Γράφει η Λαμπρινή Θωμά
Ο Μαχίντ Χαν ανήκει στις κλασσικές περιπτώσεις κρατούμενων στο Γκουαντάναμο. Ένας «αιώνιος κρατούμενος», forever prisoner, που επί σχεδόν είκοσι χρόνια δεν ήξερε για ποιό πράγμα κατηγορείται. Ένας από τους 119 μουσουλμάνους που γνωρίζουμε πως πέρασαν από τα «μαύρα κελιά» (black sites) της CIA. Ο Μαχίντ Χαν απήχθη, πέρασε τρία χρόνια σε αυτά τα black sites, τους τόπους βασανιστηρίων που έστηναν οι αμερικάνοι σε άλλες χώρες ή, όπως η ίδια η CIA τα ονόμαζε, τους τόπους «ενισχυμένης ανάκρισης».
Ο Μαχίντ Χαν δήλωσε ένοχος το 2012, μετά την πρώτη του δεκαετία στα χέρια των ΗΠΑ και της CIA. Από τότε, που «συνεργάζεται πλήρως με τις αμερικανικές αρχές και έχει εκφράσει τη μετάνοιά του», πέρασαν ακόμη σχεδόν δέκα χρόνια μέχρι να τον ακούσει κάποιο δικαστήριο και να εγκαταλείψει το κολαστήριο του Γκουαντάναμο – οι δικηγόροι του αμερικάνικου Κέντρου για τα Συνταγματικά Δικαιώματα που τον έχουν αναλάβει, ελπίζουν ότι θα βγει κάποια στιγμή μετά τον Φεβρουάριο του 2022.
Απήχθη από τη CIA το Μάρτιο του 2003, στο Πακιστάν, την πατρίδα των δικών του, που πια ζούσαν, έχοντας λάβει πολιτικό άσυλο, στη Βαλτιμόρη. Οι δικοί του – ορισμένοι εκ των οποίων αμερικανοί πολίτες, κάτι μοναδικό μεταξύ των κρατουμένων και νομικά σημαντικό- έμαθαν ότι είναι ζωντανός το Σεπτέμβριο του 2006, οταν ανακοινώθηκε η μεταφορά του στο Γκουαντάναμο. Τα τρία χρόνια της «εξαφάνισης» ήταν που υπέστη τα πάνδεινα, βασανιστήρια που δεν μπορεί να σκεφτεί η ανεχθεί ο νους του ανθρώπου.
Την 28η Οκτωβρίου 2021 του επετράπη να μιλήσει για πρώτη φορά, ανοικτά, δημοσίως και με λεπτομέρειες, για όσα υπέστη. Ήταν η πρώτη μέρα, μετά από σχεδόν είκοσι χρόνια, που μπήκε σε δικαστήριο για να ακούσει αν και γιατί κατηγορείται. Αν και ένα μικρό μέρος όσων πέρασε στα black sites έχει βγει στην επικαιρότητα το 2014, στην ειδική επιτροπή της αμερικάνικης Γερουσίας, η πλήρης εικόνα, μας είναι άγνωστη. Με κάθε νέο στοιχειο που βγαίνει στο φως, όμως, γίνεται ακόμη πιο αποτρόπαια.
Η έκθεση της Γερουσίας παραμένει σήμερα ακόμη διαβαθμισμένη. Αγγίζει τις 6.700 σελίδες και είναι ο βασικός λόγος που, όσοι απομένουν στο Γκουαντάναμο, πιθανότατα δε θα δικαστούν ποτέ, όσο ζουν, με την εξαίρεση του εχοντος αμερικάνικο διαβατήριο κου Χαν. Αν δικαστούν, θα έρθουν στο φως και άλλα, ακόμη πιο φρικιαστικά, που έπραξαν οι δημόσιοι υπάλληλοι των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών. Και τότε ίσως έρθουν στο φως και ονόματα ή στοιχεία των ατιμώρητων και καλοκρυμμένων – από την ίδια την αμερικάνικη κυβέρνηση- βασανιστών. Τέλος, βάσει του δικαίου, πληροφορίες και ομολογίες που έχουν ληφθεί μετά από βασανιστήρια δεν γίνονται αποδεκτά από τα δικαστήρια – οπότε, απλώς, φροντίζεις να μη γινουν ποτέ δικαστήρια.
