Αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη του Νίκου Σοφιανού, υποψηφίου δημάρχου Αθήνας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και του υποψηφίου δημοτικού συμβούλου, Χρήστου Σπυριδάκη, στο topontiki.gr και στον Σταύρο Χριστακόπουλο.
***
Ο Νίκος Σοφιανός, ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων εκ μέρους του ΚΚΕ και της Λαϊκής Συσπείρωσης, μιλάει στο topontiki.gr για τα μεγάλα προβλήματα της Αθήνας, για τις απαντήσεις του κόμματος, για τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να βελτιωθεί η ζωή των λαϊκών στρωμάτων. Τονίζει ότι τα κυριότερα ζητήματα της πρωτεύουσας σχετίζονται άμεσα με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές και περιγράφει το οικονομικό και κοινωνικό κόστος που μετακυλίεται στους κατοίκους της πρωτεύουσας λόγω της ιδιωτικοποίησης βασικών λειτουργιών και υπηρεσιών του δήμου. Στη συζήτησή μας συμμετέχει και ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη Λαϊκή Συσπείρωση, Χρήστος Σπυριδάκης.
Είσαι από τα πολιτικά στελέχη που έχουν σοβαρή πείρα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ποια θα όριζες σήμερα ως τα τρία πιο σοβαρά προβλήματα του Δήμου Αθηναίων που έχουν ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης;ΝΣ: Εμείς σε όλους τους τόνους λέμε ότι η εκλογική μάχη στις 26 Μαΐου είναι πολιτική μάχη. Απέναντί μας έχουμε μια κυβέρνηση η οποία υλοποιεί την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια κυβέρνηση που ψήφισε το δικό της μνημόνιο μαζί με τους άλλους και κρατάει σε πλήρη ισχύ όλες τις μνημονικές δεσμεύσεις. Άρα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αθηναίοι και ο οργανισμός του Δήμου της Αθήνας είναι δεμένα το ένα με το άλλο. Εμείς, όταν μιλάμε για τον δήμο, μιλάμε για τους χιλιάδες εργαζόμενους στις διάφορες διευθύνσεις και υπηρεσίες οι οποίες έχουν ως δουλειά τους να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα του κόσμου, τα προβλήματα που απορρέουν απ’ αυτή την καθημερινότητα. Σήμερα στην Αθήνα υπάρχουν εκτεταμένες ζώνες φτώχειας, ανέχειας, ανεργίας. Σήμερα ο πληθυσμός της Αθήνας αντιμετωπίζει τις συνέπειες αυτής της πολιτικής, θα έλεγα σε μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι ο μέσος όρος, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι στην Αθήνα το 23% του πληθυσμού είναι μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς.
Άρα για μας η ιεράρχηση των προβλημάτων είναι, πρώτον, ότι ο Δήμος της Αθήνας με τη λειτουργία του, με τις υπηρεσίες του, με το προσωπικό του πρέπει να ανταποκριθεί σε μια σειρά ανάγκες που θα δώσουν ανάσες στην πλειοψηφία του λαού της Αθήνας. Ανάσες στο εισόδημα, μειώνοντας δραστικά τη δημοτική φορολογία, η οποία, λόγω της πολιτικής των μνημονίων, αλλά και της πολιτικής της σημερινής δημοτικής αρχής, είναι ιδιαίτερα υψηλή, άρα είναι σημαντικό το να αφήσεις στην τσέπη του Αθηναίου ετησίως εκατοντάδες ευρώ, μειώνοντας δραστικά τη δημοτική φορολογία καταργώντας την ανταποδοτικότητα σε μια σειρά υπηρεσίες. Δεύτερος βασικός παράγοντας είναι μέσα από τη δουλειά των εργαζομένων του δήμου, μέσα από τη στήριξη των υπηρεσιών και των διευθύνσεων, κόντρα στην πολιτική ιδιωτικοποίησης, την οποία μπορούμε να ανακόψουμε, να απαντηθούν προβλήματα καθημερινότητας τα οποία μπορεί να αντιμετωπίσει ο δήμος αλλάζοντας τις ιεραρχήσεις του.
