Εξαπάτησε τους Ουρανούς
Διέσχισε τον ωκεανό
Χρησιμοποίησε τη φρεσκάδα ενός ψεύτικου στόχου
Μέχρι να επιτευχθεί ο πραγματικός.
Mán tiān guò hǎi, στρατηγός
του αυτοκράτορα Liu Bei (161-230 μ.Χ.)
Εδώ και οκτώ χρόνια, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Βρετανοί, Γάλλοι, Γερμανοί μαζί με τις ισλαμοφασιστικές συμμορίες που δημιούργησαν και εξόπλισαν, δολοφονούν τους λαούς της Συρίας, καταστρέφουν την χώρα, πρωταγωνιστούν στο μακελειό των ανθρώπων. Από κοντά οι ντόπιοι περιφερειακοί ιμπεριαλιστές, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία με τις άλλες μοναρχίες του Κόλπου.
Μέσα στην ευρύτερη «πυριτιδαποθήκη» της Ανατολικής Μεσογείου, ιδιαίτερο, βασικό και επικίνδυνο ρόλο παίζει η Τουρκία, η αστική τάξη της οποίας ποτέ δεν παραιτήθηκε από την διεκδίκηση των εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου, τα ενεργειακά κοιτάσματα, το Αιγαίο.
Το ξέσπασμα της «Αραβικής Ανοιξης», στη Συρία, που αποδείχτηκε βαρυχειμωνιά για τους αραβικούς λαούς, έδωσε τα προσχήματα:
- Η εξαπάτηση των λαών της Συρίας και της παγκόσμιας Κοινής Γνώμης άρχισε: «Η συριακή κυβέρνηση καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εχει σχέσεις με καθεστώτα όπως εκείνα του Ιράν και της Βόρειας Κορέας. Χρησιμοποιεί χημικά όπλα εναντίον του λαού της. Το καθεστώς Άσαντ αποσταθεροποιεί την ήδη ασταθή Μέση Ανατολή. Ο σφαγέας Άσαντ είναι τρομοκράτης και επιβλαβής για το μέλλον της Μέσης Ανατολής και γι’ αυτό πρέπει να φύγει».
- Μεταφέρθηκαν από όλη τη γη, εξοπλίστηκαν, χρηματοδοτήθηκαν και εκπαιδεύτηκαν «αντιπολιτευόμενες» μισθοφορικές ισλαμιστικές δυνάμεις, που αιματοκύλισαν τη χώρα, έσπειραν τον τρόμο και οδήγησαν περιοχές ολόκληρες στα σκοτάδια ενός σύγχρονου μεσαίωνα. Ηταν η φάση του πολέμου δι’ αντιπροσώπων.
- Κι όταν μερικές ομάδες από αυτές ξέφυγαν από τον έλεγχό τους και δημιούργησαν την ισλαμοφασιστική οργάνωση ISIS, μια θανάσιμη απειλή για όλο τον κόσμο, τότε η επείγουσα ανάγκη καταπολέμησής του, έδωσε την δικαιολογία σε αυτές τις δυνάμεις να εισβάλουν, με δικά τους στρατεύματα αυτή τη φορά, και να εγκατασταθούν στο έδαφος της Συρίας παρά και ενάντια στη θέληση της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας.
Ολοι τώρα είχαν καινούργιο και ισχυρό λόγο που στρατεύματά τους παραβίαζαν τα σύνορα κυρίαρχου κράτους και εγκαθιστούσαν βάσεις σε περιοχές της Συρίας: την καταπολέμηση της τρομοκρατίας!
Τα σχέδια για τη Νέα Μέση Ανατολή
Αμέσως μετά τις ανατροπές του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τα σοσιαλιστικά κράτη της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (1989 – 1991) και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, ξεκίνησε η έντονη δραστηριότητα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στη περιοχή της Μέσης Ανατολής προκειμένου να «λυθούν» οι εκκρεμότητες που παρέμεναν ανοιχτές στην περιοχή, μετά από δυο παγκόσμιους πολέμους, και εμποδίζονταν από την ύπαρξη του μεγάλου σοσιαλιστικού παράγοντα. Ένα ξέφρενο ξεκαθάρισμα παλιών και νέων λογαριασμών είχε ξεκινήσει:
Τον Γενάρη του 1991 ξεκινά ο Πόλεμος του Κόλπου. Αμερικανικές δυνάμεις και οι σύμμαχοί τους βομβαρδίζουν το Ιράκ προκειμένου να αποσυρθούν τα ιρακινά στρατεύματα που είχαν εισβάλλει στο Κουβέιτ τον περασμένο Αύγουστο, με την τότε ανοχή και παρότρυνση των ΗΠΑ. Στις 3 Μαρτίου το Ιράκ συνθηκολογεί.
