Την ερχόμενη Δευτέρα (24 Γενάρη) εκδικάζεται στο Πενταμελές Εφετείο Αναστολών η αίτηση αποφυλάκισης του νεοναζιστή Αθ. Τσορβά που έχει καταδικαστεί σε κάθειρξη εννιά χρόνων για ένταξη στο εγκληματικό μόρφωμα της ΧΑ και για απλή συνέργεια στη στυγνή δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα.
Επί της ουσίας πρόκειται για την τρίτη στη σειρά αίτηση του νεοναζιστή. Η αίτησή του συζητήθηκε για πρώτη φορά στις 3 Νοέμβρη του 2021, όταν ζήτησε και πήρε αναβολή για την 1η Δεκέμβρη. Την 1η Δεκέμβρη ζήτησε και πήρε νέα αναβολή για τις 24 Γενάρη του 2022.
Σύμφωνα με το άρθρο 497 του ΚΠΔ, μπορεί η συνέχιση της κράτησης ενός καταδικασμένου να διακοπεί αν αποδειχτεί ότι η συνέχισή της θα του προκαλέσει υπέρμετρη βλάβη. Με τις δυο αναβολές που ζήτησε και πήρε ο νεοναζιστής Τσορβάς απέδειξε ότι δεν υπάρχει κίνδυνος πρόκλησης υπέρμετρης βλάβης. Αν υπήρχε τέτοιος κίνδυνος, θα βιαζόταν να εκδικαστεί η αίτησή του.
Ούτε μπορεί ο νεοναζιστής να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να διαπράξει άλλα αδικήματα, γιατί η ναζιστική ιδεολογία είναι σύμφυτη με το έγκλημα, ζει και αναπτύσσεται με αυτό. Στις 17 προς 18 Σεπτέμβρη του 2013 ο Τσορβάς ήταν στον τόπο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Το ομολόγησε ο ίδιος στην κατάθεση που έδωσε στις 4 Φλεβάρη του 2014 στην ειδική ανακρίτρια, εφέτη Χριστοδουλέα-Κλάπα. Ομολόγησε ότι εκείνο το βράδυ συμμετείχε στο τάγμα εφόδου που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα μαζί με τον Ρουπακιά. Στο τέλος παραθέτουμε αυτή την απολογία από την οποία φαίνεται καθαρά περί τίνος πρόκειται.
Ο Τσορβάς ήταν λούμπεν προλετάριος και άνεργος . Αυτό το εκμεταλλεύτηκαν οι νεοναζιστές εγκληματίες της ΧΑ, τον ενέταξαν στις γραμμές τους και με την εμφύσηση της ναζιστικής ιδεολογίας τον μετέτρεψαν σε στυγνό και αδίστακτο εγκληματία. Παραθέτουμε απόσπασμα από την αγόρευση του συνηγόρου πολιτικής αγωγής Θόδωρου Θεοδωρόπουλου, που αναλύει το πώς ο Ρουπακιάς, που κατά δήλωση της αδελφής του δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το μαχαίρι, μετατράπηκε σε στυγνό δολοφόνο:
«Τούτο, πέραν των άλλων, σημαίνει ότι χωρίς την παρουσία, την ενθάρρυνση και την καθοριστική βοήθεια των άλλων Χρυσαυγιτών δεν θα μπορούσε ούτε καν θα τολμούσε μόνος του ο Γ. Ρουπακιάς να σκοτώσει τον Π. Φύσσα.