Σήμερα η κυρίαρχη λογική που υπηρετεί η απερχόμενη δημοτική αρχή, αλλά και οι υποψήφιοι των άλλων κομμάτων, είναι να δέσουν τον Δήμο της Αθήνας και τις λειτουργίες του στη λεγόμενη ανάπτυξη, την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας, που φυσικά είναι ανάπτυξη για τα επιχειρηματικά σχέδια διαφόρων ομίλων που δραστηριοποιούνται στον δήμο, ιδιαίτερα των ξενοδοχειακών ομίλων, γιατί υπηρετούν το προϊόν «τουριστική βιτρίνα», «Αθήνα τουριστική πόλη», και μέσω αυτού να αναπτυχθεί η δραστηριότητα, η κερδοφορία, οι επενδύσεις αυτών που επενδύουν. Αλλάζοντας αυτές οι ιεραρχήσεις, προτάσσοντας την αντιμετώπιση των προβλημάτων και της λειτουργίας της πόλης, όπως η καθαριότητα, ο φωτισμός, η διεκδίκηση χώρων πρασίνου – γιατί υπάρχουν περιθώρια να διεκδικήσουμε – σε συνδυασμό με την προτεραιότητα στα σχολεία, στις προβληματικές υποδομές που έχουν τα σχολεία της Αθήνας, στη στήριξη και επέκταση του δικτύου των παιδικών σταθμών (μιας και τα τελευταία χρόνια έχουμε συρρίκνωσή του και μείωση των θέσεων για παιδιά και βρέφη) και φυσικά η δυνατότητα που υπάρχει, αξιοποιώντας σημαντικές υποδομές που έχει ο Δήμος της Αθήνας, να στηριχθεί και ο πολιτισμός και η αθλητική δραστηριότητα σε συνεργασία με τα δεκάδες αθλητικά σωματεία της πόλης.«Να μπει φραγμός στην πορεία συρρίκνωσης – ιδιωτικοποίησης – υποστελέχωσης»
Μια φράση σου που έχω ξεχωρίσει, ως σύνθημα της καμπάνιας για τον Δήμο Αθηναίων, είναι «λαϊκή αντιπολίτευση στην αντιλαϊκή πολιτική». Μιας και εστιάζεις στη διάλυση των κοινωνικών δομών και υπηρεσιών του δήμου, ποιες πιστεύεις πως βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο;
ΝΣ: Δεν θα είναι υπερβολή εάν πούμε ότι δεν υπάρχει υπηρεσία του Δήμου της Αθήνας που να μην είναι υποστελεχωμένη, που να μην έχει συρρικνωθεί η δραστηριότητα της, που να μην έχουν αναπτυχθεί διάφορες μορφές ιδιωτικής παρέμβασης σε τμήματα της λειτουργίας του, γι’ αυτό και το κρίσιμο είναι να ανακόψουμε αυτή την πορεία. Παντού – στην καθαριότητα, στον ηλεκτροφωτισμό, στο πράσινο, στον οργανισμό πολιτισμού και αθλητισμού, στις κοινωνικές υπηρεσίες, ακόμα και στα σχολεία με μια σειρά προγράμματα – τομείς, λειτουργίες, προσωπικό που λείπει καλύπτονται από ιδιωτικές εταιρίες, είτε με την μορφή των ΜΚΟ είτε από εταιρείες με συμπράξεις Δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, είτε από δεκάδες εργολαβίες που υποκαθιστούν τη μη δυνατότητα του δήμου να δουλέψει με αυτεπιστασία, με δικό του προσωπικό δηλαδή, για να καλύψει τέτοιες ανάγκες.
Άρα πρέπει να μπει φραγμός σ’ αυτή την πορεία συρρίκνωσης – ιδιωτικοποίησης – υποστελέχωσης, η οποία τελικά κοστίζει πολύ ακριβά στο δημότη. Θέλουν να περάσουν στον κόσμο ότι δεν μας ενδιαφέρει αν ο ιδιώτης ή ο δήμος εκτελεί μια δουλειά, το θέμα είναι να γίνει η δουλειά. Αυτή τη στιγμή οι ιδιώτες κάνουν δουλειά και η δουλειά δεν βγαίνει, κοστίζει πανάκριβα, την πληρώνει ο κόσμος μέσα από τη δημοτική φορολογία, αλλά είναι επίσης αναποτελεσματική και χρονοβόρα.
