Σαν σήμερα, 5/11/1956 γεννήθηκε ο αγαπημένος μουσικός, συνθέτης, τραγουδοποιός, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, που έφυγε από τη ζωή, προδομένος από την καρδιά του, πέρσι 9/9/2019, αφήνοντας, παρακαταθήκη, τη μουσική και τα τραγούδια του, που τόσο αγαπήθηκαν και θα συνεχίσουν να μας συντροφεύουν σε όλες τις μικρές και τις μεγάλες μας στιγμές.
Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία του Βόλου και από μικρός έδειξε την αγάπη του για τη μουσική. Μετά τη στρατιωτική του θητεία αρχίζει να τραγουδάει αντάρτικα με τον Πάνο Τζαβέλλα στη «Συντροφιά». Στα 20 του χρόνια δημιουργεί με τον Παύλο Κικριλή και τον Τάκη Βασαλάκη το συγκρότημα P.L.J. Το 1983, οπότε και κυκλοφορεί ο δεύτερος δίσκος του συγκροτήματος, αυτό μετονομάζεται σε «Τερμίτες».
Μετά την διάλυση του συγκροτήματος ξεκίνησε την προσωπική του σταδιοδρομία ως τραγουδιστής και το 1989 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό δίσκο ”Ο Μαγαπάς και η Σαγαπώ” ο οποίος δεν είχε εμπορική επιτυχία. Το 1991 κυκλοφόρησε τον δίσκο ”Διδυμότειχο Blues” ο οποίος έκανε χιλιάδες πωλήσεις και μεγάλη επιτυχία καθώς και το ομώνυμο τραγούδι που τραγούδησε με τον Γιώργο Νταλάρα. Μετά από αυτόν τον δίσκο ξεκίνησε μία επιτυχημένη καριέρα στον χώρο της μουσικής, κυκλοφόρησε ακόμα 16 προσωπικούς δίσκους μέχρι τον θάνατο του και έναν μετά, συνεργάστηκε με κορυφαίους καλλιτέχνες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έγραψε μουσική για θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες και έπαιξε σε συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και σε κορυφαίες πόλεις του εξωτερικού. Ξεχωριστής σημασίας είναι η δωδεκάχρονη συνεργασία του με τον Διονύση Τσακνή.
Εμπορική επιτυχία μετά το Διδυμότειχο Blues έκαναν επίσης ο δίσκος ”Ρίξε Κόκκινο Στην Νύχτα” καθώς και ο δίσκος ”Παυσίλυπον” ενώ ο πιο εμπορικό του δίσκος είναι “Το Διάλειμμα Κρατάει Δυο Ζωές” που κυκλοφόρησε το 2001.
Τον Ιούνιο του 2008 συμπληρώνοντας 20 χρόνια προσωπικής δράσης στην μουσική σκηνή της χώρας έκανε δύο μεγάλες συναυλίες στο Θέατρο Λυκαβηττού στις οποίες συμμετείχαν πολλοί καλλιτέχνες όπως: Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Θάνος Μικρούτσικος, Μπάμπης Στόκας, Σάκης Μπουλάς, Διονύσης Τσακνής, Κίτρινα Ποδήλατα, Angelo Branduardi, Γιάννης Κότσιρας, Φίλιππος Πλιάτσικας κ.α.
Το 2012 κυκλοφόρησε τον δίσκο ”Οι Αγγελοι ζουν ακόμα στην Μεσόγειο” ο οποίος εκτός από την Ελλάδα κυκλοφόρησε και σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Στις 9 Ιουλίου έδωσε μία μεγάλη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο παίζοντας τραγούδια από τον δίσκο του αλλά και μεγάλες επιτυχίες της καριέρας του μαζί με αρκετούς καλλιτέχνες της Ελλάδας και του εξωτερικού που συμμετείχαν στον δίσκο όπως: Salvatore Adamo, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Angelo Branduardi, Tonino Carotone, Christophe, Χάρης Κατσιμίχας, Φίλιππος Πλιάτσικας, Διονύσης Τσακνής, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Μαρία Φαραντούρη κ.α.
