Από τη δεκαετία του 50, κάποιοι από εμάς, και ΟΧΙ από εσάς (σ΄ αυτό είμαι ξεκάθαρος), είχαμε συνειδητοποιήσει από τα ταξίδια που κάναμε σε όλη την Ευρώπη και από αυτά που βλέπαμε και ζούσαμε, κυρίως στις σοσιαλιστικές χώρες, ότι, εάν πραγματικά θέλαμε να αποκτήσουμε αθλητισμό θα έπρεπε να τον κάνουμε μέρος της Παιδείας.
Από το1896 ( Α’ Ολυμπιακοί Αγώνες ) μέχρι αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτό το σημείωμα, δεν έχει γίνει καμιά συζήτηση, από καμιά κυβέρνηση για αυτό το μεγάλο ζήτημα.
Και βέβαια, όπως όλοι γνωρίζουμε, είμαστε η μόνη χώρα στην Ευρώπη, που δεν έχουμε Σχολικό Αθλητισμό. Για αυτό και δεν μπορούμε να έχουμε Αθλητισμό, για αυτό λέμε, ότι έχουμε ¨συμπωματικό¨ Αθλητισμό, και σωνόμαστε σαν Χώρα από τον πλούτο που έχουμε σε ΤΑΛΕΝΤΑ και όχι μόνο στον Αθλητισμό.
Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί δεν έχουμε γενικότερη Παιδεία. Όλα αυτά βέβαια τα έχω γράψει αρκετές φορές στον φιλόξενο «Ημεροδρόμο», αλλά και αλλού και δεν θέλω να κουράζω, όμως, να μην μας θεωρούν και «ηλίθιους».
Από πέρυσι το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να καθιερώσει τη «Μέρα Σχολικού Αθλητισμού». Εφέτος στις αρχές του Οκτώβρη έγινε η δεύτερη προσπάθεια.
Με όλο το σεβασμό και το δικαίωμα που μου δίνει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή είμαι ο από τους γηραιότερους ενεργούς στο χώρο του αθλητισμού, θα παρακαλούσα τον αρμόδιο Υπουργό και το επιτελείο του, να μου πουν, βάσει ποιου σχεδίου πήραν αυτή την απόφαση, και τι αποτελέσματα περίμεναν από αυτήν.
Ασφαλώς, το Υπουργείο θα γνωρίζει, ότι από τα 300 σχολεία του Δήμου Αθήνας τα 299 δεν έχουν σχεδόν ούτε αυλή για διάλειμμα, μόνο το συγκρότημα της Γκράβας διαθέτει κάποιες αθλητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες μέχρι πρότινος ήθελαν συντήρηση…
Ο αθλητισμός είναι ζωή για τον άνθρωπο, χωρίς φυσική αγωγή, χωρίς άσκηση και κίνηση δεν υπάρχει φυσιολογική ζωή. Η φυσική αγωγή πρέπει να συνοδεύει τον άνθρωπο, από την ώρα που θα γεννηθεί, μέχρι τα βαθιά του γεράματα. Και αυτό συνιστά υποχρέωση της σωστά οργανωμένης Πολιτεία…