Πώς μπορεί να αλλάξει αυτή η τάση;
ΝΣ: Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα που δείχνουν ότι το κόστος που πληρώνει σήμερα ο Αθηναίος φαίνεται στον προϋπολογισμό του Δήμου: για τις εργολαβίες, για τις συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα, για τις λογής ιδιωτικοποιήσεις που έχουν γίνει, είναι διπλάσιο και τριπλάσιο από το εάν είχε αντίστοιχη δική του υπηρεσία στελεχωμένη.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το κλάδεμα των δέντρων που γίνεται με εργολαβία, η καθαριότητα και φύλαξη στους χώρους αθλητισμού και πολιτισμού του ΟΠΑΝΔΑ, η σύμπραξη για να φτιαχτούν νέα σχολεία – δεκατέσσερα σχολεία την προηγούμενη δεκαετία, που τα λειτουργικά τους κοστίζουν διπλάσια. Είναι προβλήματα που απορρέουν από τη αντικατάσταση των κοινωνικών δομών του δήμου από ΜΚΟ που παίρνουν προγράμματα εκατομμυρίων χωρίς να αφήνουν υποδομή στην πόλη. Πώς γίνεται η ανακοπή της πορείας;
Πρώτον, σταματώντας αυτό το πάρτι με τις εργολαβίες και τις ΜΚΟ που γίνεται σε μια σειρά δομές και υπηρεσίες που έχει ο δήμος και μπορεί να τις κάνει ο ίδιος. Διεκδικώντας προσλήψεις μονίμου προσωπικού. Αξιοποιώντας τα προγράμματα ορισμένου χρόνου, που δυστυχώς με το θεσμικό πλαίσιο της κυβέρνησης αποτελούν μονόδρομο για να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες του δήμου. Και φυσικά ενισχύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο τις υποδομές του δήμου και τη δυνατότητα να παράγει έργο.
Οι περιπτώσεις της καθαριότητας και ειδικά της ανακύκλωσης, από το τι κοστίζει για τον δημότη μια ιδιωτική εταιρεία να έχει την ανακύκλωση στο σύνολό της, δείχνει τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε, τη διαφορετική κατεύθυνση: Την οργάνωση Διεύθυνσης Ανακύκλωσης – που σήμερα δεν υπάρχει – και την προσπάθεια να αξιοποιηθούν και προγράμματα τέτοια από τη διεύθυνση καθαριότητας και ανακύκλωσης του δήμου, την πρόσληψη προσωπικού στα τεχνικά έργα του δήμου. Αυτή τη στιγμή η Διεύθυνση Κτηρίων δουλεύει με μόλις 60 εργαζόμενους, οι οποίοι πρέπει να συντηρήσουν πάνω από 300 σχολικά συγκροτήματα συν τα δεκάδες δημοτικά κτήρια. Απλά δεν μπορεί να γίνει, με αποτέλεσμα να πηγαίνει ο δήμος σε εργολαβίες που κοστίζουν πανάκριβα, λειτουργούν με μεγάλη καθυστέρηση και το έργο τους είναι αναποτελεσματικό.
Να φέρω ένα παράδειγμα που δείχνει ότι η προσπάθεια μας να λειτουργήσουμε προτάσσοντας τις λαϊκές ανάγκες, κοντράροντας την αντιλαϊκή πολιτική από θέσεις αντιπολίτευσης, μπορεί να φέρνει αποτελέσματα: O Δήμος της Πάτρας κατηύθυνε τις προσλήψεις ορισμένου χρόνου στη συντήρηση σχολείων και κατάφερε να συντηρήσει πάνω από το 70% των σχολείων μέσα σε διάστημα σχεδόν ενός χρόνου. Την ίδια στιγμή στην Αθήνα έχουμε εργολαβίες που κάνουν έως και τέσσερα χρόνια από τη στιγμή που ψηφίζονται μέχρι τη στιγμή παραλαβής του έργου.
«Το Airbnb να φορολογηθεί ως επαγγελματική δραστηριότητα»
Στη συζήτησή μας έχουμε και έναν υποψήφιο της νέας γενιάς στο ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης, τον Χρήστο Σπυριδάκη. Χρήστο, η βραχυχρόνια μίσθωση έχει ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση. Εσείς τοποθετείστε αρνητικά σε αυτή την τάση; Τι είδους παρέμβαση θεωρείς ότι επιβάλλεται και ποια είναι τα περιθώρια του δήμου να παρέμβει;ΧΣ: Δεν τοποθετούμαστε αρνητικά σε αυτήν την τάση όπως την ονομάζετε. Απλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η βραχυχρόνια μίσθωση, και κυρίως μέσω πλατφορμών όπως του Airbnb, πλέον είναι ένα μετρήσιμο μέγεθος με κύκλο εργασιών που υπολογίζεται στην Αθήνα μοναχά ότι αγγίζει το ύψος των 2 δισ. ευρώ. Άρα μιλάμε καθαρά για μια τεράστια επιχειρηματική δραστηριότητα που συμβαίνει μέσα στα όρια του Δήμου της Αθήνας και προφανώς πρέπει να έχουμε γνώμη ως δημοτική παράταξη.
