Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Mια χαρά Βαβέλ !!!

Υπερφίαλος, σε σχέση με το περιεχόμενο του, αποδεικνύεται ο τίτλος «Βαβέλ», για την καινούργια και καλή δουλειά της Νατάσσας Μποφίλιου,..

Υπερφίαλος, σε σχέση με το περιεχόμενο του, αποδεικνύεται ο τίτλος «Βαβέλ», για την καινούργια και καλή δουλειά της Νατάσσας Μποφίλιου, του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και του Θέμη Καραμουρατίδη. Επιπλέον, και άδικος για τη δουλειά, σαν αυτό που πράγματι είναι και προσφέρει.  Δώδεκα καλά και στέρεα κομμάτια εκ των οποίων τα συντριπτικά περισσότερα είναι τα γνωστά και αγαπημένα στο κοινό της τριάδας ερωτικά σκιρτήματα και σκέψεις του Ευαγγελάτου, προβεβλημένα στην σκηνική περσόνα της Μποφίλιου, και κυρίως από την αμιγώς καλλιτεχνική άποψη , έχοντας αποκτήσει εύγλωττες και ενδιαφέρουσες μουσικές προεκτάσεις από τον Καραμουρατίδη , που προσωπικά με έχει πείσει ότι θαυματουργεί σε στίχους που του δίνουν κυρίως ερέθισμα, στίχους χαλαρούς κάποτε με χάσματα, και συνειρμικές υπερβάσεις, που συχνά θα μέναν μετέωρες και χωρίς παραλήπτη αν δεν έρχονταν οι ευρηματικές κάθε φορά λύσεις του Καραμουρατίδη να προσφέρουν συνοχή και να δώσουν την αίσθηση του ολοκληρωμένου .
Και στην «Βαβέλ», ο Καραμουρατίδης είναι σε μεγάλη φόρμα και συνθετικά και ενορχηστρωτικά, σε αντίθεση, κατά τη γνώμη μου, με τις φτωχές μουσικά «Πρώτες λέξεις», που πιστεύω φιλότιμα μεν , αλλά με σφίξιμο και σοβαροφάνεια, προσπάθησε να ανταποκριθεί στον διεξοδικό , αναλυτικό, γειωμένο σε παγιωμένους ποιητικούς κώδικες κόσμο, του Οδυσσέα Ιωάννου.

Είναι φανερό ότι ο Καραμουρατίδης, σαν πολύ ενδεικτικός καλλιεργημένος συνθέτης τραγουδιών της γενιάς του, έχει σχέση δεοντολογίας και εκτίμησης με το υπόβαθρο του ποιοτικού και ποιητικού τραγουδιού των προηγούμενων γενιών, αλλά λύνεται και ανασαίνει μουσικά μόνο όταν βρίσκεται με τους εν προόδω , συχνά ημιτελείς αλλά παρόντες και ζωντανούς στίχους του Ευαγγελάτου. Μέχρι στιγμής, μαζί μεγαλώνουνε, μαζί ψάχνονται, αλλά και οι μεταξύ τους αντιθέσεις και συμφωνίες είναι οι καθοριστικές, εν τέλει και οι πραγματικά επιδραστικές, για το νεανικό κοινό τους , που με τη σειρά του επενδύεται σε αυτά τα τραγούδια, ενώ ότι παλιότερο είτε το αξιολογεί, είτε το επεξεργάζεται με εγκυκλοπαιδικό συναισθηματισμό , είτε του είναι απλά αδιάφορο.

