Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τις διαδηλώσεις, που κατατέθηκε στη Βουλή, θα το ζήλευαν εκείνοι που οραματίζονται την πλήρη κατάργηση τους ή, στην… καλύτερη περίπτωση, την μετατροπή τους σε διαμαρτυρία (;) ελάχιστων αντιπροσώπων που θα δίνουν ένα χαρτάκι με αιτήματα στην εκάστοτε εξουσία.
Τα άρθρα του νομοσχεδίου είναι έτσι διατυπωμένα και διαρθρωμένα που στην ουσία η αστυνομία, άρα οι πολιτικοί της προϊστάμενοι δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση, θα ορίζει εάν θα γίνει μια διαδήλωση, με τι όρους και πότε θα διαλυθεί. Δεν πρόκειται για υπερβολικές εκτιμήσεις. Η παρουσίαση του νομοσχεδίου αποδεικνύει ότι αυτό που θέλουν είναι να βάλουν στον γύψο το δικαίωμα στη διαδήλωση, ένα δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα. Ολόκληρο το νομοσχέδιο τους είναι στα πρότυπα χουντικών διαταγμάτων.
Ακόμα και από την εισαγωγή του νομοσχεδίου (άρθρο 1) φαίνεται τι θέλουν να πετύχουν:
«Σκοπός του παρόντος νόμου είναι η διασφάλιση της άσκησης του δικαιώματος του συνέρχεσθαι δημοσίως σε υπαίθριο χώρο, σύμφωνα με το άρθρο 11 του Συντάγματος και το άρθρο 11 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ), κατά τρόπο ώστε να μην εκτίθεται σε σοβαρό κίνδυνο η δημόσια ασφάλεια και να μην διαταράσσεται υπέρμετρα η κοινωνικοοικονομική ζωή ορισμένης περιοχής».
Για την κυβέρνηση εξ ορισμού μια διαδήλωση διαταράσσει την κοινωνικοοικονομική ζωή και το θέμα τους είναι να μην γίνεται… «υπέρμετρα». Εάν διαταράσσει την κοινωνικοοικονομική ζωή (τα δικαιώματα και την επιβίωση των εργαζομένων) η απόφαση για την οποία διαμαρτύρονται οι διαδηλωτές είναι κάτι που δεν χωράει στο σκεπτικό της κυβέρνησης.
Ο «οργανωτής» της συγκέντρωσης είναι φυσικό πρόσωπο το οποίο στην κυριολεξία φακελώνεται, με όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Η διαδήλωση δεν αντιμετωπίζεται σαν μια κοινωνική δραστηριότητα ομάδας ανθρώπων που διεκδικούν (συνδικάτα, συλλογικότητες, φορείς) αλλά σαν μια… προσωπική ευθύνη ενός ατόμου που έχει και όλες τις κυρώσεις, για κάθε ενδεχόμενο.
Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το άρθρο 3:
«Ο οργανωτής οφείλει να γνωστοποιήσει στην κατά τόπο αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή, την πρόθεσή του να καλέσει το ευρύ κοινό ή ορισμένες κατηγορίες προσώπων ή αριθμό συγκεκριμένων ατόμων να συμμετάσχουν σε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, σε συγκεκριμένο τόπο και χρόνο. Η γνωστοποίηση γίνεται εγγράφως ή ηλεκτρονικά μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας της Ελληνικής Αστυνομίας και υποβάλλεται εγκαίρως πριν από την πραγματοποίηση της δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης. Η γνωστοποίηση περιλαμβάνει οπωσδήποτε τα στοιχεία ταυτότητας και επικοινωνίας του οργανωτή, τον ακριβή τόπο, τον χρόνο έναρξης και τον εκτιμώμενο χρόνο λήξης, τον σκοπό, καθώς και το προτεινόμενο δρομολόγιο της συνάθροισης. Δεν οφείλεται γνωστοποίηση για τις δημόσιες υπαίθριες συναθροίσεις που πραγματοποιούνται για τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς και της επετείου της 17ης Νοεμβρίου»
Σε αυτό το σημείο η κυβέρνηση προβλέπει πώς θα μπορεί να απαγορεύει μια «αυθόρμητη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση που δεν έχει γνωστοποιηθεί».
Προσέξτε πότε «δύναται να επιτραπεί»: «Εφόσον δεν διαφαίνονται κίνδυνοι διασάλευσης της δημόσιας ασφάλειας ή σοβαρής διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής».
