H δική μας γενιά φαίνεται πως είναι η τελευταία που είχε την τύχη να γνωρίσει ή έστω να συμβαδίζει εν ζωή με όλους εκείνους που αψήφησαν το θάνατο, πορεύτηκαν προς αυτόν όχι για άλλο σκοπό παρά μόνο για τη ζωή.
Φαίνεται πως είναι η τελευταία γενιά που μπόρεσε – όσοι μπόρεσαν ή είχαν αυτή την τύχη – να δουν στα γέρικα πια μάτια αυτών των ανθρώπων τη νιότη ακόμα να φεγγοβολάει. Είναι αυτή η νιότη που δεν μετριέται με τα βιολογικά χρόνια, αλλά με την φλόγα της πίστης σε μια ζωή που να αξίζει στον Άνθρωπο και που αναμετρήθηκε για το δίκιο και την ελευθερία χωρίς να μετρήσει το κόστος παρά μόνο το συλλογικό όφελος. Είναι η νιότη που παραμένει πάντα νέα και φρέσκια αν έχεις έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο. Είναι η νιότη που σου λέει με αφοπλιστική αλήθεια «ξέρεις η μόνη στιγμή που είχα απόλυτη ελευθερία ήταν μέσα στη φυλακή»… Γιατί αυτή είναι ελευθερία του μυαλού και της συνείδησης, είναι ελευθερία να κάνεις το χρέος σου, το ιστορικά αναγκαίο χρέος.
Φαίνεται πως είναι η τελευταία γενιά που όσοι από εμάς τους νεότερους ευτύχησαν να συναντηθούν ή να συνομιλήσουν μαζί τους έσκυψαν το κεφάλι μπροστά στο μεγαλείο της δύναμης και της θυσίας και σκέφτηκαν – ανομολόγητα συχνά – «δεν έχω το δικαίωμα να πω κουράστηκα ή απογοητεύτηκα».
Η δική μας γενιά φαίνεται πως είναι η τελευταία που είδε στο πρόσωπο αυτών των ανθρώπων τη ζώσα ιστορία και που ένοιωσε να είναι κομμάτι της και αποτέλεσμά της. Εκείνοι, που έταξαν εαυτούς στον Αγώνα, γεννήθηκαν, πολέμησαν, βασανίστηκαν, δικάστηκαν, θυσιάστηκαν ή επέζησαν στον αιώνα που κι εμείς γεννηθήκαμε. Κι αν τους κλέφτες και αρματωλούς του 1821 τους μάθαμε από την ανάγνωση – στείρα και στεγνή – των σχολικών βιβλίων, αυτούς, τους αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης και του ΔΣΕ τους μάθαμε από την ίδια τη ζωή. Μπορεί να ήταν οι παππούδες μας, οι συγγενείς μας, οι συγγενείς των φίλων μας. Και αυτό το νήμα που μας συνδέει μαζί τους εύκολα δεν σπάει . Γιατί είναι το ίδιο νήμα που συνδέει εκείνους με τον Κολοκοτρώνη και τον Αθανάσιο Διάκο και που στην αιμάτινη διαδρομή του καταλήγει στα μπουντρούμια της Χούντας και στο Πολυτεχνείο. Επειδή τελικά «αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι πάντα είναι ο ίδιος ο λαός».
Κι αν εμείς είμαστε η τελευταία γενιά που μπόρεσε – όσοι μπόρεσαν – να τους σφίξει το χέρι ως χειρονομία υπόκλισης και υπόρρητης ελπίδας για μετάγγιση αυτής της άσβεστης φλόγας για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, τότε έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε το συναπάντημα μαζί τους, το βλέμμα και τον ήχο της φωνής τους, τα μετρημένα λόγια τους, που ποτέ δεν ξέπεσαν στην υπερβολή και την κομπορρημοσύνη και που σιγανά μας δίδαξαν πως είναι να αγωνίζεται κανείς χωρίς «ναι μεν, αλλά».
Γι’ αυτό και ο «Ημεροδρόμος» θεωρεί τιμή και χρέος του να προβάλει το ντοκιμαντέρ «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών», γιατί η ιστορία είναι μία. Είναι αυτή που γράφτηκε με αίμα και δεν «ξαναγράφεται» με συμψηφισμούς και ίσες αποστάσεις.
Σας περιμένουμε.
