Υπάρχει η εκδοχή του γελοίου ανθρώπου που γίνεται ακόμα πιο γελοίος όταν κάνει τον έξυπνο. Υπάρχει, όμως, και η λογική του γελοίου ως η άλλη όψη του επικίνδυνου.
Ο αστραφτερά πνευματώδης κύριος Τάκης Θεοδωρόπουλος, ο οποίος αρθρογραφεί στην «Καθημερινή» έχει μια αγωνία, την οποία μοιράζεται, εκπροσωπόντας το επιτελείο των “άριστων” της εφημερίδας που φιλοξενεί τα πονήματά του. Να απαντήσει στο ερώτημα: Εγκλήματα πολέμου;
Αναρωτιέται, δηλαδή, αυτός ο φωστήρας του ορθολογισμού και του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού, αν οι 11.000 νεκροί στην Παλαιστίνη, τα 4.500 σφαγιασμένα παιδιά και τα νεογέννητα που πεθαίνουν στις θερμοκοιτίδες είναι έγκλημα πολέμου ή “νόμιμη άμυνα”…
Αν οι κραυγές των αμάχων, οι ομαδικοί τάφοι, τα ουρλιαχτά των παιδιών και τα χειρουργεία στο πάτωμα χωρίς αναισθητικό είναι … έγκλημα πολέμου. Διότι, στο μυαλό του “διανοούμενου” μπορεί να είναι και κάτι άλλο, εκτός από κτηνωδία!
Επίσης, ειδικός μπορεί να μην είναι – όπως ο ίδιος αναγνωρίζει για τον εαυτό του καθότι μετριόφρων – αλλά δεν είναι και κανένας τυχαίος… Λέει, λοιπόν, το βαρύγδουπο με το οποίο στέλνει κατευθείαν στα κάγκελα κάθε αποδεκτό συλλογισμό διεθνούς δικαίου: “νομίζω ότι η πρόθεση μετράει στο διεθνές δίκαιο για τον χαρακτηρισμό μιας πράξης ως έγκλημα πολέμου ή έγκλημα κατά της ανθρωπότητος. Γι’ αυτό παραμένει τουλάχιστον ακατανόητη η στάση του ΟΗΕ και αξιωματούχων, οι οποίοι αποδίδουν αδιακρίτως αυτούς τους χαρακτηρισμούς στη δράση του Ισραήλ. Είναι σαν να μην αναγνωρίζουν το δικαίωμα του κράτους του Ισραήλ να αμυνθεί απέναντι στην επίθεση που δέχθηκε στις 7 Οκτωβρίου.”
Ελα ντε! Πώς και δε σκέφθηκε κανείς ότι το Ισραήλ ξεκίνησε με καλές προθέσεις…. αλλά, βρε παιδί μου, του βγήκε σε σφαγή… ε δεν θα το καταδικάσουμε κιόλας!
Προηγουμένως, αυτός ο παθιασμένος μαχητής της ιστορικής αλήθειας έχει αλέσει στο μίξερ του ιστορικού τσαρλατανισμού το Βερολίνο, τη Δρέσδη, τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, χαρακτηρίζοντας τους βομβαρδισμούς των δύο πρώτων ως “παράπλευρες απώλειες” και “θυσία αμάχων” διά της οποίας κερδήθηκε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και τις πυρηνικές βόμβες στις δύο τελευταίες απλά ως “ειδικά κατασκευασμένες για να εξοντώσουν πληθυσμούς ολόκληρους”.
Και κάπως έτσι, με τρεις αράδες ο πολυπράγμων κος Θεοδωρόπουλος “κατάπιε” τα μεγάλα εγκλήματα των “αγίων” δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών και τα εξέμεσε ως αναγκαίες πράξεις. Εγκληματα που δεν «επέβαλε» καμία στρατιωτική σκοπιμότητα και που αποτελούν δυο κραυγαλέες αποδείξεις ότι ενώ οι λαοί έδιναν τον μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα και ενώ αυτός ο πόλεμος έβαινε νικηφόρος για τους λαούς και την ανθρωπότητα, οι ηγεσίες των «δημοκρατιών» (που είχαν εκθρέψει τον Χίτλερ) έβαζαν την ιμπεριαλιστική – δολοφονική σφραγίδα τους στον κόσμο.
Μετά από όλα αυτά και απογειώνοντας τη διαλεκτική αναλυτική σκέψη καταλήγει: “Το Ισραήλ βομβαρδίζει για να ελαχιστοποιήσει κατά το δυνατόν τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν οι χερσαίες του δυνάμεις. Ο,τι έκαναν και οι σύμμαχοι πριν από την απόβαση στη Νορμανδία. Αναγνωρίζεις το δικαίωμά του να αντιδράσει στην επίθεση που δέχτηκε; Και αφού το αναγνωρίζεις, ας σκεφτείς ότι όλοι αυτοί οι άμαχοι είναι θύματα πολέμου επειδή τους κρατάει ομήρους η Χαμάς.”
Προφανώς, ο καθένας μπορεί να γράφει για αυτά που τον απασχολούν. Προφανώς και ο καθένας έχει δικαίωμα να πιάσει όσο πάτο θέλει και να καθίσει για πάντα εκεί αν το επιθυμεί.
Κι εμείς, όμως, μπορούμε να θυμηθούμε εκείνο απόσπασμα από το έργο του Κώστα Βάρναλη “Σκλάβοι Πολιορκημένοι”:
“Γύρα στ’ Όρνιο ένα σωρό τελώνια, μικρά κι αστεία, (οι διανοούμενοι) κωλοπηδούνε ξεφωνίζοντας με τις στριγκές φωνές τους σα γλάροι, για να κάνουνε τον Αφέντη τους να γελάσει και να κοιμηθεί με βαθιά ρουχαλητά. Κι όταν αυτός ρέβεται και ξερνοφτύνει μερικά αμάσητα κομμάτια, τα τελώνια χιμούνε όλα μαζί και τα χάφτουνε στον αέρα, πριν πέσουνε στο χώμα.” (Ελεύθεροι Πολιορκημένοι/Η Καμπάνα ήτοι η Ελευθερία/Τα τελώνια”