Φανερώνεται, εξάλλου, και όλη η φθορά των λέξεων και των χρησιμοποιημένων εκφράσεων, αλλά και το κατ΄ εξοχήν σήμα κατατεθέν μιας νεότερης γενιάς που πάσχει, τεντώνεται, κορδώνεται, μιμείται ρόλους, αλλά έχει αισθητά χαλαρώσει τη σχέση της με τη γλωσσική έκφραση παρά τη φλυαρία και την αποψεολογία που ενίοτε επιδεικνύει
Φυσιολογικά πράγματα, και αν τραβήξεις τα πέπλα και αφαιρέσεις τα μυθολογικά παρελκόμενα του θεάματος, είναι ακριβώς η ίδια λειτουργία που συμβαίνει σε κάθε γενιά και που αποδεικνύει ότι σε βάρος κάθε φιλολογικής και ιδεολογικής, ή ιδεοληπτικής προσέγγισης δεν είναι ούτε τα Πολυτεχνεία, ούτε οι Λαμπράκηδες , ούτε καν η πολιτισμική κοσμογονία του Θεοδωράκη, ή του Χατζιδάκι, και ο διαλεκτικός της απόηχος στους τραγουδοποιούς του 80 και του 90 που επαναμυθολόγησαν το καθημερινό και το συμβιβασμένο, δεν είναι τίποτα από όλα αυτά τόσο , όσο ο πανδαμάτωρ χρόνος , που αμβλύνει τις κορυφές του παρελθόντος, παραγράφει χρέη, λησμονεί εντελώς ή παραμελεί τις υπόλοιπες διαφορές και επικεντρώνει στην απαράγραπτη, στην συντριπτική διαφορά της ηλικίας

Με την «Βαβέλ» , η τριάδα έκανε δώρο έναν τίτλο στους πνευματικούς αγώνες και τις καλλιτεχνικές ανησυχίες όσων φιλοδόξησαν στο παρελθόν αλλά και σε όσους το παλεύουν και τώρα να διευρύνουν την επιδραστικότητα του τραγουδιού από το εποχιακό και το αναλώσιμο. Μαζί με τον τίτλο και δυο τρία εύπεπτα στις κοινωνικές τους νύξεις τραγούδια, όπως το ομότιτλο που ούτε η στιχουργική του φαντασία πάει μακριά , ούτε η κοινωνικοποιημένη του συνείδηση και με αυτόν τον τρόπο είναι απολύτως αυθεντικό του σημείου που βρισκόμαστε οι συντριπτικά περισσότεροι τώρα , αλλά και το αυθεντικό στίγμα της γενιάς του Γεράσιμου.