Τον Δεκέμβρη του 1998 ΗΠΑ και Βρετανία «ανακαλύπτουν» πυρηνικά, βιολογικά και χημικά όπλα στο Ιράκ και ξεκινούν τους βομβαρδισμούς της χώρας (επιχείρηση «Αλεπού της Ερήμου») για να τα… καταστρέψουν.
Στις 11 Σεπτέμβρη 2001 το τρομοκρατικό κτύπημα στους Δίδυμους Πύργους στη Νέα Υόρκη λειτουργεί σαν άλλοθι για κάθε επέμβαση και επιταχύνει τις εξελίξεις σε όλο τον κόσμο. Τον Οκτώβρη 2001 οι ΗΠΑ εισβάλουν στο Αφγανιστάν, υποχρεώνοντας και τους άλλους εταίρους τους να τους ακολουθήσουν.
Την 1η Ιούνη 2002, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στον «άξονα του κακού», θέτοντας ταυτόχρονα, μετά το Αφγανιστάν, τους επόμενους στόχους του: Ιράκ, Ιράν, Συρία, ΛΔ Κορέας και Κούβα.
Στις 6 του Νοέμβρη 2003, σε ομιλία του στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας», αναφέρεται για πρώτη φορά σε σχέδια για την «Μεγάλη Μέση Ανατολή» μιλώντας για την «ανασυγκρότηση» της ευρύτερης περιοχής. Είχε προηγηθεί, στις 20 Μάρτη, η επίθεση των Αμερικανών και των Βρετανών στο Ιράκ, και στις 10 Απρίλη η κατάληψη της Βαγδάτης.
Στις 27 του Νοέμβρη 2007, στην Ανάπολη των ΗΠΑ πραγματοποιήθηκε Διεθνής Σύνοδος για το Παλαιστινιακό, με τη συμμετοχή και της Ε.Ε. και σημαντικούς απόντες το Ιράκ και το Ιράν, όπου οι Αμερικανοί φανερώνουν την εκπόνηση και την επιθυμία τους να επιταχύνουν την προώθηση των σχεδίων τους για μια «Νέα Μέση Ανατολή», αναγγέλλοντας την άμεση ανάμειξή τους στη περιοχή.
Την επόμενη χρονιά, στις 28 Οκτώβρη 2008, τέσσερα αμερικάνικα ελικόπτερα πραγματοποιούν επιδρομή στο συριακό έδαφος, κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, που στοίχησε τη ζωή οκτώ πολιτών, με το πρόσχημα της καταδίωξης ενός καταζητούμενου στελέχους της ιρακινής «αλ Κάιντα». Η επιχείρηση για την αποσταθεροποίηση της Συρίας και με αυτά τα μέσα έχει αρχίσει.
Μετά την εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ ξεκινάει με ορμή η προσπάθεια των Αμερικανών να προωθήσουν τον «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι βασικοί στόχοι του σχεδίου της Νέας Μέσης Ανατολής, συνοπτικά, είναι:
- Ο αστικός εκσυγχρονισμός των καθεστώτων της περιοχής, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο νομικό – πολιτικό εποικοδόμημα για να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν σταθερή βάση για την εξάπλωση των μονοπωλιακών ομίλων στις αγορές της περιοχής και την ενίσχυση του ρόλου τους σε διεθνές επίπεδο.
- Η διασφάλιση της πρόσβασης των Αμερικάνων και ο έλεγχος των πηγών ενέργειας της περιοχής και των νέων κοιτασμάτων της Ανατολικής Μεσογείου.
- Ο έλεγχος μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.
Ο αγωγός φυσικού αερίου είναι η αιτία για τη τραγωδία της Συρίας
Στις προτεραιότητες των Αμερικάνων βρίσκεται ο περιορισμός της επιρροής και της οικονομικής διείσδυσης του Ιράν στην περιοχή.
Τον Μάρτη του 2008 η Ελβετία και το Ιράν ανακοινώνουν τη δημιουργία αγωγού φυσικού αερίου, τον «Περσικό Αγωγό», που θα ξεκινούσε από το Ιράν και μέσω Τουρκίας θα πέρναγε στην Ευρώπη. Η αντίδραση των ΗΠΑ είναι έντονη, οι πιέσεις για να ευθυγραμμιστεί η ελβετική εταιρεία ενέργειας EGL (Elektrizitätsgesellschaft Laufenburg) με τις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν είναι έντονες. Τον Οκτώβρη του 2010, η Ελβετία επιβάλει εμπάργκο και η δημιουργία του αγωγού εγκαταλείπεται.
