Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Το δικό μας πάθος

Ξεσάλωσαν οι celebrities (σελέμπριτις = διάσημοι λόγω των πολύ συχνών εμφανίσεων στα ΜΜΕ).  Ουρανομήκεις οι ζητωκραυγές τους για τον ευρωπαϊκό θρίαμβο του «θρύλου»...

Ξεσάλωσαν οι celebrities (σελέμπριτις = διάσημοι λόγω των πολύ συχνών εμφανίσεων στα ΜΜΕ).  Ουρανομήκεις οι ζητωκραυγές τους για τον ευρωπαϊκό θρίαμβο του «θρύλου». Συναγωνίζονται ποιος θα ουρλιάξει περισσότερο. Από τις influences (ινφλουένσες= πρόσωπα – περσόνες που ασκούν επιρροή στο κοινό) που πρωταγωνιστούσαν στα “σαρβάιβορ” και τα άλλα τηλερεάλιτι και τους διάφορους  «παλαβούς» με τους εκατοντάδες χιλιάδες followers (φόλοουερς = ακόλουθοι κάποιων «διασήμων» σε «πλατφόρμες» των σόσιαλ μίντια), μέχρι τους κάθε λογής «διανοουμένους της δεκάρας» και «καλλιτέχνες της αρπαχτής» που, ευκαιρίας δοθείσης, παίρνουν το λόγο και εκφράζουν άποψη και γνώμη επί παντός του επιστητού. Κι από κοντά οι πολιτικάντηδες της μπάλας.

 Τους έβλεπες  στις εξέδρες του OPAP Arena (εμπορική ονομασία του γηπέδου της ΑΕΚ «Αγιά Σοφιά») να φοράνε κόκκινο κασκόλ και να χασκογελάνε συνεχώς βγάζοντας σέλφι και σκεφτόσουν ποιά  σχέση μπορεί να έχει η δική τους «συγκίνηση» για τον θρίαμβο του «θρύλου» με το «κλάμα από  χαρά» που κυλάει στα μάτια ενός παιδιού – αγνού φιλάθλου του Ολυμπιακού.

Ολοι αυτοί χαίρονται και γλεντούν για τον «δικό» τους Ολυμπιακό. Για τον Ολυμπιακό – ΠΑΕ. Για μια  «επιχείρηση που πάει καλά και τα κέρδη της θ’ αυξηθούν.» Και το να είσαι follower μιας «καλής επιχείρησης» σου δίνει αβάντα, μπορείς να κάνεις φιγούρα, εμμέσως να ωφεληθείς κι εσύ.

 Ο «δικός» μας Ολυμπιακός, ο Ολυμπιακός τον οποίο αγαπήσαμε και ποτέ δεν θα πάψουμε να αγαπάμε, δεν είναι αυτός. Είναι άλλος. Είναι ο παλιός Ολυμπιακός των εργατογειτονιών του Πειραιά, του λιμανιού και όχι του σαλονιού, του φτωχού λαού και όχι των κροίσων του πλούτου. Ο Ολυμπιακός του Γόδα της Εθνικής Αντίστασης, του Σιδέρη και του Γιούτσου, του Μποτίνου και του Δεληκάρη και όχι των διαφόρων λεγεωνάριων της παγκόσμιας βιομηχανίας του ποδοσφαίρου που ιδέα δεν έχουν τι σημαίνει για τη δική μας καρδιά ο «θρύλος».

 Ναι, εμείς όλοι που τα μεσάνυχτα της Τετάρτης 29 Μάη 2024 συγκεντρωθήκαμε στους δρόμους και τις πλατείες όλης της Ελλάδας για να γιορτάσουμε την κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού κυπέλλου από τον «θρύλο», πονάμε που η Ομάδα μας έγινε Εταιρία τους. Παρόλο αυτό, όμως, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι το ποδόσφαιρο παραμένει το πλέον λαϊκό άθλημα, ένα «μαγικό παιχνίδι», ένα «φαντασμαγορικό δρώμενο» που μπορεί να ευφραίνει και να ψυχαγωγεί τις καρδιές, να ευαισθητοποιεί και να κινητοποιεί το νου των απλών ανθρώπων του λαού.

 Κι ελπίζουμε –  και παλεύουμε γι’ αυτό – πως θα έρθει  ο καιρός που το ποδόσφαιρο θα απαγκιστρωθεί από την ασφυκτική και αποπνικτική αγκάλη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και θα γίνει κτήμα του λαού. Είναι δύσκολο, αλλά όσο τα μικρά παιδιά θα εξακολουθούν να παίζουν με μια μπάλα στις αλάνες όλου του κόσμου, αυτό το όνειρο θα παραμένει ζωντανό και από την πάλη όλων όσοι αγαπούν με την καρδιά τους το ποδόσφαιρο εξαρτάται να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα πραγματικότητα…

Σχετικά θέματα

Απόψεις