Από εκβιασμένες και τραβηγμένες απ΄τα μαλλιά ατμόσφαιρες καταραμένης κακοφορμισμένης ποίησης, από εξεζητημένες απομιμήσεις, από απολιθωμένες αξίες που διακοσμούν επετειακές εκδόσεις, σαφώς και θα το προτιμήσω. Μου έχουν συμβεί ασφαλώς και πολύ καλύτερά, η καταναλωτική μου μνήμη είναι ενεργή και οι συγκρίσεις δεν αποφεύγονται, αλλά το φρέσκο που έχει να μας προσφέρει η mainstream ποιότητα είναι αυτό , αυτό τρώγεται, τραγουδιέται, φοριέται, γι αυτό κουβέντα γίνεται , τα υπόλοιπα είναι συλλεκτικά, η μιας άλλης ζωής λιγότερο φωτισμένης, σοσιαλμηντιακής, θορυβώδικης και οπωσδήποτε λιγότερο Βαβελικής από αυτήν της κατανάλωσης αλλά και με μόνιμη τη στέρηση, σε όσους την επιλέγουν του καθημερινού ξοδέματος, της ζωτικής ανοησίας.
¨Ένας στίχος ξεστομισμένος με τον ίδιο τρόπο όπως και οι υπόλοιποι από την Νατάσσα , -που ψυχοτροπικά ντύνει κι αυτή όπως και ο Καραμουρατίδης με συναισθηματική ευρύτητα και ύψος τις χαμηλές πτήσεις του Ευαγγελάτου- ο στίχος « Η κάθε μας αναπνοή ζητάει ανταλλάγματα, δεν είμαστε αγάλματα», έρχεται αθόρυβα και ανύποπτα να κάνει το βήμα παραπέρα σε όλον τον προβληματισμό του στιχουργού . Ένας πράγματι βαρύς στίχος που ακόμα κι αν διατυπώθηκε ελαφρά τη καρδία, αποθηκεύει τα επερχόμενα για τον ίδιο και για μας. Εμένα μου έφτασε και μου περίσσεψε από ολόκληρες δουλειές και θεωρίες της τρέχουσας περιόδου.
Κατά τα άλλα ο κύριος και ουσιώδης κορμός της νέας δουλειάς, απαρτίζεται από τα πλέον κεφάτα τραγούδια ερωτικών απογοητεύσεων που έχει καταθέσει η τριάδα , ο Καραμουρατίδης κεντάει, η Μποφίλιου πετάει, προβληματίζομαι τι θα κάνει αν ευοδωθεί κάποτε και ένα από όλα τα ερωτικά σενάρια.
Στο
live τους πέρασα πολύ καλά, σημείωσα μόνο ένα σημαντικό φάουλ στην ερμηνεία ενός κομματιού της Αλεξίου , που έπρεπε είτε να αποδοθεί εντελώς αλλιώς από την Νατάσσα , ή καλύτερα να έλειπε. Επίσης, χωρίς αυτό να χαλάει την ατμόσφαιρα, απλά την καταπίεζε λίγο σαν κορσές, τα σκηνικά, τα βίντεο και τα πάνω , κάτω σε σκάλες δεν πρόσφεραν τίποτα πραγματικό σημαντικό και απαραίτητο ούτε καν σαν θέαμα. Η ενέργεια της Νατάσσας , τα στριφογυρίσματα της τα χορευτικά. επισκίαζαν κάθε πρόσθετο στοιχείο. Τα φώτα και κυρίως τα άσπρα μου ολοκλήρωναν την εικόνα.
Και μια ολότελα υποκειμενική άποψη. Η Νατάσσα πέρασε όλες τις εξετάσεις της επιτυχώς. Ήταν αστέρι και το απέδειξε. Το ολόκληρο πρόγραμμα πάνω της, μπορεί να πάρει χρόνο ακόμα να δημιουργήσει πλήξη στο κοινό της, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι με αυτή την φορά εξάντλησε την δυναμική του Θα χρειαζόμουν σαν πελάτης τουλάχιστον πέντε γεμάτα χρόνια αδιάλειπτων σκηνικών έστω και πειραματικών συνευρέσεων για να αντέξω όσο κι αν μου αρέσει και αν την αγαπώ, – –και συμβαίνουν και τα δυο -να ξαναδώ ολόκληρο πρόγραμμα βασισμένο πάνω της . Είναι βεβαίως κάτι που ισχύει και για πολλούς άλλους και αφορά όπως είπα εμένα, γιατί από όσο παρακολουθώ στα προγράμματα ο κόσμος έχει τεράστιες αντοχές με τους αγαπημένους του καλλιτέχνες, εξάλλου μέσα στο ίδιο πρόγραμμα μιλάει, ωρύεται. φωτογραφίζεται , στέλνει και λαμβάνει συνέχεια
sms και ακούει και τα τραγούδια. Ναπολεόντειες ικανότητες, που ομολογουμένως τις ζηλεύω, μα όταν πάω σε ένα πρόγραμμα, έχω ακόμα τον «αυτισμό», να θέλω να συγκεντρωθώ ολοκληρωτικά σε αυτό που συμβαίνει στη σκηνή, να δω και να ακούσω χωρίς παρεμβολές, μια και είμαι ένας τραυματικά μονότονος άνθρωπος που αγοράζει τη δόση του σε σκηνική μαγεία και σε σκηνοθετημένες ατμόσφαιρες, όποτε το παίρνω απόφαση να δω κάτι. Συμπέρασμα : απολαμβάνω μια Βαβέλ σε απόλυτη αρμονία και συνεννόηση.

[iframe id=”https://www.youtube.com/embed/mMGqwPyoeyU”]

Απόψεις