Με τη γενική αυτή διατύπωση οποιαδήποτε διαδήλωση μπορεί, με το υποκειμενικό κριτήριο της αστυνομίας, απλά να απαγορευθεί.
Εάν εγκριθεί – από την αστυνομία, άρα από την εκάστοτε κυβέρνηση – τότε «η αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή καλεί τους συμμετέχοντες να ορίσουν οργανωτή, εφόσον οι υφιστάμενες συνθήκες το επιτρέπουν, ενώ δύναται να επιβάλει περιορισμούς σύμφωνα με το άρθρο 8. Σε περίπτωση μη συμμόρφωσης με αυτούς, καθώς και με την υποχρέωση ορισμού οργανωτή, η αστυνομική ή λιμενική αρχή δύναται να προβεί στη διάλυση της ανωτέρω συνάθροισης».
Με λίγα λόγια, εδώ προβλέπεται μια ασφαλιστική δικλείδα υπέρ της αστυνομίας, για τη διάλυση της συγκέντρωσης.
Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη του «οργανωτή», όπως είπαμε, έχει προσωπική ευθύνη, αφού «υποχρεούται να μεριμνά για την ομαλή διεξαγωγή της λαμβάνοντας κάθε αναγκαίο και πρόσφορο μέτρο. Ιδίως, ο οργανωτής της συνάθροισης: α) συνεργάζεται άμεσα με την αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή και ιδίως με τον Αστυνομικό ή Λιμενικό Διαμεσολαβητή και συμμορφώνεται στις υποδείξεις τους παρέχοντας τη συνδρομή του στην προσπάθεια για την τήρηση της τάξης και την ομαλή πραγματοποίηση της συνάθροισης, β) ενημερώνει τους μετέχοντες στη συνάθροιση για την υποχρέωσή τους να μην φέρουν αντικείμενα πρόσφορα για την άσκηση βίας και ζητά την παρέμβαση της αρμόδιας αστυνομικής ή λιμενικής αρχής για την απομάκρυνση ατόμων που φέρουν τέτοια αντικείμενα».
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα πολύ δημοκρατικά (διαδήλωση σε συνεργασία με την αστυνομία!) είναι υπεύθυνος να ορίσει «επαρκή αριθμό ατόμων, τα οποία παρέχουν συνδρομή στην περιφρούρηση της συνάθροισης». Με λίγα λόγια είναι υπεύθυνος – απέναντι στην αστυνομία! – για την περιφρούρηση της διαδήλωσης!
Η αστυνομία και το λιμενικό έχουν απόλυτες εξουσίες για τις διαδηλώσεις και είναι αυτοί που ορίζουν τα πάντα, σε τέτοιο βαθμό που γίνεται… συνεργάτης της διαδήλωσης (άρθρο 5).
Το άρθρο 7, περί απαγόρευσης των διαδηλώσεων το παραθέτουμε όπως είναι διότι εξασφαλίζει στην αστυνομία και την εκάστοτε κυβέρνηση, να απαγορεύει κάθε διαδήλωση με διασταλτικές ερμηνείες των παρακάτω προϋποθέσεων. Επιπλέον, η αστυνομία έχει τη δυνατότητα να… μεταφέρει τη διαδήλωση όπου αυτή επιθυμεί, επίσης με διασταλτικές ερμηνείες:
«1.Επικείμενη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση μπορεί να απαγορευθεί αν:
α) επαπειλείται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, λόγω ιδιαιτέρως πιθανής διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων, ιδίως, κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, της ιδιοκτησίας και της πολιτειακής εξουσίας ή
β) απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής σε ορισμένη περιοχή ή
γ) πρόκειται για δημόσια υπαίθρια συνάθροιση ο σκοπός της οποίας αντιτίθεται προς τον σκοπό ήδη προγραμματισμένης γνωστοποιηθείσας κατά τα οριζόμενα στο άρθρο 3 και μη απαγορευθείσας συνάθροισης που πραγματοποιείται ή βρίσκεται σε εξέλιξη στην ίδια περιοχή ή εγγύς της ίδιας περιοχής και κατά το αυτό χρονικό διάστημα.
2. Στις περ. β) και γ) της παρ. 1 η αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή σύμφωνα με την παρ. 1 τουωάρθρου 8 δύναται να υποδεικνύει ενδεικτικά, ως εναλλακτικές επιλογές, άλλες περιοχές, κατάλληλες για την πραγματοποίηση της συνάθροισης.
