Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Αρτος, πανδημία και θεάματα (του Πάνου Σιώρα)

Μπήκε ο καινούργιος χρόνος με πολλά λαμπιόνια, δέντρο φρουρούμενο στο Σύνταγμα, συναυλία του Σάκη Ρουβά στην Αθήνα χωρίς θεατές που..

Μπήκε ο καινούργιος χρόνος με πολλά λαμπιόνια, δέντρο φρουρούμενο στο Σύνταγμα, συναυλία του Σάκη Ρουβά στην Αθήνα χωρίς θεατές που διήρκεσε 17 λεπτά και κόστισε 217.000 ευρώ. Ο δήμαρχος είναι πολύ large άνθρωπος, καθόλου μίζερος και ξέρει πώς να απλώνει το χέρι στο κρατικό ταμείο τη στιγμή που δεν υπάρχουν χρήματα για δωρεάν rapid tests και pcr (μοριακά). Τι σημασία έχει άλλωστε; Ας είναι καλά το πόπολο που πληρώνει αδρά.

Στο μεταξύ δε σταματάνε να έρχονται χαράτσια από την Εφορία, οι λογαριασμοί της ΔΕΗ είναι στα ύψη, το φυσικό αέριο το πληρώνουμε για χρυσό, όλα τα προϊόντα έχουν ακριβύνει, το πετρέλαιο και η βενζίνη σκαρφαλώνουν με γεωμετρική πρόοδο. Ας μην μιζεριάζουμε όμως , είναι κρίμα. Τι επειδή έχουν πεθάνει πάνω από 21.000 συμπολίτες μας εξαιτίας της πανδημίας; Ας πρόσεχαν κι ας ήταν εμβολιασμένοι. Γκρινιάζουμε επειδή έχουμε 50.000 κρούσματα μολύνσεων του ιού κάθε μέρα; Μπορούμε και περισσότερα. Εξάλλου σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες πάμε καλύτερα, το λέει κι ο Άδωνις.

Εμείς γεροί να είμαστε, την υγειά μας να’χουμε και να κοιμόμαστε (αν)ήσυχοι με την κυβερνησάρα μας που προσπαθεί τόσο και ετοιμάζεται να πετσοκόψει κι άλλο τις συντάξεις.

Το κράτος δε μπορεί , δεν αντέχει, μην βάλλουμε κι εμείς διαρκώς εναντίον του. Πάλι καλά να λέμε που ζούμε και αναπνέουμε, έστω και με αυτές τις φιλτροχοάνες, που τις λένε KN95. Εγώ θα προτιμούσα να τις λένε ΑΚ-47, αλλά μη μας ακούσει ο υπουργός Προστασίας που είχε θητεύσει και στην Αριστερά ένα φεγγάρι. Τώρα όμως έγινε άριστος και ακολουθεί τον ίσιο δρόμο.

Όλοι αυτοί οι γραββατωμένοι λακέδες που με κυνισμό, αγυρτεία και ξετσιπωσιά τολμούν να περιφέρονται στα κανάλια και να καγχάζουν για τα κατορθώματα της πολιτικής τους απορώ αν έχουν ύπνο το βράδυ.

Εμείς πάντως εξαιτίας τους ξαγρυπνάμε εδώ και δύο χρόνια αναμένοντας παθητικά το διάγγελμα που θα ξεκινάει : « Συμπολίτες μου οι επόμενες δύο βδομάδες θα είναι δύσκολες». Με τούτα και μ’ εκείνα λοιπόν έχουν περάσει δύο χρόνια και όλοι όσοι ανήκουμε στην πλέμπα είμαστε ψυχικά, ηθικά και οικονομικά εξουθενωμένοι. Η υγειονομική και οικονομική καπιταλιστική κρίση  μετετράπη σε ευκαιρία για τους φαρμακοβιομήχανους (Μπουρλάδες), τα διαγνωστικά κέντρα, τις ιδιωτικές κλινικές και κάθε μεγαλέμπορο της Υγείας. Την ίδια όμως στιγμή το δημόσιο εναπομείναν σύστημα Υγείας γονατίζει με τους γιατρούς και νοσηλευτές να «χτυπάνε» ατέλειωτες εφημερίες, να μην παίρνουν ρεπό και να μην τολμούν να νοσήσουν, γιατί βάσει των οδηγιών θα πρέπει σε 5 μέρες να επιστρέψουν στη δουλειά έστω και άρρωστοι έστω και θετικοί.

