Για να προσανατολισθούμε στο θέμα του πολέμου στην Ουκρανία είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε τα αναλυτικά μειονεκτήματα που περιέχει η δαιμονοποίηση του Βλαντιμίρ Πούτιν και την υποτιθέμενη συνέχεια ανάμεσα σε αυτόν και στον Ιωσήφ Στάλιν. Οι καρικατουριστικές αυτές κοινοτοπίες και οι άπειρες απεικονίσεις του Πούτιν σαν ημιμογγόλου αιμοσταγή τσάρου αντάξιου του Ιβάν του Τρομερού που αποβλέπει στην ανασύσταση της ΕΣΣΔ, μπορεί να είναι το αγαπημένο θέμα ορισμένων ΜΜΕ και αρθρογράφων-δημοσιογράφων και να βοηθούν το θυμικό του μέσου αποδέκτη με ασυγκράτητους συναισθηματισμούς και ιδανικούς μαξιμαλισμούς, όμως, ελάχιστα προσφέρουν στην πολύπλοκη πραγματικότητα.
Η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ μια χώρα ενωμένη: οι έντονες εθνοτικές, γλωσσικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές, κοινωνικές και πολιτικές διαφορές δυσχέραιναν την συσπείρωση του πληθυσμού γύρω από την έννοια του «εθνικού συμφέροντος». Στο κράτος αυτό των, περίπου, 50 εκατομμυρίων κατοίκων που παρεμβάλλεται ανάμεσα στη πρώην ΕΣΣΔ και τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, μέλη πια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, υπήρχε και υπάρχει εσωτερική διαίρεση, ενώ στις ανώτερες δομές εξουσίας κυριαρχεί το δόγμα: οικονομικός φιλελευθερισμός-προσωπικός πλουτισμός.
Η διαίρεση του εύθραυστου αυτού κράτους είναι εμφανής στην βιομηχανική ανατολή της Ουκρανίας Λουγκάνσκ – Ντονέτσκ μα και στην Κριμαία όπου οι ρωσόφωνοι Ουκρανοί, Κοζάκοι, Ρώσοι και άλλες εθνοτικές ομάδες κοιτάζουν προς το Κρεμλίνο και στην δυτική Ουκρανία Λιλβ, Τερνόπιλ, Φράνκιφσκ, όπου, εκτός του ότι δρουν σκληρές φασιστικές ομάδες, ο πληθυσμός εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φιλοευρωπαϊκός- φιλοΝΑΤΟικος.
Η Κριμαία πήρε γεωπολιτική αξία όταν η Ουκρανία έγινε ανεξάρτητο κράτος το 1991. Τότε το Κρεμλίνο όσο και η πλειοψηφία των κατοίκων της ήθελαν η Κριμαία να επανενωθεί με τη Ρωσία. Ως εκ τούτου και μετά από δημοψήφισμα δόθηκε πάλι το καθεστώς αυτονομίας στην περιφέρεια της Κριμαίας και το 1992 δημιουργήθηκε η Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας, με εξαίρεση την πόλη της Σεβαστούπολης, λόγω της στρατηγικής σημασίας της ως το λιμάνι Ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Για αυτόν τον λόγο το 1997 η Ρωσία υπέγραψε με την Ουκρανίας εικοσαετές σύμφωνο εκμίσθωσης για τη διατήρηση της Σεβαστούπολης ως αγκυροβόλιο του ρώσικου στόλου. Η συμφωνία ανανεώθηκε το 2010 με ισχύ μέχρι το 2042…
Εύλογα λοιπόν πρέπει να θεωρήσουμε πως ο ανταγωνισμός Γαλλίας, Γερμανίας, ΗΠΑ, δηλαδή ΕΕ και ΝΑΤΟ, με Ρωσία και σε δεύτερο ρόλο την Κίνα, (αφήνει τη Μόσχα να παίζει σε πρώτο πλάνο) για την άσκηση επιρροής στην Ουκρανία ενισχυόμενος κυρίως από την εσωτερική διαίρεση της πληθυσμού ήταν αναπόφευκτο ότι θα οδηγούσε σε πολεμική σύγκρουση.
Η δυνητικά ευάλωτη εσωτερικά κατάστασή της Ουκρανίας με τις πάνω από 100 διαφορετικές εθνικές ή εθνοτικές ομάδες, επιβεβαιώνεται ήδη από το 2013, με τις μαζικές διαδηλώσεις στο Κίεβο, όταν ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς και η αυταρχική κυβέρνηση του αρνήθηκε να υπογράψει τη συμφωνία συνεργασίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση στο πλαίσιο της λεγόμενης «Ανατολικής Εταιρικής Σχέσης» και να δεχθεί την βοήθεια του ΔΝΤ.
