Είναι υποκριτικό το κυβερνητικό, δικαστικό και αστυνομικό ενδιαφέρον για τους ανήλικους που θα παρακολουθήσουν «παρανόμως» την ταινία «Joker», την ώρα που κυρίως αυτή η κοινωνική ομάδα οδηγείται στην αποβλάκωση από τις τηλεοπτικές εκπομπές του πιο θλιβερού κιτς, οι οποίες παράγουν πλήθος νεκρών τω πνεύματι.
Δυστυχώς όμως δεν κατέχω την επαναστατική ειδημοσύνη των πολλών, η οποία τους παρέχει την απρόσκοπτη δυνατότητα και τα τεκμήρια ώστε να κρίνουν θετικά τον κινηματογραφικό χαρακτήρα «Joker» όπως και το εξυγιαντικό έργο του.
Στον «Joker» θεώρησαν πως ανακάλυψαν τον νεοφιλελευθερισμό που προελαύνει, ένα κοινωνικό σύστημα που παράγει ασθένειες, κακούς πλούσιους που τους αρέσει να μετακινούνται με το ταπεινό μετρό και να πετάνε πατατάκια σε όμορφες κοπέλες, φτωχούς ακούσιους για τις αμαρτίες τους που τους θρέφει ένα απόλυτο μίσος για τα πάντα και έναν απελπισμένο και δυστυχισμένο άνθρωπο με ψυχικό δηλητήριο που κάποια στιγμή ρέει έξω από αυτόν.
Αυτή η ροή θα μπορούσε να συνοψιστεί στο απόφθεγμα του ψυχοπαθή Νίτσε: «Ότι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό». Αλλά τότε μιλάμε για μεγάλη ανοησία και τετριμμένη μαλακία. Γιατί στην πραγματικότητα η ψυχική οδύνη δεν σε σκληραγωγεί ούτε σε κάνει επαναστάτη. Αντίθετα σε φθείρει. Και η φθορά αποδυναμώνει, και η αποδυνάμωση γίνεται αρρώστια που τρέφεται μόνο από τον εαυτό της. Και τότε ξεσπά κρίση η οποία απελευθερώνει δηλητήριο που κάνει το αίμα να κυλήσει.
Πέρα από τα ψυχικά βάθη του ερέβους, τα οποία απέδωσε αριστοτεχνικά ο ηθοποιός Χοακίν Φίνιξ, δεν βρήκα, και ζητώ την συγχώρεση σας, κάτι ενδιαφέρον στην ταινία. Δεν αμφισβητώ βέβαια την ανικανότητα μου να συλλαμβάνω άλλου είδους έννοιες που αφαιρετικά μπορεί να υπονοεί ο σκηνοθέτη, και ανακάλυψαν οι κριτικοί και το κοινό, όπως αυτές που έχουν να κάνουν με πράξεις απελευθέρωσης του ανθρώπου και μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Για τον γράφοντα πάντως που δεν διαθέτει πυλώνες «επαναστατικότητας», η τέχνη και γενικά η καλλιτεχνική δημιουργία είναι μια ιδιαίτερη μορφή κοινωνικής συνείδησης. Ειδικά για τον κινηματογράφο έχει λεχθεί ότι είναι η «τέχνη των τεχνών», διότι εκτός από τα δικά του εκφραστικά μέσα μπορεί να χρησιμοποιήσει και αυτά των άλλων τεχνών.
Καμία αντίρρηση!
Όμως ο κινηματογράφος έχει και δύναμη τέτοια, που του επιτρέπει να επινοεί συναισθήματα, χωρίς φραγμό να τα παριστάνει ή να τα μιμείται. Μια ταινία έχει την δύναμη να πλάθει, να μεταμορφώνει και να ελέγχει το νου. Ο δημιουργός έχει την δυνατότητα να συμπορεύεται και να συνεπικουρεί την εξουσία ή να τίθεται απέναντι.
Κι αν θέλετε να δείτε μια τέτοια ταινία, η οποία δυστυχώς δεν θα σας επιτρέψει να αγοράσετε το τελευταίο μοντελάκι στις μπουτίκ της επαναστατικής σκέψης αυτή είναι «Εγώ ο Daniel Blake».
Μια ταινία που με νύχια και με δόντια το «σύστημα» προσπάθησε να μειώσει την σπουδαιότητα της, διότι η υπόθεση της επαληθεύεται καθημερινά!
Ο Άνθρωπος με κεφαλαίο Α που παρά την προσωπική του οδύνη, χαρίζει συνειδητά αλληλεγγύη σε μια νεαρή μάνα και με ανιδιοτέλεια και αξιοπρέπεια τα βάζει με το καπιταλιστικό σύστημα, που σπρώχνει και εκείνον και την μάνα, ολοένα και επί τούτου στην περιθωριοποίηση την φτώχεια και τον θάνατο.
«I,Daniel Blake: Δεν είμαι πελάτης, δεν είμαι αγοραστής ούτε χρήστης υπηρεσιών. Δεν είμαι φυγόπονος, τζαμπατζής, ζητιάνος, αλλά ούτε και κλέφτης. Δεν είμαι ένας εθνικός αριθμός ασφάλισης ούτε ένα στίγμα σε μια οθόνη. Πλήρωσα τις υποχρεώσεις μου και με το παραπάνω, και είμαι περήφανος γι’ αυτό. Δε ζητώ ειδική μεταχείριση και κοιτώ τους γείτονες στα μάτια. Δε δέχομαι ούτε ζητώ ελεημοσύνη. Το όνομά μου είναι Ντάνιελ Μπλέικ. Είμαι άνθρωπος, όχι σκύλος. Και ως άνθρωπος διεκδικώ τα δικαιώματά μου και απαιτώ να μου φέρεστε με σεβασμό.»