Οι αντίπαλοι των άλλων κομμάτων σφυρίζουν αδιάφορα όταν τίθεται αυτό το ζήτημα ή ξεφεύγουν με προτάσεις του τύπου «είναι κάτι το καινούργιο», «ας δούμε πώς το αντιμετώπισαν σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες», τη στιγμή που υπάρχει οπλοστάσιο το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί από τον δήμο, αλλά δεν αξιοποιείται για άλλους λόγους. Σ’ αυτό το σημείο όμως να είμαστε ξεκάθαροι. Δεν είμαστε απέναντι στον άνθρωπο που για βιοποριστικούς λόγους, για να συμπληρώσει το εισόδημά του, αποφάσισε να αξιοποιήσει το ακίνητό του. Τα στοιχεία δείχνουν ότι το 55% ακινήτων που αξιοποιούνται σε βραχυχρόνιες μισθώσεις, πλέον, ανήκουν σε εταιρείες και επιχειρηματίες που αγοράζουν ακόμα και ολόκληρες πολυκατοικίες με σκοπό την αξιοποίησή τους σε βραχυχρόνια μίσθωση.
Πρόκειται για μια χαρακτηριστική περίπτωση επιχειρηματικής δραστηριότητας η οποία εξασφαλίζει την κερδοφορία της στα όρια του δήμου χωρίς να επιστρέφει κάτι – όπως όλοι οι άλλοι – στον δήμο και ως τέτοια πρέπει να την δούμε. Συνεπώς είναι λογικό να φορολογηθεί με τον συντελεστή της επαγγελματικής στέγης. Επίσης να αποδίδουν στον δήμο το 0,5% του τζίρου των διανυκτερεύσεων. Αυτό δεν το έχουμε βγάλει από το μυαλό μας. Είναι το τέλος παρεπιδημούντων, που εισπράττεται από τα ξενοδοχεία και πρέπει να αποδίδεται στον δήμο.
Γι’ αυτά τα ζητήματα έχουμε κάνει και παρέμβαση στο Δημοτικό Συμβούλιο και έχουμε κάνει συσκέψεις με κατοίκους στο Κουκάκι, το οποίο είναι πλέον ένα φιλέτο στη βραχυχρόνια μίσθωση και οι κάτοικοί του, ταυτόχρονα, ταλαιπωρούνται περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή της Αθήνας. Αυτή η κατάσταση πλέον δημιουργεί μείζον πρόβλημα λαϊκής στέγης και υπέρογκης αύξησης των ενοικίων. Οι προτάσεις μας απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση έχουν διπλό σκοπό. Αφενός να αποδοθούν έσοδα στον δήμο από μια επιχειρηματική δραστηριότητα που συμβαίνει εντός των ορίων του και δεν πληρώνει. Αφετέρου να οδηγούν τους μεμονωμένους ιδιοκτήτες στο να προτιμήσουν τη σταθερή μακροχρόνια μίσθωση ώστε να καλύπτονται και οι ανάγκες των ενοικιαστών που ζουν και δουλεύουν σ’ αυτές τις περιοχές. Η ουσία του ζητήματος τελικά είναι το πώς βλέπει κάποιος το ζήτημα της λαϊκής στέγης. Μια πόλη δεν έχει μόνο τουρίστες. Η κατάσταση έχει γίνει πολύ δύσκολη για τους νέους, τα νέα ζευγάρια, τους εργαζόμενους, τους άνεργους. Απαιτείται ένα πλέγμα μέτρων και ριζικών αλλαγών.
«Ευθύνη της αστυνομίας τα Εξάρχεια»
Πολύς αχός ακούγεται για τα θέματα της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας. Θεωρείς ότι δικαίως γίνεται όλος αυτός ο καυγάς επικεντρωμένος στα Εξάρχεια;
ΝΣ: Αν είχαμε βουλευτικές εκλογές, θα καταλαβαίναμε τη σημασία του να το συζητάς αυτό. Το θέμα της δράσης, ιδιαίτερα στην Αθήνα, λόγω του κέντρου, λόγω της πρωτεύουσας, οργανωμένων κυκλωμάτων, του οργανωμένου εγκλήματος σε όλες τις δραστηριότητες που αναπτύσσει. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά δεν μπορεί να γίνεται κριτήριο για τις δημοτικές εκλογές. Διότι το πρόβλημα αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσει η αστυνομία. Είναι δουλειά δηλαδή της κυβέρνησης, του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη να αντιμετωπίσουν το οργανωμένο έγκλημα.
Οι άντρες και οι γυναίκες της αστυνομίας είναι εξοπλισμένοι, είναι εκπαιδευμένοι, πρέπει να υποστηριχθούν στα προβλήματα και των συνθηκών δουλειάς και του εισοδήματός τους. Αυτό το συζητάμε μαζί τους σε περιοδείες σε όλα τα αστυνομικά τμήματα της Αθήνας, που γίνονται από κλιμάκια της Λαϊκής Συσπείρωσης με επικεφαλής τον Γιώργο Παλιούρα, υποστράτηγο εν αποστρατεία και υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο με τον συνδυασμό μας. Το θέμα των Εξαρχείων πρέπει να αντιμετωπιστεί από την αστυνομία.