Και εδώ θα κάνουμε μια στάση για να δούμε τον σκοπό του ευρωπαϊκού προγράμματος με την ονομασία «Ανατολική Εταιρική Σχέση». Η «ανατολική» διάσταση της ευρωπαϊκής πολιτικής ξεκίνησε το 2009 με σκοπό την πολιτική σύνδεση και η οικονομική ενοποίηση έξι χωρών της Ανατολικής Ευρώπης και του Νοτίου Καυκάσου.
Οι χώρες είναι:
- Αρμενία
- Αζερμπαϊτζάν
- Λευκορωσία
- Γεωργία
- Μολδαβία
- Ουκρανία
Σκοπός του προγράμματος είναι η: «επίτευξη της στενότερης δυνατής πολιτικής σύνδεσης και της μεγαλύτερης δυνατής οικονομικής ενοποίησης» των χωρών αυτών με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με τις διαδοχικές διευρύνσεις του ΝΑΤΟ στις χώρες της Βαλτικής και της Ανατολικής Ευρώπης και στην απαίτηση της Ουάσιγκτον να εισέλθουν στην στρατιωτική δυτική συμμαχία η Γεωργία και η Ουκρανία, παραβιάζοντας έτσι τις συμφωνίες που είχαν κάνει με τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, έκαναν το Κρεμλίνο, όχι άδικα, να πιστεύει ότι Ευρωπαϊκή Ένωση και Αμερικανοί επιχειρούν να περιορίσουν την επιρροή της Ρωσίας σε μια ζώνη στην οποία έχει τα πλέον έννομα συμφέροντα της και μάλιστα σε μια συγκυρία στην οποία ο Πούτιν αναζητούσε κυρίως να επανακτήσει μια θέση κι έναν ρόλο στην παγκόσμια σκακιέρα και στην διεθνή πολιτική σκηνή.
Για την ιστορία ο πρώτος γύρος της διεύρυνσης του ΝΑΤΟ πραγματοποιήθηκε το 1999 με την είσοδο της Τσεχίας, της Ουγγαρίας και την Πολωνίας. Το 2004 ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος με την Βουλγαρία, την Εσθονία, την Λετονία, την Λιθουανία, την Ρουμανία, την Σλοβακία και την Σλοβενία. Δεν χωράει αμφιβολία πως το ΝΑΤΟ δεν σεβάστηκε τις συμφωνίες με τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ λόγο της αδυναμίας της Ρωσίας κατά την δεκαετία του 1990 και ως τις αρχές του 21ου αιωνα. Όμως ο κλοιός γύρω από την Ρωσία έσφιγγε επικίνδυνα, απέμεινε μόνο η Ουκρανία…
Ο Πούτιν αναμφισβήτητα άρπαξε την ευκαιρία για να καλλιεργήσει τον αντιαμερικανισμό και τον αντιευρωπαϊσμό ως συστατικά στοιχεία του ρωσικού εθνικισμού ώστε να αποκατασταθεί το έλλειμμα δημοκρατίας που χαρακτηρίζει την κυβέρνησή του.
Ωστόσο στην Ουκρανία το 2013 ο Πούτιν προκειμένου να ανακτήσει κάποια πρωτοβουλία έναντι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ προσφέρει στην Ουκρανία, που μαστίζεται από την οικονομική κρίση, ένα δάνειο 15 δισεκατομμυρίων δολαρίων, τη μείωση της τιμής πώλησης του αερίου προς την Ουκρανία κατά το ένα τρίτο και βελτίωση των όρων αποπληρωμής του χρέους της δημόσιας επιχείρησης αερίου, Naftogaz, η οποία έχει συσσωρεύσει απλήρωτες οφειλές ύψους τριών δισεκατομμυρίων δολαρίων προς την Ρωσική εταιρεία Gazprom, όλα αυτά χωρίς όρους, χωρίς μεταρρυθμιστικές απαιτήσεις, χωρίς ρητές προϋποθέσεις. (Περισσότερα: monde-diplomatique: Στις οικονομικές ρίζες της ουκρανικής κρίσης 20 Σεπτεμβρίου 2014)
Αυτό ήταν!
