Το μεγαλειώδες συλλαλητήριο που διοργάνωσαν σήμερα Κυριακή σωματεία και φορείς ξεκίνησε από το Σύνταγμα.
Εκεί, άνθρωποι κάθε ηλικίας, ένωσαν τη φωνή τους με τους καλλιτέχνες που τραγούδησαν «ένα τραγούδι για την Παλαιστίνη», ένα τραγούδι για τον δίκαιο αγώνα του λαού της για ελεύθερη και ανεξάρτητη πατρίδα.
Η συναυλία ξεκίνησε με τη μουσική του ύμνου της Παλαιστίνης, γραμμένη από τον Μίκη Θεοδωράκη, μετά από αίτημα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO), από το συγκρότημα «Ρωμιοσύνη». Πρόκειται για το μουσικό θέμα που με τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη αποτελεί το τραγούδι «Ήταν κάποτε δύο φίλοι». Δύο φίλοι που με τα όνειρα αλλά και με τον θάνατο τους «υψώνουν κάστρα». Η συνέχεια δόθηκε με περισσότερα αγαπημένα έργα του σπουδαίου μουσικοσυνθέτη. «Είμαστε δύο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς», «Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι σίγουρος για τον κόσμο», «Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας», τραγούδησε το συγκρότημα μαζί με τους διαδηλωτές.
Τη σκυτάλη πήραν οι «Υπεραστικοί». Καλλιτέχνες γνωστοί για τις πάντα ευαίσθητες κεραίες τους απέναντι στην αδικία και την καταπίεση, τη φτώχεια και τον πόλεμο, δε θα μπορούσαν παρά να παρουσιάσουν τα τραγούδια που έχουν γράψει για την Παλαιστίνη. Για τον λαό της που παλεύει «με δύο χέρια», που αντιστέκεται «με ένα σώμα» και με την αντίστασή του αυτή γίνεται το «σπλάχνο της λευτεριάς».
Στη συνέχεια, ο Διονύσης Τσακνής τραγούδησε τον «Μπαλαμό» για όλους όσοι «με τα χέρια και την καρδιά» τους «φτιάχνουν τσαντίρια στα όνειρά» τους. Από το βήμα της συναυλίας μετέφερε την αλληλεγγύη του στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού μέχρι να βρει πατρίδα, ενώ μέσα από τους στίχους του διαβεβαίωσε για λογαριασμό όλων των διαδηλωτών: «Κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου, συνένοχο στον φόνο δε θα με έχετε».
«Όταν μιλάμε για το δίκιο, ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει και δεν μπορεί να έχει τελειωμό», τόνισε το συγκρότημα «KollektivA», ξεσηκώνοντας με το ομώνυμο τραγούδι («Ο δρόμος που τραβάω») το πλήθος. Νωρίτερα είχαν χαιρετήσει τα εκατομμύρια των διαδηλωτών σε όλο τον κόσμο, σπεύδοντας να δηλώσουν πως ενώνουν τη φωνή τους μαζί τους. «Έρχεται η στιγμή που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στο δίκιο και το άδικο. Εμείς το έχουμε κάνει. Το ξέρω ότι το έχετε κάνει κι εσείς», είπαν οι «KollektivA» από σκηνής και συνέχισαν με το «Which side are you on?».
Με το τραγούδι «Από μακριά» που κυκλοφόρησε το 2005 αλλά οι στίχοι του παραμένει επίκαιρο, πήραν τη θέση τους στη σκηνή οι «Magic de Spell». «Ποιον θα σκοτώσεις πάλι από μακριά, ποιος να πεθαίνει τώρα μακριά;», αναρωτήθηκαν, στηλιτεύοντας την πολιτική που αιματοκυλά τους λαούς. «Φώναξε, η ζωή μας χάνεται, πάει. Διάλυσε τη σκόνη που σκεπάζει το φως»: Το ίδιο επίκαιροι στην ουσία τους και οι στίχοι για τον θάνατο που πάει «διακοπές στο Σεράγεβο», έστω κι αν σήμερα ο προορισμός των μακελάρηδων έχει μεταφερθεί στην Παλαιστίνη και τη Μέση Ανατολή.
Αμέσως μετά, τη σκηνή γέμισαν με τις ρίμες τους οι «Κοινοί Θνητοί», τις οποίες αφιέρωσαν στον αγώνα της Παλαιστίνης. Με το πλήθος να τους συνοδεύει στους φρενήρεις ρυθμούς τους κατήγγειλαν «το σύστημα που γέννησε το πένθος», ξεκαθάρισαν πως όταν πέφτουν νεκροί συνάνθρωποί μας τότε «συνενοχή ειν’ η σιωπή μας». Ενώ χιλιάδες φωνές ενώθηκαν όταν τραγούδησαν για «του κόσμου τους λαούς» και ειδικά για «τα αδέρφια μας» που για μια ακόμα φορά «γαζώνουνε κάτω στην Παλαιστίνη».
Σε ένα ταξίδι στην Ουτοπία απηύθυνε πρόσκληση το συγκρότημα «Ρεβάνς», ενώ μαζί με τη Ρίτα Αντωνοπούλου, ερμήνευσαν τον «Μικρόκοσμο», σε στίχους του Ναζίμ Χικμέτ και μελοποίηση του Θάνου Μικρούτσικου. Για τον λαό της Παλαιστίνης που «τον μποδίζουν να βαδίζει» και «τον αλυσοδένουνε».
Aπό 902.gr