Ο τότε Αμερικάνος πρόεδρος, Μπαράκ Ομπάμα, μετά τα γεγονότα στην Ουκρανία, επισημαίνει την ανάγκη η Ευρώπη να μειώσει την εξάρτησή της από το ρώσικο αέριο. Οι δυτικές χώρες αναζητούν εναλλακτικές λύσεις.
Το 2009, το Κατάρ, σε συνεννόηση με την Τουρκία και τους Αμερικάνους, παρουσιάζει σχέδιο για την κατασκευή αγωγού φυσικού αερίου από το Κατάρ προς την Ευρώπη. Ο αγωγός θα περνούσε από την Σαουδική Αραβία, την Ιορδανία, τη Συρία και την Τουρκία.
Στο Κατάρ ανήκουν τα δυο τρίτα του μεγαλύτερου κοιτάσματος φυσικού αερίου στον κόσμο, το οποίο βρίσκεται 3.000 μέτρα κάτω από τον βυθό του Περσικού Κόλπου. Το υπόλοιπο 1/3 ανήκει στο Ιράν. Η μεταφορά του φυσικού αερίου γίνεται μέχρι σήμερα με δεξαμενόπλοια, πράγμα που το καθιστά ακριβότερο από εκείνο της Ρωσίας.
Ο Μπασάρ αλ-Ασαντ, απορρίπτει τα σχέδια κατασκευής του Αγωγού του Κατάρ και ξεκινάει διαπραγματεύσεις για την κατασκευή αγωγού, μήκους 6.000 χιλιομέτρων και κόστους 10 δισεκατομμυρίων δολαρίων με το Ιράν, που θα περνάει από το Ιράκ, την Συρία και θα φτάνει στον Λίβανο. Από τις ακτές του Λιβάνου τα σχέδια προβλέπουν την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού που θα διασχίζει τη Μεσόγειο μέχρι την Ελλάδα και από κει στην αγορά της Ευρώπης.
Ο «Ισλαμικός Αγωγός» αναμενόταν να ολοκληρωθεί το 2018, κάτι που, βέβαια, δεν συνέβη ποτέ…
Η συμφωνία ανάμεσα στο Ιράν κα τη Συρία υπογράφτηκε τον Ιούλη του 2012. Ο αγωγός αυτός θεωρήθηκε, από τις αραβικές μοναρχίες του Κόλπου «ανασφαλής», γιατί είναι ένας σιιτικός αγωγός που περνά μέσα και από σουνιτικά εδάφη και αντιμετωπίζει κινδύνους σαμποτάζ και καταστροφών από τους σουνίτες άραβες, είναι «ασύμφορος» γιατί στον Λίβανο θα υποχρεώνεται το φυσικό αέριο να υγροποιείται για να μεταφερθεί με δεξαμενόπλοια στην Ευρώπη και, τέλος, στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα του Κατάρ, της Σαουδικής Αραβίας και της Τουρκίας, εξυπηρετώντας εκείνα του Ιράν και της Ρωσίας.
Στο μεταξύ, στις 16 Μάρτη του 2011 πραγματοποιήθηκε διαδήλωση στη Δαμασκό από συγγενείς πολιτικών κρατουμένων με αιτήματα σχετικά με πολιτικές ελευθερίες. Η «Αραβική Ανοιξη» ξεκινάει στη Συρία. Εκφράστηκε με ογκώδεις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, με αιτήματα πάνω σε πραγματικά προβλήματα, βιοτικού επιπέδου και πολιτικών και δημοκρατικών ελευθεριών, αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο από την συριακή κυβέρνηση. Την ίδια ώρα πραγματοποιούνται μεγάλες διαδηλώσεις στη Δαμασκό υποστηρικτών του Μπασάρ αλ Ασαντ.
Πολύ γρήγορα πράκτορες των ιμπεριαλιστών διεισδύουν στα κινήματα προσπαθώντας να εμποδίσουν την ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής οργής ώστε να μην απειληθούν τα συμφέροντά τους και να οδηγήσουν τις εξελίξεις στη κατεύθυνση της υλοποίησης των στόχων της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής», πάνω σε σχέδια «ανασυγκρότησης» και «εκδημοκρατισμού» (δυτικοποίησης) της ευρύτερης περιοχής.
