Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Πελώρια ύψη, ογκώδης υποκρισία

Υπάρχει ένα σύντομο ανέκδοτο που λέει «να δεις που θα κάνουν και τον Παρθενώνα ξενοδοχείο». Ακριβολογώντας κάτι τέτοιο φυσικά και..

Υπάρχει ένα σύντομο ανέκδοτο που λέει «να δεις που θα κάνουν και τον Παρθενώνα ξενοδοχείο». Ακριβολογώντας κάτι τέτοιο φυσικά και δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί. Μπορούν όμως να συμβούν όλα όσα θα μετατρέψουν το περιβάλλον της Ακρόπολης σε μία άμετρη και ανεξέλεγκτη ξενοδοχειακή ζώνη ώστε το ίδιο το μνημείο να διολισθήσει στην κατηγορία του εμπορεύματος.

Και αυτό στην πραγματικότητα συμβαίνει.  Αυτό  αποκαλύπτουν οι  αντιδράσεις κατοίκων και φορέων της περιοχής Μακρυγιάννη για τα εξαμβλωματικά 10όροφα ξενοδοχεία που ανεγείρονται περίπου απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης και σε ύψη που κρύβουν  τον Ιερό Βράχο.

Ανακύπτουν όμως τα ερωτήματα:

  • Κι αν δεν είχαν αντιδράσει οι κάτοικοι και οι φορείς τι θα συνέβαινε;
  • Τα Υπουργεία Πολιτισμού και Περιβάλλοντος που φαίνονται εκ των υστέρων και κατόπιν εορτής να αναλαμβάνουν να επανεξετάσουν τους συντελεστές δόμησης και τις χρήσεις γης απλώς θα παρακολουθούσαν μέχρι την ώρα που τα ξενοδοχεία θα υποδέχονταν τους πελάτες;
  • Μήπως τέτοιου όγκου κτήρια δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψή τους – δεν είναι δα και βελόνες στα άχυρα – και τώρα που το αντιλήφθηκαν θα κάνουν το χρέος τους για την προστασία του δημόσιου και πολιτιστικού περιβάλλοντος;
  • Δηλαδή, οι υπουργοί, νυν και πρώην, δεν έτυχε να περάσουν από εκεί ή έστω δεν έτυχε να ενημερωθούν από τις υπηρεσίες τους;

Ας μην γελιόμαστε. Η αγοραία υποβάθμιση και η στεγνή εμπορευματοποίηση του δημόσιου, φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος δεν είναι μία διοικητική αβλεψία για τη διόρθωση της οποίας είναι αρκετή μία επιτροπή ειδικών που θα εξετάσει τα δεδομένα και θα τα διορθώσει. Είναι στρατηγική πολιτική απόφαση η οποία μπορεί να εκδηλωθεί είτε με διοικητικές ενέργειες είτε με διοικητική απραξία. Αλλά, η ρίζα, η προέλευση, η αιτία και ο τελικός σκοπός βρίσκονται στην πολιτική απόφαση. Αυτός ο πολιτικός σχεδιασμός , υπαγορευμένος ήδη από τα συνθήκη του Μάαστριχτ  και την  Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι που θέλει το πολιτιστικό και μνημειακό απόθεμα να χωρέσει στη λογική της οικονομικής και λογιστικής διαχείρισης, που επιθυμεί η αξία του πολιτιστικού περιβάλλοντος να μην προκύπτει από την ίδια του τη φύση και από την αδιαμεσολάβητη επαφή της κοινωνίας, του λαού με αυτό, αλλά από τους όρους της ελεύθερης αγοράς και τη λογική της επένδυσης.  

Και για να δούμε ολόκληρη την εικόνα πέρα από τα δύο ξενοδοχεία γύρω από την Ακρόπολη, ας  θυμηθούμε ότι ο βιασμός του αθηναϊκού τοπίου ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’50 με τις περίφημες εργολαβίες και την αντιπαροχή, το μπάζωμα των ποταμιών που διέτρεχαν τη πόλη, το θάψιμο των αρχαίων στα θεμέλια εξαμβλωματικών πολυκατοικιών, την άναρχη δόμηση και τη τσιμεντοποίηση.  

Ας θυμηθούμε, ότι ακόμα και αυτό το Μουσείο της Ακρόπολης, στο όνομα της πολιτικής εκμετάλλευσης της επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα, χωρίς ωστόσο να υπάρχει καμία πραγματική πολιτική διεκδίκησης, υψώνεται ως ένας τεράστιος όγκος που κρύβει τον ίδιο το λόγο για τον οποίο χτίστηκε… την Ακρόπολη!