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς κλείνει την πόρτα σε ΕΕ, ΔΝΤ και ΝΑΤΟ. Ο Γιανουκόβιτς από τις εκτεταμένες μεταρρυθμίσεις (γνωστές και στην Ελλάδα) που απαιτούσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκειμένου να δώσει 15 δις δάνειο, και τα επιπλέον 840 εκατομμύρια δολάρια που πρόσφερε η ΕΕ, μόνο όμως σε περίπτωση συμφωνίας με το ΔΝΤ, προτίμησε την «γενναιοδωρία» του Πούτιν. Ο Γιανουκόβιτς δεν ήθελε να αναλάβει την αποδοχή των αυστηρών προϋποθέσεων του ΔΝΤ υπό το φόβο λαϊκής δυσαρέσκειας.
Η ευρύτερης σφαίρας επιρροής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ η οποία θα συνεισέφερε στη δημιουργία μιας ενωμένης γεωπολιτικής περικύκλωσης του Κρεμλίνου, όπου θα μπορούσαν να ασκήσουν σημαντική επιρροή κατέρρεε…
Όμως όχι…
Ομάδες κρούσης που προέρχονται κυρίως από εθνικιστικές – υπερεθνικιστικές και φασιστικές οργανώσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα, βόμβες μολότοφ και οδοφράγματα ξεχύνονται στο Κίεβο. Η αιματηρή εξέγερση με φιλοδυτικό μανδύα, που έλαβε το όνομα Euromaidan, πραγματοποιήθηκε με φανερή υποστήριξή και παρουσία Ευρωπαίων και Αμερικανών αξιωματούχων στο Κίεβο και σε λίγες πόλεις της δυτικής Ουκρανίας, και στην ουσία προκαλεί την πτώση της κυβέρνησης.
Είχε προηγηθεί η απόφαση του συμβούλιου των Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ για «στοχευμένες κυρώσεις» κατά των «υπευθύνων για τη βία» στην Ουκρανία και επιβολή εμπάργκο σε υλικά, απαγόρευση θεώρησης διαβατηρίων και «πάγωμα» των τραπεζικών λογαριασμών της Ουκρανίας στο εξωτερικό. Ο Ομπάμα κάλεσε τον ουκρανικό στρατό «να μην εμπλακεί στη σύγκρουση, η οποία πρέπει να επιλυθεί με πολιτικά μέσα» και τόνισε ότι θα συνεργαστεί με τους συμμάχους των ΗΠΑ στην ΕΕ, για να λογοδοτήσουν αυτοί που ευθύνονται για τη βία στην Ουκρανία, ενώ ο ΓΓ του ΝΑΤΟ, Αντερς Φογκ Ράσμουσεν, απείλησε την κυβερνηση του Βίκτορ Γιανουκόβιτ πως αν χρησιμοποιήσει το στρατό για να καταστείλει τις διαδηλώσεις του λαού «αυτό θα βλάψει σοβαρά τις σχέσεις της Ουκρανίας με το ΝΑΤΟ». Συμπλήρωσε δε πως «το ΝΑΤΟ ενδιαφέρεται για μια επίλυση της κρίσης με ειρηνικά μέσα»…Να θυμίσω εδώ παρενθετικά πως η Ουκρανία ήταν σε προχωρημένο ενταξιακό στάδιο με το ΝΑΤΟ, ήδη από το 1994, όταν έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις για να υποστηρίξουν τις επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ, οι οποίες δεν είχαν την έγκριση του ΟΗΕ ως απαιτείται, στη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο!
Η απάντηση του Πούτιν ήταν άμεση: βαριά οπλισμένοι φιλορώσοι παραστρατιωτικοί κατέλαβαν το κοινοβουλίου της Κριμαίας συμπεριλαμβανομένων των πόλεων Σεβαστούπολη και Συμφερόπολη. Ταυτόχρονα ο Πούτιν διατάσσει στρατιωτικές ασκήσεις μηχανοκίνητων, τεθωρακισμένων μεραρχιών και αεροπορικών δυνάμεων κατά μήκος των συνόρων της με την Ουκρανία…
Μετά την προσάρτηση της Κριμαίας έλαβαν χώρα αρκετές φιλορωσικές διαδηλώσεις, σε πολλές πόλεις στη νοτιοανατολική Ουκρανία κύριος σε Χάρκοβο, Λουχάνσκ και Ντονέτσκ όπου και καταλήφθηκαν αρκετά κυβερνητικά κτίρια. Αποτέλεσμα, οι περιφέρειες Ντονέτσκ και Λουχάνσκ ανακήρυξαν την ανεξαρτησία τους ως «Λαϊκές Δημοκρατίες», μετά τη διεξαγωγή δημοψηφισμάτων, των οποίων η νομιμότητα αμφισβητήθηκε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, παρά την συντριπτική πλειοψηφία ψήφων υπέρ της ανεξαρτησίας. Παρόλα αυτά παραστρατιωτικές φασιστικές ουκρανικές δυνάμεις εξαπέλυσαν συνεχώς επιθέσεις εναντίων των αυτονομιστών. Αυτές οι φασιστικές δυνάμεις συνήθιζαν να καίνε τον κόσμο ζωντανό, αλλά η δύση θεώρησε το ζήτημα ένα «εσωτερικό ουκρανικό πρόβλημα».