Πώς μπορεί λοιπόν ένας άνθρωπος που δεν χρησιμοποιεί το μαχαίρι και όταν βλέπει αίμα τρέμει, πώς μπορεί να σκοτώσει έναν άνθρωπο τον οποίο δε γνωρίζει; Οι Λατίνοι έλεγαν: «Οι συγκλητικοί είναι καλοί άνθρωποι, η σύγκλητος κακό θεριό». Εχουμε διαβάσει για παράδειγμα για αξιωματικούς του Γ’ Ράιχ κ.λπ. που στην προσωπική τους ζωή ήταν εντελώς διαφορετικοί, μπορεί πχ ως γονείς να ήταν πολύ τρυφεροί με τα παιδιά τους, αλλά φορώντας τη στολή αποκτούσαν το μεγαλείο και τη δύναμη αυτού που πίστευαν ότι αντιπροσωπεύει η στολή. Εχουμε δει την «μετάλλαξη» ενός κατηγορουμένου με πολύ σκληρές και βίαιες δηλώσεις στο παρελθόν, που σε μεταγενέστερο χρόνο, με κλάματα από βήματος Βουλής, θέλησε να απεμπλακεί από το σημείο αναφοράς του, δηλαδή τη Χ.Α., που άλλοτε του έδινε δύναμη να εκφράζεται και να δρα με βίαιο τρόπο. Η ατομική αδυναμία του ανθρώπου αναπληρώνεται από τη δύναμη της εξουσίας (κόμμα, φορέα), στην οποία έχει υπαχθεί και την οποία όταν ασκεί, ως κομμάτι ενός συνόλου, αποκτά δύναμη που υπερβαίνει ασύλληπτα τις ατομικές του δυνατότητες.
[Η δύναμη της στολής να κατανοηθεί και από την αντίθετη σκοπιά. Στο βιβλίο του Στρίντμπεργκ «Δεσποινίς Τζούλια» λέει η Τζούλια (κόρη του κόμη) στον υπηρέτη της Ζαν, με τον οποίο είναι ερωτευμένη: πες μου τι να κάνω και θα το κάνω, αλλά ο Ζαν της απαντά ότι δεν μπορεί «…ίσως επειδή ξαναφόρεσα τη στολή μου…»].
Για τον κ. Βίντση και για τα όσα είπε. Είπε ότι όταν έφτασαν στο σημείο εκείνο υπήρχε αρκετός κόσμος οι οποίοι ήταν περίοικοι και διερχόμενοι πολίτες και ότι άκουσαν τον κόσμο να λέει ότι άτομα με μαύρα ρούχα είχαν σκορπιστεί σε διάφορες κατευθύνσεις, όπως Υψηλάντου, Κεφαλληνίας, κ.λπ. Θυμάμαι ότι κάποιοι από τους περίοικους φώναζαν, αναφερόμενοι στα άτομα με τα μαύρα ρούχα και τα ρόπαλα, ότι ήταν της Χ.Α… (σελίδα 112)
…
- i) Και φθάνοντας στον επίλογο, κυρίες και κύριοι Εφέτες, θα σας πω προκαταβολικά, ότι δεν πρέπει να κάνετε δεκτή την εισαγγελική πρόταση. Αν την κάνετε, πράγμα που δεν πιστεύω, και μάλιστα ομόφωνα, η απόφασή σας αυτή θα είναι τελεσίδικη, γιατί -ως γνωστόν- ως απόφαση τριμελούς εφετείου κακ/των δεν εφεσιβάλλεται ούτε απ’ τον Εισαγγελέα Εφετών, εκτός αν υπάρχει διαφωνούσα μειοψηφία για κακούργημα. Αντιλαμβάνεστε ότι η απόφασή σας και απ’ αυτή τη σκοπιά, όπως συνάδελφοι μου σας υπενθύμισαν, έχει βαρύνουσα σημασία.
- ii) Ακούσαμε τους κατηγορουμένους και τους μάρτυρες υπεράσπισής τους. Ισχυρίστηκαν ότι είναι απλοί άνθρωποι.