«Όσο περισσότερο συνεργαζόμουν, τόσο περισσότερο με βασάνιζαν»
«Θέλω να πω μια ιστορία που περίμενα είκοσι χρόνια να την πω, οπότε ξεκινώ ευχαριστώντας σας που βρήκατε το χρόνο να με ακούσετε. Να ξεκαθαρίσω ό,τι οι προθέσεις μου σήμερα είναι απλές. Ένα στόχο έχω. Να πω την ιστορία μου, με την ελπίδα ότι θα καταλάβετε καλύτερα ποιός ήμουν και ποιός έγινα. Θέλω να μάθετε τι έκανα, τι μου συνέβη και τι ελπίζω για το μέλλον», είπε ξεκινώντας, ένας από τους χαρακτηρισμένους ως «υψηλής αξίας κρατούμενους» του Γκουαντάναμο, και ακολούθως διάβασε τις 39 σελίδες της κατάθεσής του.
Ανάμεσα σε όσα είναι γνωστά, από όσα πέρασε, είναι η υποχρεωτική διατροφή δια κλίσματος (rectal feeding) – ένας τύπος βιασμού κατ’ ουσίαν – όταν προσπάθησε να κάνει απεργία πείνας: έκαναν πουρέ το φαγητό του, όλο μαζί, μακαρόνια, σταφίδες, χούμους, τον ακινητοποίησαν και του τα έκαναν κλίσμα. Και ακόμη, υπέστη το «κλασικό» στα black sites βασανιστήριο του πνιγμού με παγωμένο νερό ( ice-bath waterboarding). Βασανιστήρια για τα οποία δεν έχει δώσει κανείς λόγο ποτέ, όπως τόνισαν οι συνήγοροί του.
«Τον Οκτώβριο του 2006 [στο Γκουαντάναμο] ο Ερυθρός Σταυρός μου έδωσε μια φωτογραφία της κόρης μου. Ήταν η πρώτη φορά που μάθαινα ότι έχω μια κόρη. Οι φρουροί μου την πήραν αμέσως…»
Οι καινούριες προσθήκες στην αμερικάνικη βαρβαρότητα που έζησαν όσοι πέρασαν μέρες, μήνες και χρόνια στα χέρια της CIA είναι αυτά που έγιναν όταν τόλμησε μιαν ακόμη απεργία πείνας: απανωτοί βιασμοί «για τιμωρία κι όχι για να μιλήσω». Τον ακινητοποιούσαν δύο κι ένας νοσοκόμος ή γιατρός έβαζε αντικείμενα στον πρωκτό του. «Όταν ρώτησα γιατί μου το κάνουν αυτό, μου ειπαν «γιατί είσαι ένας γαμημένος τρομοκράτης». Κι επίσης, σεξουαλικές επιθέσεις ενώ επί τρεις ημέρες κρέμονταν από το ταβάνι, βιασμός με λάστιχο ποτίσματος και με άνοιγμα της παροχής νερού («πόνος που δεν είχα ξανανοιώσει ποτέ»), με τη συνειδητοποίηση πως «κάποια στιγμή δεν υπήρχε τίποτε άλλο να μου πάρουν, και τότε άρχισαν οι σεξουαλικές επιθέσεις»… και, στα χέρια του ανώνυμου που ο ίδιος ονομάζει «Βασανιστή Γιατρό», torture doctor, υποχρεωτική αποδοχή ορού που συνοδευόταν, ενδοφλέβια, από καυτή σάλτσα – ο πόνος είναι αδιανόητος. Κι όλα αυτά, σε μια βάρβαρη, φρικτή καθημερινότητα. «Τρία χρόνια, που με βασάνιζαν, δεν είδα ούτε μια φορά τον ήλιο»…
Ολόκληρη η κατάθεση του Μαχίντ Χαν βρίσκεται εδώ (αγγλικά).
«Σε αυτούς που με βασάνισαν, σας συγχωρώ κι ελπίζω και ο Αλλαχ να κάνει το ίδιο και για σας και για μένα…».