Οι λέξεις προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, δασκάλων και καθηγητών στα σχολεία είναι άγνωστες στο λεξιλόγιο των «αρίστων» που προτιμούν να αγοράζουν μαχητικά αεροσκάφη και υποβρύχια.

Όσο δε για τα υγειονομικά πρωτόκολλα; Γελάει ο κόσμος που πέρυσι τέτοιο καιρό με 4.000 κρούσματα ημερησίως είχαμε καθολικό lockdown, ενώ φέτος με 10πλάσια η αγορά λειτουργεί κανονικά, γιατί η Ευρώπη δε μπορεί να πληρώνει αναστολές μισθών σε «χαραμοφάηδες».

Μπροστά σε μια οθόνη ( κινητού, τηλεόρασης, υπολογιστή) προσμένουμε καρτερικά τι θα ανακοινώσουν οι «σοφοί» της Επιτροπής και η αγωνία κορυφώνεται. Εδώ και δύο χρόνια ακούμε ατάκτως ερριμμένες λέξεις όπως παράλλαξη , μετάλλαξη, Γουχάν, Μποτσουάν, Καμερούν κοκ. Δε μιλάμε στο γείτονά μας μη μας κολλήσει ή τον κολλήσουμε, δε βγαίνουμε για καφέ ή ποτό με τους φίλους, δεν πάμε εκδρομές. Όλα τα κάνουμε από το τηλέφωνο. Τηλέφωνο, τηλεόραση, τηλεργασία κι έρωτας με τηλεπάθεια, όπως λέει και το τραγούδι.

Βγαίνεις έξω στο δρόμο και δε μιλάει κανείς, όλοι έντρομοι, απόμακροι, τηρώντας ευλαβικά τις αποστάσεις και αποδομώντας κάθε μορφή κοινωνικής ζωής. Ο Αριστοτέλης είχε γράψει ότι ο άνθρωπος είναι φύσει ζώο πολιτικό και κοινωνικό. Όμως εμείς είμαστε μια κοινωνία μασκωμένων, με φασκιωμένες μούρες που κάπου κάπου στο σπίτι μας θυμόμαστε το πρόσωπό μας κυρίως όταν είναι να βάλουμε τον στυλεό στη μύτη για να δούμε μήπως αρρωστήσαμε. Self test, rapid test,pcr και δωσ’του πλήρωνε τις φαρμακευτικές κι αγόραζε μάσκες και ξανά μανά και δούλευε όπως σου πούνε, αρκεί να μη μιλάς και να σωπαίνεις, ούτως ή άλλως σε βοηθάει η μάσκα.

Αναρωτιέσαι και λες πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης να σε ξυπνήσει η μητέρα σου και να σου πει : « Όνειρο ήταν παιδί μου, πάει τέλειωσε»; Όμως δεν τελειώνει και κάθε μέρα μιζέριας προστίθεται στην προηγούμενη.

Άνθρωποι που ήξερες, που γνώριζες, που ζούσες μαζί τους, έφυγαν για πάντα κι εσύ έμεινες με τη θλίψη και τον καημό, γιατί δεν πρόλαβες να τους πεις ένα στερνό αντίο. Άνθρωποι για τους οποίους οι ήρωες με τις άσπρες μπλούζες πάλεψαν, ξενύχτησαν, μόχθησαν χωρίς υλικά μέσα και βοήθεια για να σώσουν τη ζωή και να κρατήσουν την ελπίδα.

«Δε χρειάζεται όμως να έχουμε ένα πολυτελές σύστημα υγείας» επαναλαμβάνουν τα τσιράκια κι οι νεοκόνδορες όπως θα τους αποκαλούσε κι ο Ελύτης.

Μια χώρα που πέρασε 10 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης με μειώσεις μισθών, συντάξεων, με ανεργία, με μνημόνια και μετά από όλα αυτά η πανδημία, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες πώς να αντέξει ο λαός της;

Κάτι πρέπει να αλλάξει κι αυτό πάντως σίγουρα δεν είναι το πλευρό που κοιμόμαστε…  Μόνο ο λαός θα σώσει το λαό.

Σχετικά θέματα

Απόψεις