Το νομοσχέδιο για τη χρηματοδότηση των κομμάτων δίνει νέες διαστάσεις στο εγχείρημα της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού της χώρας.
Οι εξελίξεις των δύο τελευταίων χρόνων αφού επικύρωσαν το τέλος της περιόδου του δικομματισμού (όπως τον γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση), απέδειξαν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα επιχειρεί τη διαμόρφωση ενός ιδιότυπου διπολισμού.
Νέα κόμματα, που δημιουργούνται από τα υλικά της κατεδάφισης των παλαιών, συσσωματώσεις, αλλά και διασπάσεις, προσχωρήσεις, αλλά και αποχωρήσεις, όλα παραπέμπουν σε μια κατάσταση εγκυμοσύνης του συστήματος.
Ωστόσο, στη ρευστότητα, που χαρακτηρίζει τις εξελίξεις στο πεδίο της ανακατάταξης των πολιτικών δυνάμεων, υπάρχει μια σταθερά. Η ανάγκη μιας σταθερής, απρόσκοπτης, αναπαραγωγής των όρων διατήρησης του υφιστάμενου οικονομικού και κοινωνικού καθεστώτος.
Ετσι, στην κινητικότητα που διακρίνει το πολιτικό σκηνικό, προστίθεται το νομοσχέδιο για την χρηματοδότηση των κομμάτων, οι στόχοι του οποίου υπερβαίνουν κατά πολύ την «τακτοποίηση» των οικονομικών των κομμάτων.
Μια ενδελεχής μελέτη του νομοσχεδίου δεν αφήνει αμφιβολίες ότι πρόθεση των συντακτών του είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού ελέγχου των πολιτικών εξελίξεων από την κορυφή ως τη βάση, περιλαμβανομένων των πολιτικών κομμάτων.
Οι αρχιτέκτονες του νομοσχεδίου δεν κρύβουν τις προθέσεις τους, δηλαδή να εκχωρήσουν στην «αγορά», όχι μόνο τον έλεγχο των κομμάτων, αλλά και της πολιτικής. Με μια ιδιότυπη «αποκρατικοποίηση» της πολιτικής, δίνουν στις δυνάμεις της «αγοράς» τη δυνατότητα της απευθείας διαμόρφωσης και άσκησης της πολιτικής. Αλλάζοντας το μοντέλο της εξυπηρέτησης των επιχειρηματικών συμφερόντων .
Τώρα λοιπόν η Ζίμενς, η Κόκα- Κόλα, η Τζένεραλ Μότορς, η Ιντρακόμ, η Μότορ- όιλ, η Πετρόλα, δεν θα χρειάζονται τα κόμματα ως διαμεσολαβητές. Θα έχουν τα δικά τους κόμματα, αποτελούμενα από βουλευτές διαφόρων κομμάτων, κατά τα αμερικανικά πρότυπα.
Και αφού η κυβέρνηση (και όσοι συγκατατίθενται στο νομοσχέδιο) επικαλούνται το αμερικανικό πολιτικό σύστημα, αξίζει να θυμίσουμε ότι τα «κόμματα» (εκεί τα λένε λόμπις), που έχουν οι πολυεθνικές στη Γερουσία και τη Βουλή των Αντιπροσώπων, αποτελούνται από βουλευτές και των δύο κομμάτων (του Δημοκρατικού και του Ρεπουμπλικάνικου), τους οποίους χρηματοδοτούν συστηματικά, προεκλογικά και μετεκλογικά.
Με τον προτεινόμενο τρόπο χρηματοδότησης των κομμάτων δεν έχουμε εκδημοκρατισμό των κομμάτων, όπως ισχυρίζονται οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου, αλλά «εκδημοκρατισμό» της συναλλαγής και της διαφθοράς. Γιατί ποια είναι η διαφορά αν ένας πολιτικός (ή ένα κόμμα) τα παίρνει από τους επιχειρηματίες πάνω στο τραπέζι και όχι κάτω απ΄ αυτό;
Η διαφορά είναι ότι τώρα (αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο) η διαφθορά θα είναι νόμιμη και επομένως «ηθική» (όπως είχε πει ο ατυχής Βουλγαράκης), δηλαδή αποδεκτή.
Βεβαίως για να έχουμε μια πλήρη εικόνα του «οδικού χάρτη» που θα μας οδηγήσει στο νέο πολιτικό σκηνικό πρέπει να συνυπολογίσουμε την επερχόμενη συνταγματική μεταρρύθμιση, η οποία θα δώσει την απαραίτητη συνταγματική θωράκιση στο εγχείρημα.