Σαν έτοιμες από καιρό, αναπτύχτηκαν και εισέβαλαν ένοπλες αντικαθεστωτικές ομάδες που στελεχώθηκαν από λιποτάκτες του συριακού στρατού και μισθοφόρους ισλαμιστές μαχητές, οι οποίοι εξοπλίζονται, εκπαιδεύονται και χρηματοδοτούνται από όλες εκείνες τις δυνάμεις που εδώ και καιρό έφτιαχναν σχέδια αποσταθεροποίησης της Συρίας και όλης της περιοχής της Μέσης Ανατολής, με στόχο την εξυπηρέτηση των οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων τους.
Η επιλογή του Ασαντ να απορρίψει τον αγωγό του Κατάρ και να προτιμήσει τον «Ισλαμικό Αγωγό» μαζί με το Ιράν και το Ιράκ, προκάλεσε την επέμβαση των ιμπεριαλιστών και το αιματοκύλισμα των λαών της Συρίας.
Στις 9 Μάη 2011 ξεκινάει η επιβολή κυρώσεων της ΕΕ σε βάρος της Συρίας που προβλέπουν εμπάργκο όπλων και πάγωμα περιουσιακών στοιχείων – ταξιδιωτικές απαγορεύσεις για Σύριους αξιωματούχους.
Τον Σεπτέμβρη 2011 ανακοινώθηκε στην Κωνσταντινούπολη ότι συστάθηκε ένα αντικαθεστωτικό «Εθνικό Συμβούλιο» της Συρίας κατά τα λιβυκά πρότυπα. Τον Οκτώβρη εμφανίζεται ένοπλη δύναμη αντιστασιακών, ο «Ελεύθερος Συριακός Στρατός», που ξεκινά τη δράση του στα βορειοδυτικά της Συρίας, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία.
Στις 7 Φλεβάρη 2012 τα κράτη – μέλη του Συμβουλίου Συνεργασίας του Κόλπου (Ομάν, Κουβέιτ, Μπαχρέιν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Σαουδική Αραβία) ανακοίνωσαν την απόσυρση του, ήδη σημαντικά υποβαθμισμένου, διπλωματικού προσωπικού που παρέμενε στη Συρία αλλά και την απέλαση των Σύριων πρέσβεων από τις χώρες τους. Τον Μάρτη κλείνουν τις Πρεσβείες τους στη Συρία οι δυτικές χώρες.
Τον Μάρτη 2012 σχηματίζεται εναλλακτική κυβέρνηση από τους αντικαθεστωτικούς, η κυβέρνηση του Συριακού Εθνικού Συνασπισμού.
Τον Ιούλη του 2012 οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα ΜΜΕ ανοίγουν ζήτημα περί «απειλής χρήσης χημικών όπλων» από την κυβέρνηση Ασαντ. Στα πρότυπα της Λιβύης, αλλά και της επέμβασης στο Ιράκ οι ΗΠΑ απαιτούν την επιβολή «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων». Η ΕΕ ήδη ανακοίνωσε την ενίσχυση του εμπάργκο όπλων για τη Συρία επιβάλλοντας μία σειρά απαγορεύσεων και ελέγχων στις μεταφορές, ισοδύναμων με αποκλεισμό, ενώ την ίδια στιγμή στηρίζουν και ενισχύουν μαζί με τις μοναρχίες του Κόλπου, τους ένοπλους της αντιπολίτευσης.
Οι ΗΠΑ, Καναδάς και χώρες της Ε.Ε. προχωρούν σε απελάσεις των Σύριων Πρεσβευτών και Διπλωματών από τις χώρες τους.
Η Ελλάδα απελαύνει τη Πρέσβειρα της Συρίας τις 12 Δεκέμβρη 2012. Η καθυστέρηση της απέλασης οφειλόταν στο ότι στην Ελλάδα υπήρχε υπηρεσιακή κυβέρνηση ενόψει των εκλογών της 17ης Ιούνη 2012.
Τον Σεπτέμβρη 2012 σε έκθεση του ΟΗΕ, για πρώτη φορά αναφέρεται ότι «πολλοί εξτρεμιστές ισλαμιστές έχουν εισέλθει στο συριακό έδαφος». Ορισμένοι πολεμούν στο πλευρό των αντικαθεστωτικών και άλλοι μόνοι τους.
Τον Μάρτη 2013 η ισλαμοφασιστική οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ» (ISIS) που συνδέεται με την «Αλ Κάιντα» κάνει την επίσημη εμφάνισή της. Μέχρι το τέλος του 2015 τεράστιες εκτάσεις του δυτικού Ιράκ και της ανατολικής και κεντρικής Συρίας, με συνολικό πληθυσμό 8 εκατομμύρια ανθρώπους, περνούν σε έναν σύγχρονο σκοταδιστικό μεσαίωνα κάτω από την κατοχή του ISIS. Οι άμεσοι στόχοι του ISIS είναι:
- Να «καθαρίσει» το Ιράκ, τη Συρία και τις γειτονικές χώρες από μη – ισλαμικές επιρροές, όπως ο χριστιανικός πληθυσμός της πόλης Καρακός που ξεριζώθηκε.