Ο Δήμος, όσον αφορά το κλίμα – ας το πούμε έτσι – μέσα στο οποίο λειτουργεί η εγκληματικότητα, μπορεί να αναλάβει τη δική του ευθύνη. Όσον αφορά τη λειτουργία μια σειράς περιοχών, στηρίζοντας τους επαγγελματίες ζωντανεύουμε τις γειτονιές, τις συνοικίες και το κέντρο. Φωτίζοντας την πόλη και όχι ιδιωτικοποιώντας την – όπως έκανε η Κεντροαριστερά με υπογραφές επτά υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ και παραδίδοντας τον ηλεκτροφωτισμό σε ιδιωτική εταιρεία – δημιουργείς ένα κλίμα αποτροπής υπό μια έννοια. Και φυσικά αναπτύσσοντας μια ολοκληρωμένη παρέμβαση γύρω από το θέμα των ναρκωτικών, όχι με μια λογική να μειώσω τη βλάβη, να διαχειριστώ τους χρήστες, αλλά να ενισχύσω την πρόληψη, τις δράσεις στον δρόμο, την προσπάθεια απεξάρτησης και επανένταξης αυτών των ανθρώπων. Με αυτόν τον τρόπο συμβάλλεις κι εσύ από τη μεριά σου ως δήμος στο πρόβλημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών γιατί η εμπορία και διακίνηση διαφόρων ουσιών είναι μια από τις πλευρές του οργανωμένου εγκλήματος.«Ένα κέντρο πρόληψης για τα ναρκωτικά σε κάθε διαμέρισμα της Αθήνας»
Χρήστο, με ποια συγκεκριμένα μέτρα θεωρείς ότι θα μπορούσε ένας δήμος να απαντήσει στο ζήτημα των ναρκωτικών, από τη στιγμή που βλέπω μάλιστα ότι είστε αντίθετοι στη λειτουργία των χώρων της εποπτευόμενης χρήσης;
ΧΣ: Κοιτάξτε, εμείς έχουμε ανειρήνευτο πόλεμο σε όλα τα ναρκωτικά, χωρίς να κάνουμε διαχωρισμούς σε σκληρά και μαλακά ναρκωτικά. Είμαστε οι μοναδικοί που λέμε όχι στους χώρους ελεγχόμενου θανάτου, όπως τους αποκαλούμε, αλλά δεν αισθανόμαστε μοναξιά, γιατί ο περισσότερος κόσμος στην Αθήνα είναι αντίθετος, όσο και αν προσπαθούν να τον πείσουν για το αντίθετο. Ήδη υπάρχει κάλεσμα δεκάδων συλλόγων της πόλης ενάντια στους Χώρους Ελεγχόμενης Χρήσης ναρκωτικών. Δεν γίνεται να είμαστε ενάντια σε όλα τα ναρκωτικά και να στηρίζουμε τέτοιους χώρους που υπονομεύουν αυτή την προσπάθεια και εθίζουν ακόμη περισσότερο στη λογική της χρήσης.
Τα ναρκωτικά είναι θάνατος, αργός και παρατεταμένος, όπως είπε και ο σύντροφος Νίκος στη σύσκεψη κατοίκων στο Πεδίον του Άρεως. Δεν είναι ασφάλεια, και μάλιστα η ύπαρξη τέτοιων χώρων υπονομεύει τη σκληρή προσπάθεια που κάνουν πρώην χρήστες για να μείνουν μακριά από τη χρήση. Οι ΧΕΧ είναι προϊόν της πολιτικής «μείωσης της βλάβης», την οποία περήφανα στηρίζουν οι υποψήφιοι των άλλων κομμάτων, αλλά έχει αποδειχθεί πως δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Τα ίδια μας έλεγαν πριν από 10 -15 χρόνια για τη μεθαδόνη. Δόθηκε λύση;
Η λύση, κατά τη γνώμη μας, πρέπει να συνδυάζει την πρόληψη σε συνεργασία με τους επιστημονικούς φορείς όπως το ΚΕΘΕΑ, τις θεραπευτικές κοινότητες, το 18 Άνω και με εξατομικευμένη προσπάθεια προσέγγισης του χρήστη, με δράσεις παρέμβασης στον δρόμο στις ομάδες υψηλού κινδύνου (street work) όπως και προγράμματα επανένταξης. Πώς να κάνεις όμως όλη αυτή την προσπάθεια και προγραμματισμό τη στιγμή που ο Δήμος Αθήνας και για τα επτά κέντρα πρόληψης διέθεσε μόλις 100.000 ευρώ και απασχολεί 24 εργαζόμενους; Πού να πρωτοπάνε αυτοί οι άνθρωποι; Στα σχολεία, στη γειτονιά, στο δρόμο;
Άποψή μας είναι λοιπόν ότι πρέπει να λειτουργεί ένα κέντρο πρόληψης σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα της Αθήνας, να ενισχυθούν αποφασιστικά με επιστημονικό δυναμικό και χρηματοδότηση.
