Το σκέφτηκα πολύ αν θα ασχοληθώ…
Λοιπόν: Χτες είχα την τιμή να βρίσκομαι σε μια εκπληκτική εκπομπή με τον Γιώργο Νταλάρα (αυτός την έκανε εκπληκτική) και τον Ανδρέα Κατσιγιάννη (επίσης).
Μια εκπομπή/αφιέρωμα στον Realfm978 για τον δημιουργό του λαικού τραγουδιού Βασίλη Τσιτσάνη (εδω:
Τελειώνοντας την εκπομπή και φεύγοντας από τον σταθμό, ο καλεσμένος μου βρέθηκε απέναντι στις κρεατομηχανές που παριστάνουν τα όργανα της “ενημέρωσης”, της “ψυχαγωγίας” και του “πολιτισμού” (αυτές είναι οι νομικές διατάξεις βάσει των οποίων δημόσιες συχνότητες κατέχονται από καναλάρχες και έτσι τις… υπηρετούν αυτές τις υποχρεώσεις τους απέναντι στην ενημέρωση και τον πολιτισμό οι διευθύνοντες αυτών των δημόσιων συχνοτήτων).
Ο,τι είπε ο Νταλαρας στα μαρκούτσια ( δείτε εδω )
δεν ήταν τίποτα περισσότερο ή λιγότερο απ’ ό,τι θα έλεγε και λέει (και) κάθε δημοσιογράφος που σέβεται την τίμια δουλειά του (άσχετα πως αυτή χρησιμοποιείται από τα “αφεντικά”) και από ό,τι λέει κάθε μέρα η κοινωνία των ανθρώπων που αρνούνται να ξεμπουρλευτούν και να ακρωτηριαστούν μέσα από την ανοησία και την αποθέωση του τίποτα.
Σε αυτό το σύστημα λειτουργίας των μίντια, που κινείται πέρα και έξω από την εντιμότητα των εργατών του, αναφέρθηκε, τελικά, ο Νταλάρας. Εύγε, συνεπώς, στον Γιώργο. Τον οποίο ευχαριστώ για μια ακόμα φορά που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά μου.
Κι εν κατακλείδι: Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Εκτός από εκείνες που είναι. Και σίγουρα η ντροπή δεν είναι δουλειά…