- Να εξαναγκάσει τους σιίτες της περιοχής σε βίαιη αποδοχή του σουνιτισμού, καταστρέφοντας σιιτικά τεμένη και απαιτώντας από τον πληθυσμό να διαλέξει ανάμεσα στην αποδοχή της σουνίτικης εκδοχής του Ισλάμ και την καταβολή sizya (σιζίγια, θρησκευτικός φόρος) από τη μια μεριά ή την εκτέλεση από την άλλη. Και τέλος
- Να αφανίσει από προσώπου της «ιεράς γης του Χαλιφάτου» τους Γεζίντι, τους αμετανόητους «λάτρεις του εκπεσόντος αγγέλου».
Η δημιουργία, ύπαρξη, και δράση των ισλαμοφασιστών έδωσε το πρόσχημα ενός αποδεκτού στόχου: Η καταπολέμηση της τρομοκρατίας του ISIS ως παγκόσμιας απειλής.
Μαζική εκτέλεση Ιρακινών σιιτών στρατιωτών από τους ισλαμοφασίστες μισθοφόρους του ISIS, στις αρχές του Ιούνη 2014.
Στις 10 Σεπτέμβρη 2014 οι ΗΠΑ αποφασίζουν να εμπλακούν οι ίδιοι στη Συρία, στο πλευρό των αντικαθεστωτικών «μετριοπαθών» δυνάμεων, που μέχρι τότε, μαζί με τους Ευρωπαίους, τους Τούρκους και τις Μοναρχίες του Κόλπου, εξόπλιζαν και χρηματοδοτούσαν, εναντίον του Ασαντ και του ISIS ο οποίος φαίνεται ότι ξέφυγε από τον έλεγχό τους. Ο Πρόεδρος Ομπάμα δηλώνει: «Η Αμερική θα ηγηθεί ενός ευρέως συνασπισμού για την αντιμετώπιση της τρομοκρατικής απειλής… Θα καταστρέψουμε τελικά τον ISIS μέσα από μια συνολική ολοκληρωμένη αντιτρομοκρατική στρατηγική».
Οι ΗΠΑ ξεκινούν αεροπορικές επιδρομές. Στις 19 Σεπτέμβρη η Γαλλική Πολεμική Αεροπορία πραγματοποιεί τέσσερις αεροπορικές επιδρομές στο Ιράκ.
Από τα μέσα του Αυγούστου 2015 οι Ρώσοι αποκτούν δεύτερη στρατιωτική βάση, αεροπορική αυτή τη φορά, στη Λαττάκεια. Μέχρι τότε υπήρχε η μοναδική ναυτική βάση τους στη Μεσόγειο, στην Ταρτούς. Στις 30 Σεπτέμβρη 2015 οι Ρώσοι, για πρώτη φορά, επιχειρούν αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε κοινή στρατιωτική δράση με το συριακό εθνικό στρατό ενάντια στο ISIS και άλλες αντικυβερνητικές δυνάμεις.
Στο μεταξύ εξαιρετικά σημαντική εξέλιξη, το Νοέμβρη του 2013, είναι η ανακήρυξη αυτόνομης μεταβατικής κυβέρνησης «στο Δυτικό Κουρδιστάν Συρίας» από τους Κούρδους. Στη Βόρεια Συρία, η Ροζάβα (Δυτικό Κουρδιστάν) κηρύσσει την αυτονομία της και με βάση τις αρχές του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού δημιουργούνται τα τρία αυτοδιοικούμενα Καντόνια, Αφρίν στα δυτικά, Κομπανί στο κέντρο και Ζαζίρε στα ανατολικά.
Στο προσκήνιο μπαίνουν δυναμικά οι Κούρδοι της Συρίας. Με ηγέτη το Κόμμα Δημοκρατικής Ενωσης, το PYD (Partiya Yekitiya Demokrat), οι Κούρδοι ξεσηκώνονται, δημιουργούν το Tev-Dam (Κίνημα Δημοκρατικής Κοινωνίας) θέτουν κάτω από το έλεγχό τους τις περιοχές της Βόρειας Συρίας από τις οποίες αποχώρησαν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Συρίας, για να αντιμετωπίσουν την πίεση των ένοπλων αντιπολιτευόμενων ομάδων στον Νότο. Η ένοπλη πτέρυγα του PYD, οι Μονάδες Προστασίας του Λαού (YPG) γιγαντώνονται και μαζί με τις Μονάδες Προστασίας Γυναικών (YPJ) που ιδρύθηκαν τον Μάρτη του 2013, αναλαμβάνουν και μάχονται για την υπεράσπιση των κουρδικών εδαφών στη Βόρεια Συρία.
