Τα συντρίμμια στην Τουρκία και στην Συρία ήταν προμελετημένα. Είναι τα συντρίμμια που πληρώνουμε με αίμα και χρήμα οι δυο «σύμμαχες» χώρες εδώ και πολλά χρόνια.
Οι ηγεσίες των χωρών είναι αξιολύπητες. Διαχρονικά έτσι ήταν.
Και οι λαοί όμως των δύο χωρών έχουμε τις ευθύνες μας. Το να κοιτάς την ιστορία στα μάτια, δεν σε κάνει ούτε λιγότερο πατριώτη, ούτε εθνικά μειοδότη.
Κάποτε ήμουν φαντάρος στη Μυτιλήνη και έβλεπα απέναντι την Τουρκία. Και σκεφτόμουν το «μίσος» μεταξύ των ανθρώπων για το Αιγαίο, τα Μαρμαρένια αλώνια, τους Αγάδες, Πασάδες, Δερβισάδες και αυτό που ερχόταν στο μυαλό μου ήταν, ένα «γιατί» και ένα «ως πότε;».
Ως πότε θα πληρώνουμε εξοπλισμούς ενώ είμαστε «σύμμαχες» χώρες;
Ως πότε θα κάνουμε τις μαριονέτες των Αμερικανών και των κάθε λογής εμπόρων όπλων;
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν οι δυο χώρες ήταν πραγματικά σύμμαχες και όχι κοκόρια; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στις φτωχές αυτές περιοχές που αφανίστηκαν αν υπήρχε όντως κρατική μέριμνα και φροντίδα στην κατασκευή των κτιρίων;
Αναρωτιέμαι…
