχοντα ο παιδεμός και τα δάκρυα.»
Το 1973 λίγο πριν την πτώση της χούντας και την θεμελίωση της προτεκτορατικής δημοκρατίας, κυκλοφόρησε η «Θητεία» των Ελευθερίου Μαρκόπουλου.Ένας από τους σημαντικότερους κύκλους ποιημάτων της μεταπολεμικής ποίησης που εμφανίστηκε απευθείας μελοποιημένος. Αναμφίβολα η σπουδαιότερη κατάθεση του μεγάλου ποιητή στιχουργού η “Θητεία” πιστοποεί την συνέχεια του ιστορικού ποιητικού χρόνου
Οι μεταφορές της και οι αινιγματικοί σε σημεία στίχοι φορούν κάπες βοσκών , σακάκια δημοσίων υπαλλήλων, αποφόρια μεταναστών στις ίδιες τραγικές αλληλοσπαρασόμενες οικογένειες του Τρωικού, του Αργοναυτικού, του Θηβαϊκού κύκλου . « Είδαμε, είδαμε » χορικό που αποδίδεται μόνο από τον κορυφαίο.
Στο εξώφυλλο του δίσκου με πηχυαία γράμματα το όνομα του πιο ρηξικέλευθου μάλλον, σε σχέση με την αναμόχλευση της δημοτικής και λαϊκής παράδοσης συνθέτη του έντεχνου. Με πολύ μικρότερα γράμματα ο ποιητής . Στο πεδίο της μάχης τα πεσμένα σώματα δεν αφήνουν τις σκιές να μεγαλώσουν.