Από το 2016 στο έδαφος της Συρίας υπάρχουν ρωσικά, ιρανικά στρατεύματα και δυνάμεις της παλαιστινιακής οργάνωσης Χεζμπολάχ, με πρόσκληση της κυβέρνησης Ασαντ που μάχονται στο πλευρό της, και από την άλλη, παράνομες κι απρόσκλητες, αμερικανικές, γερμανικές και γαλλικές χερσαίες δυνάμεις, οι οποίες συνεργάζονται, εξοπλίζουν και εκπαιδεύουν τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF) – με πυρήνα και βασική δύναμη τις κουρδικές πολιτοφυλακές ους Κούρδους — και τις υποστηρίζουν και με αεροπορικές επιδρομές στις μάχες τους ενάντια στο ISIS.
Μέσα στην ευρύτερη «πυριτιδαποθήκη» της Ανατολικής Μεσογείου, η Τουρκία παίζει έναν βασικό και επικίνδυνο ρόλο. Η αστική τάξη της Τουρκίας ποτέ δεν παραιτήθηκε από την διεκδίκηση των εδαφών της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου, τα ενεργειακά κοιτάσματα, το Αιγαίο.
Από την πλευρά της η Τουρκία, αφού χρηματοδότησε, εξόπλισε και εκπαίδευσε κάθε είδους αντικαθεστωτικές ομάδες, από τα παρακλάδια της Αλ Νούσρα μέχρι και αυτό το ίδιο το ISIS, αποφάσισε να εμπλακεί η ίδια, εισβάλοντας στη Συρία στο πλευρό των αντικαθεστωτικών «μετριοπαθών» ισλαμοφασιστών, τις δυνάμεις των οποίων ενισχύει με στρατολογημένους ισλαμιστές και πρώην μέλη του ISIS, που μεταφέρει από την Τουρκία.
Τον Αύγουστο του 2016 τουρκικά στρατεύματα με τις συμμορίες τους εισβάλουν στη Συρία, στα πλαίσια της επιχείρησης «Ασπίδα του Ευφράτη», και χτυπούν την μεθοριακή πόλη Τζαραμπλούς, με την βοήθεια και της αμερικάνικης αεροπορίας. Μετά από σύντομη μάχη, οι ισλαμοφασίστες του ISIS παραδίνονται, οι περισσότεροι από αυτούς «ξυρίζουν τα μούσια τους» και εντάσσονται στις φιλοτουρκικές δυνάμεις…
Τον Γενάρη του 2018 ξεκινάει η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας». Στις 18 Μάρτη, οι Τούρκοι με τις συμμορίες τους, κάτω από τα παγωμένα και αδιάφορα βλέμματα των Ρώσων και των Ιρανών και την σιωπή των Αμερικάνων και των Ευρωπαίων, εισβάλουν στο Αφρίν και το «απελευθερώνουν από τους κατοίκους του».
Τουρκικά στρατεύματα, εκτός από την μεγάλη στρατιωτική βάση στο Κατάρ, υπάρχουν και δρουν έξω από την Τουρκία σε τρεις ακόμα ξένες χώρες: Στην Κύπρο, στρατεύματα κατοχής από το 1974, στο Ιράκ μπαινοβγαίνουν κυνηγώντας Κούρδους αντάρτες του PKK παρά την αντίθεση της κυβέρνησης του Ιράκ, και στο συριακό έδαφος ένα μεγάλο κομμάτι της Βόρειας Συρίας βρίσκεται κατεχόμενο από τους Τούρκους εισβολείς.
Η «ανασυγκρότηση της Μεγάλης Μέσης Ανατολής» περνάει στη τελική φάση
Μετά την απελευθέρωση της Ράκκα, 17 Οκτώβρη 2017, η «Αραβική Ανοιξη» τελειώνει με την διαφαινόμενη ήττα του ISIS και ξεκινάει η τρίτη φάση της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής». Αμερικάνοι, Ευρωπαίοι, Ρώσοι, Τούρκοι, Αραβες και Ιρανοί μετρούν τα κέρδη και τις ζημιές τους και διαγκωνίζονται για την εξασφάλιση καλύτερων θέσεων μπροστά στη τελική σύγκρουση για το μοίρασμα που έρχεται.