«Να μειωθεί δραστικά η δημοτική φορολογία»
Ο Δήμος Αθηναίων, και ο κάθε δήμος, έχει ρεαλιστικά περιθώρια να συμβάλει στη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων στα όριά του;
ΝΣ: Μείωση κοινωνικών ανισοτήτων δεν μπορεί να κάνει ένα δήμος. Αφορά την πολιτική της κυβέρνησης, της σημερινής και της χθεσινής και της επόμενης, μιας και οι μεταμνημονιακές δεσμεύσεις είναι δεδομένες και για τους σημερινούς και για τους όποιους αυριανούς. Μάλιστα έχουν διαμορφώσει ένα ασφυκτικό θεσμικό πλαίσιο στους δήμους που ψηφίσαν από κοινού, τον «Κλεισθένη» το θεσμικό πλαίσιο δηλαδή για την τοπική διοίκηση (οι διαφωνίες αφορούσαν μόνο το εκλογικό σύστημα), ο οποίος θέλει τον δήμο να λειτουργεί ως επιχείρηση με πλεονάσματα, με συντελεστές αύξησης της φορολογίας ετησίως, με υποδείξεις διαμόρφωσης των προϋπολογισμών, με παράδοση λειτουργιών στους δήμους, χωρίς να δίνονται πόροι και φυσικά οι δήμοι να συμπράττουν με επιχειρηματίες με Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) ή απευθείας με επιχειρηματίες. Ταυτόχρονα να λειτουργούν αλώνοντας τις εργασιακές σχέσεις, καταργώντας ουσιαστικά τη μόνιμη και αορίστου χρόνου εργασία και αντικαθιστώντας την με προγράμματα ορισμένου χρόνου είτε με ελαστικά αμειβόμενους είτε με εργολάβους, γεγονός που αποτελεί και πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει περιθώριο στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο από θέσεις αντιπολίτευσης να δώσεις ανάσες και στο εισόδημα αλλά και στη λειτουργία της πόλης προς όφελος της πλειοψηφίας του λαού της. Αυτό μπορεί να γίνει μειώνοντας δραστικά τη δημοτική φορολογία. Είναι ρεαλιστικό, είναι εφικτό, μπορεί να γίνει. Και στην κατοικία και στην επαγγελματική στέγη, που είναι ιδιαίτερα υψηλή και λειτουργεί σαν θηλιά στον λαιμό χιλιάδων επαγγελματιών αυτής της πόλης. Ταυτόχρονα διεκδικώντας έσοδα απ’ αυτούς που έχουν. Θεωρούμε πως πρέπει να αποδοθούν στον δήμο όλα όσα εισπράττονται και δεν αποδίδονται – και από την πλευρά του ξενοδοχειακού κεφαλαίου που δραστηριοποιείται στην Αθήνα και από τις βραχυχρόνιες μισθώσεις.Αφορά επίσης την είσπραξη οφειλών από προηγούμενα χρόνια που έχουν καταχωρηθεί και πρέπει να διεκδικηθούν, μιλώντας πάντα για τμήματα του κεφαλαίου που δραστηριοποιούνται στην πόλη. Επίσης ο δήμος μπορεί να διεκδικήσει πόρους από την κυβέρνηση, μπορεί να παρέμβει σε πολλά ζητήματα της καθημερινότητας εφόσον ιεραρχεί υψηλά τις ανάγκες του κόσμου, μπορεί να καταργήσει την αμοιβή για την παροχή δημοτικών υπηρεσιών και να παρέχονται δωρεάν.
Όλα αυτά είναι ένα σύνολο μέτρων που τα παλεύουμε στο Δημοτικό Συμβούλιο, είναι εφικτά, ρεαλιστικά, υλοποιήσιμα, απαιτούν όμως μια δημοτική αρχή που στέκεται από θέσεις αντιπολίτευσης απέναντι στην κυβέρνηση, στα επιχειρηματικά συμφέροντα, απέναντι σε δραστηριότητες που δεν αφήνουν καμία υποδομή στην πόλη.
