O Μοχάμεντ, που έφυγε από τη Συρία, τη χώρα του, την πατρίδα του, που τη διέλυσαν όλοι όσοι σήμερα δεν του ανοίγουν τα σύνορά τους, ήταν μέσα στο σαπιοκάραβο, αναζητώντας μια στεριά να τον δεχθεί. Σε αυτό το σαπάκι που εκατοντάδες πνίγηκαν. Εκείνος κατάφερε να σωθεί.
Ο Φάρντι, ο αδερφός του ζει στην Ολλανδία. Ηρθε από εκεί για να τον αναζητήσει. Και ευτυχώς τον βρήκε. Ανάμεσα στους διασωθέντες του πολύνεκρου ναυαγίου της Πύλου. Ζωντανό. Λίγο πριν φύγει για τη δομή της Μαλακάσας.
Η στιγμή της συνάντησής της σαν βγαλμένη από αρχαία τραγωδία… Η χαρά της συνάντησης και η συντριβή από την ανατριχίλα του θανάτου γύρω τους. Αλλά και κάτι ακόμα…
Πάνω απ’ όλα το Πρωτόκολλο!
Μια αγκαλιά ανάμεσα στα κάγκελα… Επειδή ο Μοχάμεντ δεν είναι μόνο διασωθείς, είναι και “ξένος”, είναι και “παράτυπος”, είναι και “λάθρος”, είναι και “εισβολέας” και “δεν χωράει εδώ… Και για όλα αυτά, πρέπει τον αδερφό του να τον αγκαλιάσει πίσω από τα κάγκελα, σαν κρατούμενος, σαν φυλακισμένος. Και μήπως δεν είναι;
Οι εικόνες με τους διασωθέντες μιλούν μόνες τους.
Στοιβαγμένοι, σε μια αποθήκη στο λιμάνι, χωρίς κρεβάτια, χωρίς μπάνιο, χωρίς ελάχιστες στοιχειώδεις ανθρώπινες παροχές, με τους αστυνομικούς να περιφέρονται ανάμεσά τους σαν να ήταν εγκληματίες.
Στην Καλαμάτα των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων δεν επιτάχθηκε ένα ξενοδοχείο να περίπου 70 ανθρώπους;!
Αλίμονο…οι ξεκληρισμένοι και όσοι συνάντησαν το θάνατο δεν είναι all inclusive τουρίστες για να τους πρέπουν όλες οι τιμές και περιποιήσεις.
Ο Μοχάμεντ, ο Φάρντι και ανάμεσά τους τα κάγκελα…
