Υπάρχουν πολλοί πονηροί, ανάμεσα τους και δικηγορίσκοι της κακιάς ώρας, που διαστρεβλώνουν τις πολιτικές και γενετικές συνιστώσες προκειμένου να προσδώσουν μια προδιάθεση στην ροπή κάποιου προς τη βία και την εγκληματική συμπεριφορά.
Αναλογιζόμενος αυτή την υπονομευτική ιδέα της πολιτικοποίησης ή της γενετικής προδιάθεσης, στην διαμόρφωση μιας βίαιης και αντικοινωνικής συμπεριφοράς μου ήρθε στην σκέψη ο για πολλούς κορυφαίος εγκληματολόγος του 19ου αιώνα Τσέζαρε Λομπρόζο (1835-1909). Η επιστημονική επιχειρηματολογία του για την εγκληματογένεση οδηγείται από τον κατασκευασμένο και ντεντερμιστικό, με πολιτικές καταβολές, μύθο του «εκ γενετής αναρχικού εγκληματία». Ο «πατέρας» της σύγχρονης εγκληματολογίας, ντυμένος με τα ιερά άμφια της επιστημονικής τεκμηρίωσης, δίδασκε πως ο αναρχικός εκτός του ότι είναι σημαδεμένος, κουτσός καμπούρης με ασύμμετρο πρόσωπο, έφερε ένα βαθούλωμα πίσω από το ινιακό οστό, (βρίσκεται στην οπίσθια επιφάνεια του κρανίου) το οποίο αποτελούσε την πεμπτουσία της γενετικής συνιστώσας της βίας και του εγκλήματος. Πρόσθεσε δε πως η κληρονομικότητα μεταβιβάζει στους απογόνους του αναρχικού την «φανατική (κοινωνική) επανάσταση»! Ειρήσθω εν παρόδω ,μην αμελούμε πως μέχρι το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, το πρόβλημα του εγκλήματος θεωρούνταν γενετικό συνώνυμο των «επικίνδυνων» εργατικών τάξεων. Η εγκληματολογία δηλαδή παθολογικοποιεί τις «γενετικά κατώτερες» εργατικές τάξεις ενώ ο ποινικός έλεγχος χρησιμοποιείται ως μέσο πειθάρχησης και καταναγκασμού των εργατών.
Έχοντας αυτά κατά νου αναρωτιέμαι αν κάποιοι από εμάς μετέχουμε σε ένα εργαστήριο όπου οι μύθοι αναβιώνουν: ένα εργαστήριο που κατασκευάζει εγκληματίες οι οποίοι δεν ενεργούν σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση τους αλλά σύμφωνα με την κληρονομικότητα της πολιτικής ιδεολογίας τους, απόρροια του γενετικού κώδικα τους!
Άμα συμφωνήσουμε να εμπλέκουμε την πολιτική ιδεολογία με την κληρονομικότητα και το έγκλημα τότε θα πρέπει να δεχτούμε πως η βία είναι κωδικοποιημένη στα γονίδια μας ,κάτι παρεμφερές με το χρώμα των ματιών μας, και πως η ταυτότητα μας εξαρτάται από το εάν διαθέτουμε, ας πούμε, το «γονίδιο» του δεξιού ή του ακροδεξιού, το «γονίδιο» του Έλληνα ορθοδόξου ή γενικά της πίστης, το «γονίδιο» του προοδευτικού αριστερού, και γιατί όχι το «γονίδιο» του κομμουνισμού. Σε αυτό το «γονίδιο» θα ήθελα να σταθώ λίγο και να ανοίξω μια παρένθεση: Η σημαντικότερη προσωπικότητα της Ισπανικής Ψυχιατρικής, καθηγητή ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης Αντόνιο Βαγιέχο Ναχέρα, (1889–1960) γαλουχημένος από την καθολική ηθική διδασκαλία, μας αποκάλυψε την γεννητική οριοθέτηση της παρεκλίνουσας συμπεριφοράς και τον αντικοινωνικό φαινότυπο του μαρξιστή!
Σε ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στο San Pedro de Cardena, κοντά στο Μπούργκος, ο Ναχέρα μελετούσε τους «κομμουνιστικούς» εγκεφάλους των «υποδεεστέρων κοινωνικών στοιχείων», καθώς έπρεπε να αποδείξει πως το έθνος κινδύνευε από τον «Μαρξιστικό εκφυλισμό». Ο Ναχέρα πίστευε πως: «Ο Μαρξισμός είναι η χειρότερη μορφή παθολογικής νόσου του εγκεφάλου». Ήταν σίγουρος «ότι οι ψυχοπαθείς όλων των τύπων θα ενταχθούν στις μαρξιστικές τάξεις […] Δεδομένου ότι ο μαρξισμός ταυτίζεται με την κοινωνική ανηθικότητα […]» (Εδουάρδο Γκαλεάνο: Οι Μέρες Αφηγούνται Εκδόσεις Πάπυρος, Τhe guardian: Marxists are retards)
Υπό αυτό το πρίσμα γενετικού ντετερμινισμού θέλουμε να κρίνουμε το έγκλημα και με αυτήν την αιτιοκρατία επιθυμούμε να πορευτεί η ποινική δικαιοσύνη;
Ας προσέξουμε όλοι μας την προσέγγιση μας γιατί αντίστοιχα, στερεοτυπικά, μπορούμε να προσεγγίσουμε και άλλες κοινωνικές μεταβλητές, όπως της εγκληματοποίησης μιας ολόκληρης κοινωνικής ομάδας. Δηλαδή, πόσο απέχουμε από το να χαρακτηρίσουμε μια εθνοτική ομάδα ως εκ γενετής εγκληματική, οδηγώντας σε ρατσιστικές αντιλήψεις;
Εν τούτοις αναμφισβήτητα οι γονιδιακοί παράγοντες θέτουν προϋποθέσεις αλλά δεν είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την συμπεριφορά μας. Αν και η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι περίπλοκη, όλοι μας είμαστε προϊόντα και πάρα πολλών άλλων παραγόντων όπως της φύσης, της ανατροφής, του φύλου, της σεξουαλικότητας των προκαταλήψεων- και πάντα υπό την επίδραση του κοινωνικού, πολιτικού, οικονομικού, πολιτισμικού, οικογενειακού ,ακόμα και θρησκευτικού μας περιβάλλοντος. Αυτή είναι η κοινωνική μας διάσταση πάνω στην οποία γεννιούνται και αναπαράγονται οι κοινωνικές αξίες μας. Από μόνη της η γενετική προδιάθεση δεν καθορίζει το μέλλον μας ή το πεπρωμένο μας αν προτιμάτε, πόσο μάλλον την εγκληματική η την πολιτική συμπεριφορά μας.
Το έγκλημα λοιπόν δεν «μετριέται» ως σύμπτωμα, του έμφυτου ή ακόμα και του επίκτητου πολιτικού προσανατολισμού μας…
Έγινε αντιληπτό;
Βέβαια υπάρχει η πιθανότητα ο αντιλήπτορας να διαθέτει περιορισμένη, αβέβαιη ή αναξιόπιστη γνωστική λειτουργία… Σε αυτήν την περίπτωση είμαι σίγουρος πως ζει ικανοποιημένος μέσα στον λαμπροζιανό μυθο του!
