Από την Σωτηρία Μπέλλου πήρα την πρώτη μου συνέντευξη το 1975. Την συνάντησα στο σπίτι της στα Σπάτα. Στο δωμάτιο, πάνω στο τραπέζι, ακουμπισμένα τσιγάρα, ένα ραδιοφωνάκι, μία τράπουλα. Ενώ ήμουν νεαρή, άγνωστη δημοσιογράφος, με βοήθησε να νιώσω σημαντική. Κρατούσε ένα κομπολόι με μαύρες χάντρες. «Βλέπεις – λέει – αυτό το μπεγλέρι; Είναι η παρέα μου. Διάλεξα τις μαύρες χάντρες γιατί έτσι είναι η ζωή μου. Περασμένες, όμως, σε γερή κλωστή, αλύγιστη σαν εμένα».
Την ξανασυνάντησα μεταμορφωμένη από την Κάτια Γκουλιώνη στο θέατρο «Μικρό Χορν» την περασμένη Κυριακή, στον θάλαμο ενός νοσοκομείου, πριν τη χειρουργήσουν και χάσει τη φωνή της. Δεν κρατούσε κομπολόι αλλά η περιπλανώμενη ζωή της έσπασε την γερή κλωστή και οι χάντρες έγιναν κραυγή, πόνος, δάκρυα.
Η παράσταση «Σωτηρία με λένε» βασίζεται στο βιβλίο της αείμνηστης Σοφίας Αδαμίδου. Πολύτιμη η προσφορά της. Αποδεικνύει πως ο ερχομός του θανάτου κάνει τα πράγματα πιο εφήμερα αλλά σημαντικότερα. Αποκαλύπτει πως δεν φθείρονται όλα, δεν χάνονται και μια ψυχή παραμένει ζωντανή.
Ο μονόλογος αυτός με την καταπληκτική ερμηνεία της Κ. Γκουλιώνη είναι η ηρωική, ανυπότακτη Ελλάδα. Δεν βλέπεις το σκοτάδι, αλλά το θάρρος, το πάθος, τον έρωτα, τη μοναξιά. Η Σωτηρία δεν είναι καθηλωμένη στο κρεβάτι, θέλει να φύγει, ετοιμάζει τη βαλίτσα της. Συνωμοτεί με τη νοσοκόμα (Ιωάννα Μονέδα), για να την βοηθήσει. «Θέλετε να χάσω τη δουλειά μου, αν το μάθουν οι γιατροί;» «Όχι δεν το θέλω», απαντά η Σωτηρία. Προσεύχεται στο εικονοστάσι, φορτωμένο από αγρύπνιες και κλάμα.
Ο σκηνοθέτης Γ. Παπαγεωργίου χώρεσε σε μια σκηνή σαν χωνευτήρι δύο κόσμους. Τον λόγο και το τραγούδι. Τη μάχη με τον θρήνο. Την περηφάνια με τον πόνο. Τον μύθο με τον ηρωισμό. Ο Γιώργος, ανήσυχος από μικρό παιδί, με ταλέντο και συναισθηματική φύση δίνει καινούριες σκηνοθετικές μορφές, ευοίωνες. Όπως, στον «Αρίστο», στον «Αυτόχειρα» κ.α. Βοήθησε την Κ. Γκουλιώνη να αξιοποιήσει τα θεατρικά της προσόντα. Συμπλέει ο θεατής με τα βιώματά της κι όταν οι δύο οργανοπαίχτες τραγουδάνε τα ρεμπέτικα (σκηνοθετικό εύρημα), συμμετέχει ο κόσμος. Η πρωταγωνίστρια πετάει κόκκινα γαρύφαλλα, λέγοντας: «Για να θυμηθούμε τον Μπελογιάννη».
Μας εμψυχώνουν τέτοιες παραστάσεις. Μία μεγαλειώδης συνάντηση πολυτάλαντων. Ήταν μια φθινοπωρινή Κυριακή, καθόλου συννεφιασμένη.
Εύα Νικολαΐδου (το άρθρο αναδημοσιεύεται από την «Εφημερίδα των Συντακτών»).
Από 902.gr
