Η «τρομοκρατία» έχει εξελιχθεί σε ιδανική φίλη και σύντροφο του κρατούντος συστήματος. Αλήθεια, ποιος στάθηκε με μεγαλύτερη συνέπεια στο πλευρό της καθεστηκυίας τάξης στις δύσκολες, γι΄ αυτήν, περιστάσεις;
Ακόμα και αν δεχθούμε ότι οι «τρομοκράτες» κινούνται αυτοβούλως, δεν μπορούμε να μην σημειώσουμε την εγγλέζικη ακρίβεια τους στο ραντεβού με όλες (σχεδόν) τις κρίσιμες στιγμές και ιδιαιτέρως σε καταστάσεις που απειλούν την ανατροπή κρίσιμων (για το σύστημα) ισορροπιών.
Και κατά σύμπτωση (;), μόλις το κράτος χρειάζεται μια αφορμή για να βάλει τα πρόβατα στο μαντρί, η «τρομοκρατία» είναι πάντα εκεί, διαθέσιμη για να αναλάβει το ρόλο του «λύκου».
Τυχαίο;