Ο Μπασάρ αλ Ασαντ, τελικά, δεν ανατράπηκε. Φαινομενικά κερδίζει τον πόλεμο. Στην πραγματικότητα τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της Συρίας, με εξαίρεση τις αυτοδιοικούμενες περιοχές της Ροζάβας, τον έχει η Ρωσία, η οποία εδραιώνει τη θέση της στη περιοχή, και το Ιράν που διευρύνει την οικονομική επιρροή του.
Τα σχέδια τροποποιούνται. Οι ευκαιρίες να αντληθούν κέρδη εμφανίζονται τεράστιες. Η κατεστραμμένη Συρία χρειάζεται ανοικοδόμηση. Ο αγωγός ο οποίος τελικά δεν κατασκευάστηκε, αφήνει περιθώρια νέων συμφωνιών και συνεκμεταλλεύσεων των πηγών ενέργειας και των δρόμων μεταφοράς της. Ξανανοίγουν οι δίαυλοι επικοινωνίας με την κυβέρνηση του Ασαντ, των αραβικών κρατών που τότε πρωτοστάτησαν στην απομόνωση της Συρίας.
Στις 15 Οκτώβρη 2018, μετά από συμφωνία ανάμεσα στην Ιορδανία και τη Συρία μπαίνει ξανά σε λειτουργία η ζωτικής σημασίας διάβαση Naseeb-Jaber, στα σύνορα των δυο χωρών, μετά από τρία χρόνια. Το συνοριακό αυτό πέρασμα αναμένεται να ανακουφίσει σοβαρά τις οικονομικές δραστηριότητες τόσο της Συρίας και της Ιορδανίας, όσο και του Λιβάνου που αποκτά χερσαία πρόσβαση προς τις αγορές των άλλων αραβικών χωρών.
Στις 16 Δεκέμβρη, ο Σουδανός πρόεδρος Ομάρ αλ Μπασίρ έγινε ο πρώτος ηγέτης του Αραβικού Συνδέσμου, που επισκέπτεται τη Δαμασκό από τα 2011. Οι 22 αραβικές χώρες είχαν μποϊκοτάρει τη συριακή κυβέρνηση από τις πρώτες ημέρες του πολέμου, παγώνοντας την ιδιότητά της ως μέλους του Αραβικού Συνδέσμου.
Δέκα μέρες μετά την επίσκεψη του Αλ Μπασίρ, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ξανανοίγουν την πρεσβεία τους στη Δαμασκό, δηλώνοντας ότι η επανέναρξη είχε σκοπό να εξομαλύνει τις σχέσεις με τη Συρία και να περιορίσει τον κίνδυνο περιφερειακής παρέμβασης στις αραβικές και συριακές υποθέσεις. «Η απόφαση των ΗΑΕ … ήρθε μετά από την πεποίθηση ότι το επόμενο στάδιο απαιτεί την επικοινωνία και την αραβική παρουσία στη Συρίας».
Ακολούθησε η επαναλειτουργία της πρεσβείας του Μπαχρέιν. Το Κουβέιτ δηλώνει ότι αναμένει από περισσότερες αραβικές χώρες να ανοίξουν εκ νέου πρεσβείες στη Δαμασκό στις “ερχόμενες ημέρες” και εκφράζει την επιθυμία να ανοίξει και τη δική του πρεσβεία, αναμένοντας όμως το «πράσινο φως» από τον Αραβικό Σύνδεσμο.
Ο Αραβικός Σύνδεσμος πρόκειται να συναντηθεί στην Τυνησία τον Μάρτη, με το κράτος μέλος της Αιγύπτου να ζητά την αποκατάσταση της Συρίας και τον γενικό γραμματέα, τον παλαίμαχο Αιγύπτιο διπλωμάτη Αχμέντ Αμπούλ Γκέιτ, να έχει δηλώσει από τον περασμένο Απρίλη, ότι η απόφαση για αποπομπή της Συρίας ήταν «βιαστική».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η «αναπάντεχη» και «ακατανόητη» αναγγελία του προέδρου των ΗΠΑ για άμεση αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τα εδάφη της Συρίας αποκτά νόημα.
Οι ΗΠΑ προχωρούν στο σχεδιασμό των επόμενων βημάτων τους στην περιοχή. Προσπάθησαν να νομιμοποιήσουν την στρατιωτική παρουσία τους στη Συρία με βάση τρία θέματα: α) την καταπολέμηση της τρομοκρατίας του ISIS, β) τον περιορισμό της επιρροής του Ιράν και την αποτροπή των σχεδίων για τη δημιουργία ενός δρόμου που θα συνδέει τη Τεχεράνη με την Μεσόγειο, και γ) την ανατροπή του Ασαντ, την αντικατάστασή του με μια φιλοαμερικάνικη κυβέρνηση και βέβαια την ακύρωση του αγωγού Ιράν Ιράκ – Συρίας.