«Ο υπερεθνικιστές έπαιξαν κομβικό ρόλο στον πόλεμο της κεντρικής ουκρανικής διοίκησης εναντίον των φιλο-Ρώσων αυτονομιστών, στην Ανατολή. Τότε ήταν αναγκαίοι και το επίσημο κράτος όχι απλώς τους ανεχόταν, αλλά τους εξόπλιζε κιόλας. Μόλις γιγαντώθηκαν, όμως, άρχισαν να πιέζουν όλο και περισσότερο για αλλαγές που δεν συνάδουν ακριβώς με τα δημοκρατικά ιδεώδη.
Σε μια σειρά κινήσεων που έχουν βασικά ως στόχο την επίδειξη δύναμης, τα τελευταία χρόνια ακροδεξιές ομάδες έχουν εισβάλει σε καταυλισμούς Ρομά, έχουν επιτεθεί σε διαλέξεις για το Ολοκαύτωμα και έχουν δείρει βετεράνους που τάχθηκαν υπέρ της Ρωσίας. Και όποιον τάχθηκε υπέρ της Ρωσίας γενικά».(CNN: Ουκρανία: Πώς η «χρήσιμη» ακροδεξιά, μετατράπηκε σε εθνικιστικό -και όχι μόνο- εφιάλτη https://www.cnn.gr/focus/story/302944/oykrania-pos-i-xrisimi-akrodexia-metatrapike-se-ethnikistiko-efialti )
Ο Πόλεμος στην Ουκρανία δεν ξεκίνησε την περασμένη εβδομάδα, απλά ο Πούτιν έδρασε άμεσα και αποφασιστικά για να αποτρέψει την είσοδο της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Μην αμελούμε πως ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Άντονι Τζον Μπλίνκεν αρνείται να δεσμευτεί ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί στην Ουκρανία. Ως εκ τούτου ο κύριος στόχος του Κρεμλίνου είναι να κρατήσει την Ουκρανία μακριά από την ένταξη στους δυτικούς στρατιωτικούς και οικονομικούς θεσμούς και στην ιδανική περίπτωση, να εντάξει το Κίεβο στην ευρασιατικής ενοποιητική ολοκλήρωση, που ονειρεύεται να δημιουργήσει!
Η νηνεμία είχε λάβει τέλος!
Η υλοποίηση των φιλοδοξιών του Πούτιν και άσχετα με την κατάληξη των τωρινών ειρηνευτικών συνομιλιών, περνάνε μέσα από την Ουκρανία η οποία μπορεί παίξει μόνον έναν ρόλο: αυτόν της γέφυρας ανάμεσα στην Δύση και τη Ρωσία…
Η Ουκρανία είναι καταδικασμένη να κολυμπά σε μια δίνη και μάλιστα με αντίθετα ρεύματα…
Εν κατακλείδι:
Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός της υπόθεσης;
Όπως έχω γράψει στο βιβλίο μου Από το Τρίτο Ράιχ στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «[…] ο πόλεμος είναι από μόνος του μια ανήθικη κυνική και εγκληματική πράξη, σπανίως δίκαιη και πάντα εναντίον της ανθρωπότητας. Και όταν μπει κανείς σε αυτόν ξεχνάει και τον ανθρωπισμό και την ηθική και την ιδεολογία. Οι άνθρωποι μετατρέπονται σε τροφή για τα κανόνια και σε αριθμούς στα στρατιωτικά δελτία γιατί χάνουν το σπουδαιότερο δικαίωμα τους: να ζουν!
Πυρ!
Από το πεδίο της μάχης κατευθείαν στο παράδεισο.
Πεθαίνουν για τον Θεό, για την Πατρίδα, για την Τιμή, και για διάφορα άλλα μεταφυσικά φαινόμενα…»
Και η κοινωνία βυθισμένη στην ίδια της την αυταπάτη…