3. Η απόφαση για την απαγόρευση δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης κοινοποιείται στον οργανωτή εγκαίρως πριν από τον αιτηθέντα για την πραγματοποίησή της χρόνο.
4. Για τη λήψη της απόφασης περί απαγόρευσης, όπως και για την επιβολή περιορισμών σύμφωνα με το άρθρο 8 σε γνωστοποιηθείσα δημόσια υπαίθρια συνάθροιση λαμβάνονται υπόψη ιδίως: (α) ο εκτιμώμενος αριθμός συμμετεχόντων, (β) η περιοχή πραγματοποίησής της, (γ) ο βαθμός επικινδυνότητας αυτής ως προς την πιθανότητα διάπραξης σοβαρών εγκλημάτων και διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής».
Για την κυβέρνηση δεν φτάνουν όλες οι παραπάνω δυνατότητες απαγόρευσης, οπότε επιβάλλει και «περιορισμούς» (άρθρο 8), πάλι με κυρίαρχο το επιχείρημα της διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Προσέξτε κι εδώ τις διατυπώσεις, οι περιορισμοί θα επιβάλλονται ακόμα και αν «πιθανολογείται» κάτι από την αστυνομία!
«1. Επιτρέπεται η επιβολή περιορισμών σε σχέση με επικείμενη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, εάν πιθανολογείται ότι η διεξαγωγή της θα διαταράξει δυσανάλογα την κοινωνικοοικονομική ζωή της συγκεκριμένης περιοχής, λόγω ιδίως των ειδικότερων κυκλοφοριακών και άλλων ιδιαίτερων τοπικών συνθηκών.
2. Επιτρέπεται η επιβολή περιορισμών σε σχέση με δημόσια υπαίθρια συνάθροιση που βρίσκεται σε εξέλιξη, εάν η διεξαγωγή της προκαλεί δυσανάλογα μεγάλη διατάραξη στην κοινωνικοοικονομική ζωή της περιοχής, λόγω ιδίως του αριθμού των συμμετεχόντων και λαμβάνοντας υπόψη ιδίως τις ειδικότερες κυκλοφοριακές και άλλες ιδιαίτερες τοπικές συνθήκες.
3. Η απόφαση για την επιβολή περιορισμών σε γνωστοποιηθείσα συνάθροιση κοινοποιείται στον οργανωτή εγκαίρως πριν από τον αιτηθέντα για την πραγματοποίησή της χρόνο.
Από το νομοσχέδιο δεν θα μπορούσε να λείπουν και οι ανάλογες δυνατότητες για διάλυση διαδηλώσεων (άρθρο 9). Όπως προκύπτει από τα παρακάτω η διάλυση θα έρχεται εφόσον οι διαδηλωτές δεν συμμορφώνονται στις υποδείξεις της αστυνομίας, όσο παράλογες κι αν είναι αυτές και όσο κι αν παραβιάζουν τα δικαιώματα τους. Η απόλυτη εξουσία βρίσκεται στις δυνάμεις καταστολής.
Μάλιστα, στη διατύπωση περί «βιαιοπραγιών κατά της αστυνομικής δύναμης» (δεν προβλέπεται κάτι – φυσικά – για την βιαιοπραγία από την αστυνομική δύναμη, αυτή απλά θα εφαρμόζεται…) αφήνει την δυνατότητα για άγρια καταστολή κατά των διαδηλωτών, όπως και προβοκάτσιες.
1. Η διάλυση δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης που βρίσκεται σε εξέλιξη δύναται να διαταχθεί, εάν:
α) πραγματοποιείται παρά την έκδοση απόφασης απαγόρευσης του άρθρου 7 ή
β) οι συμμετέχοντες δεν συμμορφώνονται προς τους περιορισμούς που επιβλήθηκαν σε σχέση με αυτή, σύμφωνα με την παρ. 2 του άρθρου 8
γ) μετατρέπεται σε βίαιη με τη διάπραξη σοβαρών αξιόποινων πράξεων, όπως επιθέσεων κατά προσώπων, εμπρησμών, φθορών δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, βιαιοπραγιών κατά της αστυνομικής δύναμης και ιδίως σε περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί και εμπρηστικοί μηχανισμοί, φωτοβολίδες, αιχμηρά αντικείμενα ή από τη συνέχισή της προκαλείται άμεσος κίνδυνος κατά της ζωής ή σωματική βλάβη ή
δ) πραγματοποιείται χωρίς να έχει γνωστοποιηθεί σύμφωνα με τα οριζόμενα στις παρ. 1 και 2 του άρθρου 3, με την επιφύλαξη των οριζομένων στην παρ. 3 του ιδίου άρθρου.