Είσαι ευχαριστημένος από το πλαίσιο λειτουργίας της Δημοτικής Αστυνομίας ή πιστεύεις πως κάτι πρέπει να αλλάξει;
ΝΣ: Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη Δημοτική Αστυνομία. Η δική μας θέση είναι ότι η Δημοτική Αστυνομία είναι μια υπηρεσία του δήμου, δεν είναι κατασταλτικός μηχανισμός. Έχει μια σειρά αρμοδιότητες, τις οποίες μπορεί να εκτελέσει, αντί της βασικής λειτουργίας που έχει σήμερα να ελέγχει και να κόβει κλήσεις ελεγχόμενης στάθμευσης.
Εμείς, καταργώντας τις ζώνες ελεγχόμενης στάθμευσης στην Αθήνα, χωρίς να θίγεται το δικαίωμα ή καλύτερα η δυνατότητα – για να είμαστε ακριβείς – πρόσβασης του κατοίκου σε περιοχές που έχουν υψηλή επισκεψιμότητα στην πόλη, μπορούμε να κατευθύνουμε τη Δημοτική Αστυνομία σε όλες τις άλλες λειτουργίες που έχει. Να αντιμετωπίσει δηλαδή την αντικοινωνική στάθμευση, το διπλοπαρκάρισμα, το παρκάρισμα στις ράμπες, την αντικοινωνική χρήση του δημόσιου χώρου – γιατί υπάρχει τέτοια, όσον αφορά τραπεζοκαθίσματα πέραν των αδειοδοτημένων –, να αντιμετωπίσει την ηχορύπανση και με την παρουσία της σε διαφόρους χώρους να ενισχύσει τη λειτουργικότητά τους.
Μόνο για την φύλαξη του ΟΠΑΝΔΑ, δηλαδή των αθλητικών και πολιτιστικών υποδομών του Δήμου της Αθήνας, αποφασίστηκε εργολαβία ύψους 1,5 εκατομμυρίου ευρώ. Γιατί δεν θα μπορούσε αυτή τη δουλειά να την κάνει η Δημοτική Αστυνομία, αντί να επιδίδεται καθημερινά σε ένα σαφάρι κλήσεων στους χώρους ελεγχόμενης στάθμευσης, για την οποία ο Δήμος της Αθήνας έχει πληρώσει εκατομμύρια – δηλαδή οι Αθηναίοι έχουν πληρώσει εκατομμύρια – σε διάφορα προγράμματα μηχανοργάνωσης, λειτουργίας, γρήγορης εισπραξιμότητας των κλήσεων για να λειτουργεί ουσιαστικά ένας φοροεισπρακτικός μηχανισμός.
«Θεωρούμε τους μετανάστες ενεργό κομμάτι της πόλης»
Το μεταναστευτικό είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα και για τον Δήμο Αθηναίων. Τι πάει λάθος στη διαχείρισή του και ποια πολιτική θα έπρεπε να επιλεγεί;
ΧΣ: Πάνω σ’ αυτό το ζήτημα υπάρχει ένα εκ του πονηρού τσουβάλιασμα προσφύγων και μεταναστών, το οποίο κατά τη γνώμη μας εξυπηρετεί σκοπιμότητες. Οι μετανάστες τους είναι τμήμα του πληθυσμού αυτής της πόλης. Στην τελευταία απογραφή καταγράφεται ότι το 23% του πληθυσμού της Αθήνας είναι μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς. Ζούμε μαζί τους, δουλεύουμε μαζί τους, τα παιδιά μας πάνε στα ίδια σχολεία με τα παιδιά τους, αγωνιζόμαστε μαζί για τα προβλήματά τους. Άλλωστε γι’ αυτό συμμετέχουν και στο ψηφοδέλτιο της Λαϊκής Συσπείρωσης για τον Δήμο της Αθήνας.
Το πρόβλημα που αφορά τους πρόσφυγες έχει αιτία, όνομα και υπογραφές. Αυτοί οι άνθρωποι άφησαν τη χώρα τους μαζικά έτσι γι’ αστείο ένα πρωί; Ο πόλεμος τους έκανε να αφήσουν τις χώρες τους. Το πρόβλημα, που έχει λάβει διαστάσεις, δεν το δημιούργησαν αυτοί οι άνθρωποι, πώς να το κάνουμε; Το αναπαράγουν και το οξύνουν οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί στην ευρύτερη περιοχή, οι πόλεμοι, η φτώχεια και οι καταστροφές που σπέρνουν, οι ανταγωνισμοί για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές. Ζητήματα για τα οποία οι ελληνικές κυβερνήσεις, και η νυν, της ΝΑΤΟϊκής Αριστεράς, βάζουν φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους, συμμετέχουν, εμπλέκουν όλο και πιο ενεργά τη χώρα.
