Γυναίκες που περάσατε από δω
Διάρκεια 78’
Σκηνοθεσία: Σταύρος Τσιώλης
Πρωταγωνιστούν: Κωνσταντίνος Τζούμας, Ερρίκος Λίτσης, και πολλοί άλοι, παλιοί και καινούργιοι, γνωστοί και άγνωστοι αγαπημένοι
Και να επιτέλους που έχουμε μια ελληνική κινηματογραφική τριλογία. Όχι την πρώτη. Η άλλη όμως, του Αγγελόπουλου, μας μίλαγε για δίσεκτα χρόνια, είχε πολύ πόνο και πολύ αίμα.
Κι αυτή εδώ η τριλογία μιλάει για την ιστορία. Την πιο πρόσφατη. Από το’Γυναίκες παρακαλώ μην κλαίτε’ στο κλασικό ‘Ας περιμένουν οι γυναίκες’ και τώρα στην ταινία που κλείνει την τριλογία, ‘Γυναίκες που περάσατε από δω’ ο Σταύρος Τσιώλης γράφει την ιστορία της Ελλάδας το 80, το 90, το 2000. Κι αυτή η ιστορία γράφεται μόνο με μια γλώσσα, τη γλώσσα του γέλιου. Του γέλιου που βγαίνει αβίαστα αλλά δεν παύει να σατιρίζει, να σαρκάζει και, παραποιώντας την πραγματικότητα, να τη δείχνει πιο αληθινή από ποτέ.
Ο Βασίλης κι ο Παναγιώτης, δυο εξηντάρηδες άνεργοι, έχουν ‘προσληφθεί’ από τον κύριο Οικονόμου για τσιλιαδόροι επειδή ο τελευταίος – τον οποίο δεν βλέπουμε ποτέ – θέλει να σηκώσει ένα παράνομο δωμάτιο στην ταράτσα του σπιτιού του. Ο Βασίλης – ο αγέραστος Τζούμας – είναι ο θυμόσοφος, παρατηρεί και 
σχολιάζει. Ο Παναγιώτης είναι συνέχεια με το φόβο της επικείμενης σύλληψης για συνέργια και απαντάει κοφτά και λακωνικά. Έτσι όπως έχουν στήσει έναν πάγκο με κουλούρια για ξεκάρφωμα στον περιφερειακό του Λυκαβητού; του Αττικού Άλσους; παρελαύνουν μπροστά τους παράξενα όντα, γκροτέσκες μορφές που γεννάει η νεοελληνική πραγματικότητα, που κάνουν στάση στο αυτοσχέδιο, υπαίθριο σαλονάκι για να αφηγηθούν τις περιπέτειες τους, τον πόνο τους, τις εμμονές τους, για να ζητήσουν παρηγοριά, για να απαγγείλουν ποιήματα. Όλοι χρειάζονται ακροατήριο.
Ο τίτλος περιλαμβάνει τη λέξη ‘γυναίκες’, όπως και στις άλλες δυο ταινίες της τριλογίας. Ο Τσιώλης σε κάθε του συνέντευξη αναφέρεται στην αγάπη του για τις γυναίκες και στην προσωπική σχέση λατρείας που είχε μαζί τους από την παιδική του ηλικία. Η ταινία όμως πιο πολύ μας μιλάει για τους άντρες. Χρειάζονται πολλές γυναίκες για να πει ένας άντρας τη δική του ιστορία. Γυναίκες που παρουσιάζονται ως αερικά, σκοτεινά ή φωτεινά αντικείμενα του πόθου, λάμιες, ονειροπαρμένες ή τσαούσες, γυναίκες που εμφανίζονται και εξαφανίζονται σαν οπτασίες, σ’αυτές καθρεφτίζονται οι άντρες, στο πρόσωπο τους ψάχνουν να βρουν τη δικιά τους μορφή. Στον κόσμο του Τσιώλη – και όχι μόνο σ’αυτόν – οι άντρες είναι ετερόφωτα πλάσματα, κωμικοτραγικές μορφές που προσπαθούν να βρουν το νόημα τους μέσα σ’ένα σύμπαν γυναικών.
Ο σκηνοθέτης ομολογεί πως ο Βασίλης κι ο Παναγιώτης επηρεάστηκαν από τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν του Μπέκετ. Πέρα από το θέατρο του παραλόγου, η ταινία φέρνει στο νου τους Μόντυ Πάιθον στα καλύτερα τους, τον Μπουνιουέλ και πόσους άλλους έχουν γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία της –καθόλου θείας – κινηματογραφικής Κωμωδίας. Γιατί μας κάνει και γελάμε, αν και το χαμόγελο που μένει στους τίτλους τέλους είναι αμήχανο. Πώς να γελάσεις με τη ζωή την ίδια;
Η αίθουσα ήταν σχεδόν γεμάτη, πολλή νεολαία μαζί με μεγαλύτερους. Στο τέλος χειροκρότημα. Για τον Τσιώλη, για όσους χρηματοδότησαν την ταινία μέσω του Indiegogo – μαζί με τη Faliron House productions- για τον ελληνικό κινηματογράφο που αγαπάμε να βλέπουμε.