Ας θυμηθούμε ακόμα ότι ετούτη η κυβέρνηση που αίφνης κόπτεται για τη  «βιώσιμη οικιστική ανάπτυξη», την «αναβάθμιση του δημόσιου χώρου», όπως αναφέρεται σε κοινό δελτίο τύπου των Υπουργείων Πολιτισμού και Περιβάλλοντος, είναι η ίδια που υπερασπίστηκε και εν τέλει προχώρησε – ως μνημονιακό προαπαιτούμενο – την άλωση της έκτασης στο Ελληνικό. Είναι η ίδια που – όχι κατά λάθος – συμπεριέλαβε 2.330 μνημεία στον κατάλογο του Υπερταμείου και τα οποία εξαιρέθηκαν όχι από δική της πρωτοβουλία, αλλά επειδή πιάστηκε κυριολεκτικά «με τη γίδα στην πλάτη» από τους αρχαιολόγους. Είναι η ίδια που όχι μόνο ξεπάγωσε τις διαδικασίες για την ανέγερση ενός θηριώδους «mall» στην Ακαδημία Πλάτωνος, αλλά υπέγραψε και μνημόνιο συνεργασίας με την εταιρεία «Artume». Είναι η ίδια που δεν κατάργησε μια σειρά νομοθετικών διατάξεων που ψηφίστηκαν από το 2010 και μετά, οι οποίες υποτάσσουν το αρχαιολογικό έργο στη λογική των «fast track» επενδύσεων και ψαλιδίζουν την αρχαιολογική νομοθεσία.

Εν ολίγοις τόσο ετούτη η κυβέρνηση όσο και οι προηγούμενες  υπηρετούν διά της πράξης ή της απραξίας την υπαγωγή του δημόσιου και πολιτιστικού χώρου στην αγοραία χρήση και την ελεύθερη αγορά.

Κι επειδή μιλάμε για δημόσιο χώρο σε αυτό το κάδρο της άγριας εμπορευματοποίησης καλό θα ήταν να βάλουμε και την καινούργια μάστιγα του Airbnb. Διότι η επίθεση σε όσα ο λαός πρέπει και δικαιούται να έχει ελεύθερη πρόσβαση είναι πολυμέτωπη.  Πρόκειται για την μετατροπή ολόκληρων περιοχών σε τουριστικές ζώνες, νεκρές από κατοίκους, τεράστιες μαύρες τρύπες από τις οποίες οδηγούνται κυριολεκτικά σε έξωση οικογένειες, φοιτητές, άνεργοι.

Επομένως, το αναπτυξιακό όραμα έχει ως εξής: τα μνημεία και το φυσικό περιβάλλον ορίζονται ως πεδίο κερδοφορίας. Ποιόν άλλο λόγο ύπαρξης έχουν άλλωστε; Το δε οικιστικό περιβάλλον είναι το έδαφος όπου θα συμβεί μια τεράστια αναδιανομή και συγκέντρωση πλούτου, δίνοντας ταυτόχρονα και ένα «τυράκι» είτε στους μικροιδιοκτήτες ότι μπορούν και αυτοί μέσα στον παράδεισο των ίσων ευκαιριών και την ελεύθερης αγοράς να γίνουν εισοδηματίες είτε σε νεόκοπους «μικροδιαχειριστές» σπιτιών προς ενοικιάση μέσω Airbnb, ότι μπορούν να γίνουν και «μεγαλοδιαχειριστές». Διότι, με κάποιο τρόπο πρέπει να λιπαίνονται τα μικρογρανάζια και οι συνειδήσεις που θα κρατάνε το σύστημα σε λειτουργία, μέχρι να συγκεντρωθεί ο πλούτος σε κάποια ελάχιστα χέρια Αράβων, Κινέζων, Ρώσων …

Προφανώς από αυτό το κάδρο λείπει ο εργαζόμενος, η οικογένειά του, τα παιδιά του που δεν χρειάζονται ούτε ουσιαστική και αδιαμεσολάβητη σχέση με την ιστορική μνήμη, αλλά ούτε και σπίτι για να μείνουν. Αλλωστε, αυτά είναι θλιβερές λεπτομέρειες μπροστά στο μεγαλείο της επένδυσης και της ελεύθερης αγοράς.

Σχετικά θέματα

Απόψεις