Άνθρωπος που δεν κρυβόταν πίσω από τις λέξεις, σε μια συνέντευξή του στη Ρουμπίνη Σούλη στο «Ριζοσπάστη, στις 2/3/2008 είχε πει μεταξύ άλλων:
«Πάντα το ροκ χωριζόταν σε δύο κατηγορίες. Υπήρχε μια κατηγορία ανθρώπων που ήταν ινστρούκτορες, άσπιλοι, που πάντα ήταν στην απέξω. Αν θέλαμε το ροκ να είναι μόνο έτσι, δε θα υπήρχαν οι “Ρόλινγκ Στόουνς”, ούτε οι “Πινκ Φλόιντ”. Θα υπήρχαν μόνο τα κλαμπάκια και οι “Σεξ Πίστολς” που κάνανε μια επανάσταση και οι μισοί πεθάνανε από ναρκωτικά. Δεν ανήκαμε ποτέ σε αυτή την κατηγορία. Εμείς κάναμε μια κατηγορία που ξαφνικά έγινε πολύ ιν και πούλαγε πολύ. Τώρα θέλουν οι άλλοι να λένε ότι δεν είμαστε ροκ; Με γεια τους με χαρά τους! Εδώ, για τον Παπακωνσταντίνου, για να φτάσουν στο σημείο να τον δεχτούν σαν ρόκερ, δεν ίδρωνε τ’ αυτί τους. Του Βασίλη του χρωστάω πολλά. Από αυτόν μάθαμε να πηγαίνουμε στις συναυλίες και να μαζεύεται χιλιάδες κόσμου. Ανοιξε μια σκηνή ολόκληρη, που την προχωρήσαμε εμείς, οι Κατσιμίχα, “Φατμέ”, Πορτοκάλογλου, Καζούλης, Ζιώγαλας, “Πυξ Λαξ”… Τι να κάνουμε; Ν’ αποποιηθούμε εμείς τον όρο της ροκ για να τον έχουν κάποια γκρουπ που παίζουν σε κάποια σινεμά; Μην τρελαθούμε κιόλας! Σήμερα, το ελληνικό ροκ, αυτό που ξεκινήσαμε ακούγοντας “Socrates” και Σαββόπουλο, γράφοντας τραγούδια μόνοι μας, κοιτάζοντας πολύ το στίχο, παίζοντας πολλή μπαλάντα, κάνοντας πολλών ειδών πράγματα, πιστεύω ότι έχει τελειώσει. Αν σταματήσει ο Βασίλης, ο Τσακνής, εγώ, ο Πορτοκάλογλου, ο Κατσιμίχας, ο Πλιάτσικας και δυο τρεις καινούριοι… Δεν επαρκούν δυο τρεις για να κρατηθεί μια σκηνή… Η σκηνή θέλει πολύ κόσμο. Τελειώνει η υπόθεση στον Θηβαίο, στον Πασχαλίδη… Δε βγαίνει κάτι καινούριο. Οι καινούριοι βάζουν ένα πέτσινο παντελόνι, ένα σκουλαρίκι στ’ αυτί και πηγαίνουν και τραγουδάνε λαϊκά στην παραλία. Αυτό είναι το κόλπο σήμερα, δυστυχώς… Κι εμείς αντί να κοιτάξουμε πώς θα σώσουμε την κατάσταση, προσπαθεί ο καθένας να περιχαρακωθεί στη δική του ασφάλεια. Έτσι, όμως, χάθηκε το παιχνίδι. Μόνο αν γίνονται κάθε χρόνο δυο τρία πράγματα σαν αυτό που παρουσιάζουμε αναβιώνοντας το “Αχ Μαρία” ή αυτό που κάνουν ο Ξυδούς με τον Κατσιμίχα, μπορεί να βγει η υπόθεση στο προσκήνιο. Να δημιουργηθεί μια κίνηση, όπου οι παλιοί θα παίρνουν δίπλα τους και δυο τρεις καινούριους, ώστε μαζί να προχωράνε την κατάσταση. Αλλιώς τελείωσε η ιστορία. Το δηλώνω εγώ, που δεν έχω να κερδίσω τίποτα και μόνος μου λέω “παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω”…».
Στην ίδια συνέντευξη για την κατάσταση που βιώναμε έπαιρνε αγωνιστική θέση «Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να φωνάζεις. Μήπως έτσι ξυπνήσουν κάποιοι και αντιδράσουν. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ουρλιάζω – με απόγνωση. Είναι βιασμός αυτό που γίνεται. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αλλά κυριαρχεί η πειθηνιότητά μας, το πώς θα τη βολέψουμε. Ο καναπές μάς έχει ρουφήξει… Την ίδια στιγμή παίρνονται αποφάσεις… για το “καλό” μας, όπως λέει το τραγούδι του Μηλιώκα. Σου απαγορεύουν για παράδειγμα να καπνίζεις. Το κάνουν για το καλό μας; Στην Αγγλία, από τη μία απαγορεύεται το τσιγάρο και από την άλλη μες στα κλαμπ μοιράζουν ναρκωτικά. Αυτά γίνονται με τη λογική ότι για το καλό σου θα κάνεις αυτό που θέλω εγώ, θες δε θες… Οσοι καταλαβαίνουν την κατάσταση ας βγαίνουν να φωνάζουν. Εγώ θα βγαίνω και θα γκρινιάζω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Κι επειδή έχω μια κόρη 14 χρόνων και τρομάζω για το πώς θα μεγαλώσει, τη βάζω να γκρινιάζει κι αυτή από τώρα…».
Ο εγγονός του εκτελεσμένου, τον Απρίλη του 1948, Βολιώτη αγωνιστή Λαυρέντη Μαχαιρίτσα , έδινε δυναμικό «παρών» και στο κίνημα, με όπλο του τη μουσική του, ρίχνοντας «κόκκινο στη νύχτα». Σε διάφορες εκλογικές μάχες δήλωνε τη στήριξή του στο ΚΚΕ, ενώ το 2006 είχε εκλεγεί και δημοτικός σύμβουλος στο δήμο της Αθήνας με το συνδυασμό του ΚΚΕ «Συμπαράταξη για την Αθήνα».
Το τραγούδι «Πόσο σε θέλω» ήταν το αγαπημένο του, όπως είχε πει σε συνέντευξή του. Ας το θυμηθούμε