2. Για την εφαρμογή των διατάξεων της παρ. 1, η αρμόδια αστυνομική ή λιμενική αρχή μπορεί να χρησιμοποιεί προς τούτο κάθε νόμιμο, πρόσφορο, αναγκαίο και ανάλογο με τις περιστάσεις μέσο, εφόσον προηγουμένως δεν έχει καταστεί δυνατή η εκούσια συμμόρφωση και αποχώρηση των συμμετεχόντων σε συνάθροιση».
Στο άρθρο 13 στην ουσία προβλέπεται η ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, μέχρι του σημείου του «ιδιώνυμου ποινικού αδικήματος».
Συγκεκριμένα, όπως περιγράφεται (για το άρθρο 13) στην αιτιολογική έκθεση, «με την προτεινόμενη ρύθμιση, και με την επιφύλαξη των άρθρων 170 και 189 ΠΚ, προβλέπεται ως ιδιώνυμο ποινικό αδίκημα η συμμετοχή σε νομίμως απαγορευθείσα, με απόφαση της αστυνομικής αρχής, δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, η παρεμπόδιση της διεξαγωγής συνάθροισης με τέλεση βιαιοπραγιών, η αλλοίωση ή επιχείρηση αλλοίωσης με βιαιοπραγίες του ειρηνικού χαρακτήρα δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης (παράγραφος 1), καθώς και η μη συμμόρφωση προς τους περιορισμούς που επιβάλλει η αστυνομική ή λιμενική αρχή (παράγραφος 2)».
Ακολουθεί το απαράδεκτο άρθρο 13 με το οποίο μπορεί οι διαδηλωτές να φυλακίζονται, εάν το επιλέξουν οι αρχές ερμηνεύοντας και σε αυτή την περίπτωση τις κατάλληλες διατυπώσεις. Παράλληλα, ο «οργανωτής» είναι υπεύθυνος να αποζημιώσει για φθορές που μπορεί να κάνει οποιοσδήποτε, είτε συμμετέχει στη διαδήλωση, είτε είναι βαλτός, είτε… περαστικός.
«1. Με την επιφύλαξη των άρθρων 170 και 189 του Ποινικού Κώδικα, όσοι μετέχουν σε δημόσια υπαίθρια συνάθροιση, η οποία έχει απαγορευθεί νόμιμα με απόφαση της αρμόδιας αστυνομικής ή λιμενικής αρχής ή παρεμποδίζουν τη διεξαγωγή δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης, τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι ενός (1) έτους.
2. Όσοι αλλοιώνουν ή επιχειρούν να αλλοιώσουν με βιαιοπραγίες τον ειρηνικό χαρακτήρα δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι δύο (2) ετών.
3. Με την επιφύλαξη των άρθρων 170 και 189 του Ποινικού Κώδικα, όσοι δεν συμμορφώνονται προς τους περιορισμούς που επιβάλλει η παριστάμενη αστυνομική ή λιμενική αρχή τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι ενός (1) έτους. Αν οι υπαίτιοι του προηγουμένου εδαφίου τέλεσαν βιαιοπραγίες, τιμωρούνται με φυλάκιση μέχρι δύο (2) ετών, αν οι πράξεις τους δεν τιμωρούνται βαρύτερα με άλλη διάταξη.
4. Ο οργανωτής δημόσιας υπαίθριας συνάθροισης ευθύνεται για την αποζημίωση όσων υπέστησαν βλάβη της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας και της ιδιοκτησίας από τους συμμετέχοντες στη δημόσια υπαίθρια συνάθροιση. Από την ευθύνη αυτή απαλλάσσεται, εάν είχε γνωστοποιήσει εγκαίρως τη διεξαγωγή της συνάθροισης και αποδεικνύει ότι είχε λάβει όλα τα αναγκαία και
πρόσφορα μέτρα για την πρόληψη και αποτροπή της ζημίας, σύμφωνα με το άρθρο 4.»