Βασική αιτία είναι η συμφωνία Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας και το καθεστώς διπλού εγκλωβισμού που έχει επιβληθεί. Οι εκπρόσωποί μας στο Δημοτικό Συμβούλιο – και όχι μόνο – το έχουν καταγγείλει. Η δημοτική αρχή συνεχίζει να κρατά αιχμαλώτους αυτούς τους ανθρώπους στο αίσχος του Ελαιώνα σε κοντέινερ, χωρίς επαρκές σύστημα ύδρευσης, καθαριότητας – και κατά τα άλλα το ονομάζουν δομή φιλοξενίας. Όπως αποδεικνύεται άλλη μια φορά, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
Ζήτημα υπάρχει και με τους 300 υπό έξωση πρόσφυγες από σπίτια που νοικιάζει η Ύπατη Αρμοστεία. Επιπλέον μην αγνοούμε το γεγονός πως στις πλάτες αυτών των ανθρώπων παίζονται και οικονομικά παιχνίδια με ΜΚΟ, με δήθεν αλληλέγγυους κ.λπ. Επίσης πάνω στις πλάτες αυτών των ανθρώπων στηρίζεται και μεγάλο μέρος της ρατσιστικής προπαγάνδας της εγκληματικής Χρυσής Αυγής και στον Δήμο της Αθήνας.
Αυτή λοιπόν η υπόθεση, της υποβάθμισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας στον βωμό διάφορων σκοπιμοτήτων, πρέπει να τελειώνει και οι άνθρωποι να μεταφερθούν σε σπίτια μέχρι να τους δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα ώστε να φτάσουν στους προορισμούς τους.
«Υπάρχει ευθύνη και σ’ αυτούς που ξέπλυναν τη Χρυσή Αυγή»
Όλα αυτά τα προβλήματα τα οποία συζητήσαμε αποτελούν, ανάμεσα σ’ όλα τα άλλα, και το υπόστρωμα του εκλογικού ξεπετάγματος της Χρυσής Αυγής. Είναι φασίστες και νεοναζί όσοι την ψηφίζουν; Υπάρχει περιθώριο ένα κόμμα όπως το ΚΚΕ να πλησιάσει αυτόν τον κόσμο;
NΣ: Φασίστες και νεοναζί δεν είναι όλοι όσοι ψηφίζουν Χρυσή Αυγή. Έχουν όμως ευθύνη. Γιατί γνωρίζουν πως ψηφίζουν ένα κόμμα το οποίο δικάζεται για εγκληματική δραστηριότητα η οποία πηγάζει από τη ναζιστική τους ιδεολογία. Από την άλλη υπάρχει ευθύνη και σ’ αυτούς που ξέπλυναν τη Χρυσή Αυγή τα προηγούμενα χρόνια, ενισχύοντας το προφίλ και την εικόνα πως πρόκειται για μια αντισυστημική δύναμη διαδηλώνοντας από κοινού μοιρασμένοι στην πάνω και την κάτω πλατεία, ενάντια στα μνημόνια και τους ξένους γενικώς. Υπάρχουν επίσης ευθύνες στο ότι εδώ και τέσσερα χρόνια δικάζεται αυτή η εγκληματική οργάνωση και, ενώ η δίκη εξελίσσεται, εμφανίζεται σχέδιο της κυβέρνησης, του υπουργού Δικαιοσύνης, που ρίχνει στα μαλακά την ηγεσία μιας εγκληματικής οργάνωσης – το οποίο φυσικά το μαζέψανε, αλλά δεν παύει να δείχνει προθέσεις.
Σε ό,τι αφορά τη δική μας δουλειά, έχουμε μέτωπο απέναντι σ’ αυτή την οργάνωση και επιδιώκουμε να αποκαλύπτουμε στον λαϊκό κόσμο ότι η Χ.Α. είναι κομμάτι του συστήματος, είναι σε ειδική αποστολή και, παρακολουθώντας τις διεργασίες στον χώρο της Ακροδεξιάς, βλέπουμε πως γίνεται προσπάθεια για κάτι πιο «σοβαρό», που να μπορεί να παίξει ένα ρόλο, όπως και σε μια σειρά χώρες της Ε.Ε. Το λαϊκό κίνημα μπορεί να βάλει φραγμό στη δράση αυτής της οργάνωσης και η δική μας ευθύνη είναι να επιδιώκουμε δύο πράγματα: Πρώτον να αποκαλύπτουμε και δεύτερον να απομονώνουμε τη δράση αυτής της εγκληματικής οργάνωσης.
