Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο Τούρκος πρωθυπουργός κόμπαζε για τους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας. Οι εξαγωγές έσπασαν ρεκόρ το 2022, φτάνοντας στα 254 δισ. δολάρια, με άνοδο 13% σε ετήσια βάση. Το μερίδιο της Τουρκίας στο παγκόσμιο εξαγωγικό εμπόριο ξεπέρασε το 1% για πρώτη φορά. Μόνο τον Δεκέμβρη, οι τουρκικές εξαγωγές προς τη Ρωσία υπερδιπλασιάστηκαν, φτάνοντας στα 1,31 δισ. δολάρια, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Η οικονομία μόνο το πρώτο τρίμηνο του 2022 αναπτύχθηκε κατά 6,2%. Μεγάλα έργα ολοκληρώθηκαν ή κατασκευάζονται τα τελευταία χρόνια, όπως η νέα διώρυγα στον Βόσπορο, το τεράστιο αεροδρόμιο και το υποθαλάσσιο τούνελ της Κωνσταντινούπολης, ο πυρηνικός σταθμός στο Ακούγιου.
Ομως, οι ανάγκες του λαού της γειτονικής χώρας για αντισεισμική θωράκιση και προστασία δεν χωράνε στο «κάδρο» της μιας εκ των είκοσι μεγαλύτερων οικονομιών του κόσμου. Το «θαύμα» της ανάπτυξης δεν συμβαδίζει με τις σύγχρονες ανάγκες του λαού για ασφαλή και φθηνή κατοικία. Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει με τον πιο τραγικό τρόπο ο φονικός σεισμός…
Οι σεισμοί βέβαια δεν μπορούν να προβλεφθούν, αλλά το κράτος έχει τα μέσα να προστατεύσει τον λαό, ιδιαίτερα σε σεισμογενείς χώρες όπως η Τουρκία και η Ελλάδα. Η αιτία που δεν συμβαίνει αυτό, είναι το κέρδος.
Η καταστροφή από τον μεγάλο σεισμό στη Νοτιοανατολική Τουρκία και τη Συρία το επιβεβαιώνει: Στη συγκεκριμένη περιοχή, με βάση τα επιστημονικά δεδομένα, από το 1930 έχουν γίνει 6 σεισμοί της τάξης των 7 Ρίχτερ με χιλιάδες νεκρούς. Κανείς δεν πέφτει λοιπόν από τα σύννεφα με τη σφοδρότητα του φαινομένου. 100 χρόνια μετά, ο λαός συνεχίζει να βρίσκεται αντιμέτωπος με τον ίδιο κίνδυνο και την ίδια απειλή. Πολυώροφα κτίρια καταρρέουν σαν χάρτινοι πύργοι, λόγω εγκληματικών ελλείψεων σε αντισεισμικές προδιαγραφές, οικοδομικά υλικά και μελέτες στατικότητας, προκειμένου να μειώνεται το κόστος για τους κατασκευαστικούς ομίλους.
Τέτοια παραδείγματα μπορεί να βρει κανείς πολλά και στη χώρα μας, που θεωρείται ιδιαίτερα σεισμογενής και θα έπρεπε η αντισεισμική προστασία να αποτελεί προτεραιότητα του κρατικού μηχανισμού. Στο ζύγι του κέρδους, όμως, οι εργατικές – λαϊκές ανάγκες, η προστασία της περιουσίας, ακόμα και της ζωής των λαών, ζυγίζονται πάντα λειψές.
(Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη»)
