Εκείνα τα τριαντάφυλλα που κρατούσαν στα χέρια τους τα κορίτσια, οι εργάτριες στην απεργία της Νέας Υόρκης πριν από 167 χρόνια, ακόμα να μαραθούν. Κάθε χρόνο τούτη η πορεία μεγαλώνει, κάθε χρόνο νέες γυναίκες έρχονται, παίρνουν από τα χέρια των προηγούμενων τα λουλούδια του αγώνα και σμίγουν με ’κείνες τις φωνές τους:
«Ψωμί και Τριαντάφυλλα»,
Δουλειά και αξιοπρέπεια, ασφάλεια και ανθρωπιά, ζωή και περηφάνια.
Στις μέρες μας τα τριαντάφυλλα στα χέρια των αγωνιζόμενων γυναικών γίνονται ακόμα πιο κόκκινα. Παίρνουν χρώμα από το αίμα όλων των ξεριζωμένων, όλων των κατατρεγμένων, όλων των γυναικών που υπερασπίζονται τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους. Στα 1853 οι εργάτριες που κατέβηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, δεν κατέβηκαν μόνο για τη δική τους ζωή. Κατέβηκαν για να πάψει η παιδική εργασία, για να αυξηθούν τα μεροκάματα, κατέβηκαν για να μειωθούν οι ατελείωτες ώρες δουλειάς μέσα στα εργοστάσια του «Νέου Κόσμου». Σήμερα, κάποιες άλλες γυναίκες βρίσκονται πίσω από συρματοπλέγματα, μέσα σε βάρκες, κάτω από αντίσκηνα και προσπαθούν να υπερασπιστούν τα δικά τους παιδιά. Σε έναν κόσμο που τους στερεί το σπιτικό, τους στερεί το φαγητό, τους στερεί την ασφάλεια, την υγεία, τη μόρφωση, τη ζωή. Σε έναν σύγχρονο «Νέο Κόσμο», τόσο νέο και ασφαλή, όσο ήταν και ο παλιός…
Όχι, τούτη η μέρα δεν είναι γιορτή. Τούτη η μέρα είναι κάλεσμα σε αγώνα. Τούτη η μέρα δεν είναι μια φιέστα «μόνο για τις γυναίκες». Ανήκει στις γυναίκες όλου του κόσμου, αλλά δεν ανήκει σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Δεν έχουν σχέση με τούτη τη μέρα εκείνες που στέκονται μπροστά από μια βάρκα και βρίζουν χυδαία την έγκυο. Δεν έχουν σχέση με τούτη τη μέρα εκείνες που αναμασούν στερεότυπα εκφράσεις για ισότητα των δύο φύλων, δίχως ποτέ να μιλάνε για κοινωνική ισότητα. Εκείνες που δεν αγγίζουν ποτέ όσα μας πονάνε, δεν μιλάνε ποτέ για απολυμένες μωρομάνες, για ανασφάλιστες εργαζόμενες, για ελαστικά ωράρια, για ατομικές συμβάσεις εργασίας. Αυτές που νομίζουν, ότι η σημερινή μέρα είναι η γιορτή του ωραίου φύλου, απλώς επειδή είναι ωραίο, είναι οι ίδιες που, είτε από πρόθεση, είτε από άγνοια, ωθούν το γυναικείο εργατικό κίνημα σε απονεύρωση.
Τούτη η μέρα είναι ύμνος για όσες σφίγγουν τη γροθιά τους και την υψώνουν σε μια κίνηση διεκδίκησης και αλληλεγγύης. Πλάι στη γυναίκα της προσφυγιάς, στέκεται η Ελληνίδα γυναίκα του μόχθου. Πλάι στην ξεριζωμένη, στέκεται η απολυμένη. Πλάι στην άστεγη, στέκεται η ξεσπιτωμένη. Πλάι στο κορίτσι που γεννήθηκε μέσα στον πόλεμο και δε γνώρισε σχολείο, στέκεται το άλλο κορίτσι που δεν μπορεί να πάει στο πανεπιστήμιο, γιατί η οικογένεια δεν μπορεί να πληρώσει. Τούτους τους καιρούς, έχουμε γεμίσει προσφυγιές. Προσφυγιές εξωτερικές, προσφυγιές εγχώριες, με τη γυναίκα να στέκεται πάντα στο κέντρο των γεγονότων.
Γι΄ αυτό εμείς, οι γυναίκες κάθε ηλικίας, κάθε χρώματος, κάθε θρησκείας, απλώνουμε το χέρι στις εργάτριες της Νέας Υόρκης του 19ου αιώνα. Είναι η σειρά μας να πάρουμε τα φρέσκα τους τριαντάφυλλα και να τα μοιραστούμε με τις εργαζόμενες που δεν έχουν ωράριο, με τις άνεργες που δεν έχουν ένσημα, με τις επιστήμονες που δεν έχουν μισθό, με τις μαθήτριες που δεν ξέρουν αν θα σπουδάσουν, με τις ηλικιωμένες που δεν έχουν πια σύνταξη, με τις προσφυγοπούλες που δεν έχουν πια τίποτα. Τα τελευταία 150 χρόνια, έχουμε μάθει πια, ότι όλες μαζί μπορούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο, που θα περισσεύει και το ΨΩΜΙ και τα ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ.