Η εκστρατεία κατά του ISIS ολοκληρώνεται και ο αγωγός δεν έχει καν ξεκινήσει. Οι άλλοι δυο στόχοι εξυπηρετούνται πλέον καλύτερα χωρίς τη παρουσία των αμερικάνικων στρατευμάτων στο έδαφος της Συρίας.
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, στην περιοδεία του σε χώρες της Μέσης Ανατολής, που ξεκίνησε από το Κάιρο, διευκρίνισε τα βασικά σημεία της νέας φάσης της αμερικάνικης πολιτικής, δίνοντας, σε ομιλία του, τον τίτλο: «Μία Δύναμη για το Καλό: Ο αναζωογονημένος ρόλος της Αμερικής στη Μέση Ανατολή».
Ξεκαθάρισε ότι η απόφαση του Τραμπ να αποσύρει τα αμερικανικά στρατεύματα από τη Συρία δεν αποτελεί σημάδι ότι η Ουάσιγκτον αποσύρει το ενδιαφέρον της για την περιοχή ή ότι αποχωρεί από τον αγώνα ενάντια στην τρομοκρατία. Ζήτησε να αυξηθεί η πίεση των αραβικών κρατών στο Ιράν, πίεσε για ενότητα μεταξύ των γειτόνων του Κόλπου που εξακολουθούν να εμπλέκονται σε μια «ενοχλητική» διαμάχη με το Κατάρ. Προώθησε την πρωτοβουλία που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ για τη δημιουργία ενός «Αραβικού ΝΑΤΟ», μιας στρατιωτικής συμμαχίας για την αντιμετώπιση του Ιράν.
Η ανακοίνωση του Τραμπ για την απόσυρση των στρατευμάτων των ΗΠΑ αιφνιδίασε τους Ευρωπαίους συμμάχους τους, όχι τόσο για την απόσυρση όσο για την επιλογή του χρόνου και μάλιστα χωρίς προηγούμενη συζήτηση.
Οι Τούρκοι το θεώρησαν ως ευκαιρία και ετοιμάζουν εισβολή, για τρίτη φορά, στη Συρία με πρόφαση την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και εμφανείς στόχους τον έλεγχο εδαφών της Συρίας, την εξολόθρευση των κουρδικών πληθυσμών και την αλλαγή της δημογραφικής σύνθεσης της Βόρειας Συρίας με τη μεταφορά ελεγχόμενων εποίκων από άλλες περιοχές και την εγκατάστασή τους εκεί, όπως κάνει εδώ και έναν χρόνο στο κατεχόμενο Αφρίν.
Οι αυτοδιοικούμενες περιοχές της Ροζάβα, τα κουρδικά και τα αραβικά καντόνια οργανώνουν την άμυνά τους απέναντι σε μια ενδεχόμενη εισβολή της Τουρκίας.
Την ίδια στιγμή, το πολιτικό όργανο της Ροζάβας, το Συριακό Δημοκρατικό Συμβούλιο (MSD – Syrian Democratic Council) αναζητά γέφυρες επικοινωνίας με την Κεντρική Κυβέρνηση της Συρίας με στόχο να αντιμετωπίσουν από κοινού την απειλή της Τουρκίας και να δρομολογήσουν συνομιλίες για μια ενδοσυριακή λύση στη βάση μιας ενιαίας και ανεξάρτητης Συρίας με αυτοδιοικούμενες περιοχές, μια σημαία και αναγνώριση συμβόλων των αυτόνομων διοικήσεων και αναγνώριση των ήδη κατακτημένων ελευθεριών των καντονιών (π.χ. επίσημη χρήση των μητρικών γλωσσών των πληθυσμών και στην εκπαίδευση με επίσημη γλώσσα της χώρας τα αραβικά, νομοθεσία για τα δικαιώματα των παιδιών και των γυναικών, οι δυνάμεις ασφαλείας των αυτόνομων διοικήσεων θα μπουν κάτω από τον έλεγχο τοπικών συμβουλίων και θα λειτουργούν με βάση το Σύνταγμα της χώρας κλπ).
Το Συριακό Δημοκρατικό Συμβούλιο (MSD) προτείνει οι SDF (Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις) να αποτελέσουν μέρος του στρατού της Συρίας και να αναλάβουν τη φύλαξη των συνόρων.
Στο μεταξύ, στα σύνορα με την Τουρκία σχηματίζονται ανθρώπινες ασπίδες από τους κατοίκους της Ροζάβα, όπου παραμένουν συνεχώς όλες αυτές τις μέρες απέναντι στις τουρκικές απειλές.
