Τρία χρόνια συμπληρώθηκαν από τον θάνατο του Μανώλη Γλέζου και 71 από την κρατική δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη. Συνδετικός τους κρίκος η 30η Μαρτίου, το 2020 ο ένας, το 1952 ο άλλος. Φιγούρες μιας γενιάς που οραματίστηκε ένα «άλλο» έθνος. Εκείνο που κατεβάζει τη σημαία των ναζί. Το «έθνος» που δεν κοιτά αν είσαι Έλληνας, Σλάβος, Μουσουλμάνος, Άθεος, Χριστιανός ή Εβραίος. Το «έθνος» στο οποίο οι γυναίκες είναι με τ’ όπλο επ’ ώμου, ψηφίζουν. Το «έθνος» του ΕΑΜ, το «έθνος» του βουνού.
Απ’ την άλλη, το «έθνος» και το ήθος των… αδιευκρίνιστων.
Που βρίσκουν στο «καλάθι του νονού» την λογική κατάληξη του φαταουλισμού τους. Που μιλούν για «οικονομικά αναλφάβητους», όταν το success story που πουλούν αποδεικνύεται το ίδιο γιαλατζί με το αγαπημένο έδεσμα του εθνικού μας ωτακουστή. 4/10 καταναλωτές μειώνουν τις φορές που κάνουν μπάνιο, αναφέρει σε πρόσφατη έρευνά της η ΓΣΕΕ, ενώ το 80% επιλέγει να φορά περισσότερα ρούχα για να αποφεύγει τη δαπάνη της θέρμανσης. Την ίδια ώρα, η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, πιστή στο ιερό τοτέμ της ευρωενωσιακής απελευθέρωσης της ενέργειας δικαιολογεί τη ληστεία των εργαζομένων από τους «Στάσσηδες» των ομίλων του χώρου. «Η ρήτρα όχι μόνο δεν είναι αδόκιμη αλλά συνιστά μία συναλλακτικώς αποδεκτή πρακτική στην αγορά ηλεκτρικής ενέργειας… με βάση τις οδηγίες και τους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης για την ηλεκτρική ενέργεια, την εναρμόνιση της χώρας μας με το κοινοτικό δίκαιο, για τη σταδιακή απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά και το νομοθετικό πλαίσιο που διέπει ιστορικά τη λειτουργία και τη δραστηριότητα της ΔΕΗ». Σε αυτή την απόφαση κατέληξε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθήνας κατά την εξέταση των αγωγών που είχαν κατατεθεί ενάντια στη ΔΕΗ.
Και τα δωράκια συνεχίζονται.
Με το αίμα των νεκρών να μην έχει στεγνώσει ακόμη στα Τέμπη, η κυβέρνηση έφερε στην Ολομέλεια της Βουλής προς ψήφιση πολυνομοσχέδιο του υπ. Ανάπτυξης με πρόσχημα τα μέτρα στήριξης των θυμάτων. Πρόσχημα βέβαια όταν από τα 132 άρθρα του εν λόγω νομοσχεδίου μόλις τα δύο πρώτα αφορούν τα μέτρα ενίσχυσης των οικογενειών των νεκρών. Τι περιλάμβαναν τα υπόλοιπα 130; Τα γνωστά: Προσλήψεις με το σταγονόμετρο στα ΜΜΜ, παραθυράκια για το μπάσιμο των ιδιωτών στα λιμάνια Ηγουμενίτσας και Καβάλας, φορολογικές απαλλαγές για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ρυθμίσεις σχετικά με την ιδιωτικοποίηση των υδάτων, διευκολύνσεις στην εργοδοσία στον χώρο της τέχνης κ.λπ. Όλα, πακέτο. Χωρίς καμιά ντροπή. Πρέπει να κλείσουν οι «δουλίτσες» πριν τις εκλογές. Άλλωστε, είναι γνωστό πως σε τούτον τον τόπο, αν είσαι τραπεζίτης, καναλάρχης, μέλος της επιτροπής για την πανδημία ή εκείνης για τα Τέμπη όχι μόνο έχεις το ακαταδίωκτο, αλλά και μια εξασφαλισμένη θέση στο τραπέζι των διαχρονικών ιδιοκτητών της χώρας.
Μια ιλουστρασιόν δυστοπία στη φούσκα του «καζινοκαπιταλισμού».
Με τις πόλεις μας ως «κυλιόμενους διαδρόμους για τροχήλατους τουρίστες με βαλίτσες και ακουστικά ξενάγησης»· με χώρους που συνόδευσαν τους έρωτες, τις πρώτες συναντήσεις μας με την Τέχνη και το συλλογικό (Ιντεάλ, Αστόρ) να μετατρέπονται βίαια σε πολυτελείς στέγες βραχύχρονης διαμονής ξέγνοιαστων επισκεπτών, παράλληλα με την επίθεση στη λαϊκή κατοικία και τους μαφιόζικους εκβιασμούς των funds. Δείτε τι κατήγγειλαν 205 δικηγόροι σχετικά με τις μεθοδεύσεις των servicers, προκειμένου να απλώσουν τα ξερά τους στα σπίτια των ανθρώπων: Αναγκαστικές κατασχέσεις δανειοληπτών που βρίσκονται σε ρύθμιση με την εκάστοτε εταιρεία διαχείρισης και την τηρούν. Αποστολή εξώδικων ή επιστολών με ανεδαφικό περιεχόμενο αποσκοπώντας στη δημιουργία τρόμου και πανικού ώστε να πεισθεί ο κοσμάκης να υπογράψει συμβάσεις χωρίς αυτές να ελεγχθούν από νομικό. Αυθαίρετος και παράνομος υπολογισμός επιτοκίων. Και πόσα ακόμη…
Αλλά, όλα κι όλα: Πιστοί στο «έθνος» των νικητών, οι κλειδούχοι της Ελλάδας κορδώνονται γεμάτοι υπερηφάνεια στη λευκή γραμμή που αφήνουν τα Rafale στον αττικό ουρανό και στα μπετά του φράχτη στον Έβρο.
Τι κι αν παίζουν τη ζωή των φαντάρων κορόνα- γράμματα; «Με την παρούσα δηλώνω υπεύθυνα ότι παραιτούμαι από κάθε δικαίωμα ή αξίωσή μου, κατά του Ελληνικού Δημοσίου ή των εκπροσώπων του ή των αρμόδιων οργάνων της Πολεμικής Αεροπορίας, για κάθε ατύχημα ή δυστύχημα που θα συμβεί κατά τις μετακινήσεις μου με Αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας οι οποίες μνημονεύονται στην παρούσα αίτησή μου». Σ’ αυτή τη δήλωση – ντροπή κλήθηκαν να συναινέσουν οι στρατιώτες που πρόσφατα επέστρεψαν από την Κύπρο, προκειμένου να βρουν μια δωρεάν θέση στα C-130 της Πολεμικής Αεροπορίας, ειδάλλως θα έπρεπε να βάλουν απ’ την τσέπη τους τα περίπου 200 ευρώ του αεροπορικού εισιτηρίου. Ίσως, η συντήρησή τους ήταν πιο κοστοβόρα από τα 7,4 δισ. (3,54% του ΑΕΠ) που δαπάνησε η χώρα για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ.
Έτσι αγαπούν αυτοί την Ελλάδα. Εμείς;