Εδώ ανακύπτει ένα πελώριο ζήτημα. Πώς άνθρωποι, ήσυχοι, με αισθήματα τάχα αλληλεγγύης, που δεν θα πείραζαν ούτε μύγα, κάποιοι εξ αυτών επιτυχημένοι, μορφωμένοι (με τα γαλλικά τους), «αστικής παιδείας» όπως είπαν οι μάρτυρες υπεράσπισης, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, πώς οι άνθρωποι αυτοί, εντασσόμενοι στη ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής και αναλαμβάνοντας να εκφράσουν, από τη θέση του στελέχους, θεωρητικά και πρακτικά, το ναζιστικό πρόγραμμα δράσης (φυλετική καθαρότητα κ.λπ.), ανταγωνιζόμενοι άλλους μάλιστα για τη διατήρηση της επίζηλης θέσης του στελέχους, εκφράζοντας και υλοποιώντας το ναζισμό, μετατρέπονται σε “θηρία”, σε ανθρώπους που δεν τους αναγνωρίζουν ούτε οι φίλοι τους ή οι συγγενείς τους.
Τούτο εξηγείται, γιατί η οργάνωση είναι εγκληματική επειδή είναι ναζιστική. Και γιατί, πλέον, όλοι σχεδόν γνωρίζουμε, όπως λέει και ο Ενζο Τραβέρσο, ότι η ναζιστική ιδεολογία και πράξη έχει εγκλιματίσει τους οπαδούς της σε ένα σύστημα απογύμνωσης από αισθήματα ηθικής ευθύνης. Οπως λέει ο ίδιος, στο βιβλίο του «Κατανοώντας τη ναζιστική γενοκτονία», γι’ αυτό πρέπει πάντα να μελετάμε τις κοινωνικές συνθήκες και τους ψυχολογικούς παράγοντες που μετέτρεψαν “συνηθισμένους ανθρώπους” σε δολοφόνους, και στα πλαίσια των οποίων η δράση των μελών των ταγμάτων εφόδου υποβιβάζεται ολοένα και περισσότερο στην εκτέλεση καθηκόντων χωρίς καμιά διερώτηση για τους στόχους τους και τις 384 συνέπειές τους, πολύ περισσότερο, χωρίς να θέτουν ηθικά ζητήματα γι’ αυτά (σελ. 149). [Βλ. χαρακτηρισμούς (για το νεκρό Π. Φύσσα) Δεβελέκου, Αποστόλου κ.α.]
Τούτο ενισχύεται από την πίστη στο Ναζισμό που αφαιρεί από το ανθρώπινο “υποκείμενο” τις ηθικές αναστολές, τον ουμανισμό, τις τύψεις…
Αναφέρεται σχετικά στο βιβλίο του Ρόμπερτ Πάξτον «Η ανατομία του φασισμού»: «…Ο φασίστας βιώνει την ευχαρίστηση ότι ανήκει σε μια φυλή (ανώτερη) που έχει επίγνωση της ταυτότητάς της, της δύναμής της, του πεπρωμένου της. Βιώνει την ικανοποίηση ότι συμμετέχει σε ένα υψηλό συλλογικό εγχείρημα. Βιώνει το συναίσθημα της κυριαρχίας…» (σελ. 31).
Και δεν μπορείς αλλιώς να εκπροσωπήσεις τη ναζιστική οργάνωση, παρά μόνο μέσα από τη τρομοκρατική βία, μέσα από την αξιόποινη δραστηριότητα.
Είναι τέτοια η ταύτιση ναζισμού και τρομοκρατικής βίας, που όταν -λόγω της δίκης- η Χ.Α. υποχρεώθηκε να αποσύρει τα τάγματα εφόδου, άρχισε και η κρίση της, οι αποχωρήσεις, οι διαγραφές, οι διαλυτικές τάσεις, η μείωση της δύναμής της. Οταν υποχρεώνεται να μη δρα όπως γνωρίζει (με την τρομοκρατία, τις δολοφονίες), παύει να αναπτύσσεται, μειώνεται, διαλύεται.
Η ναζιστική οργάνωση, άλλωστε, δεν έχει σχέση με την “ήρεμη” κοινωνική και πολιτική αντιπαράθεση και δράση, με τα επιχειρήματα, με την πειθώ… Δεν την ενδιαφέρει η προσέλκυση της πλειοψηφίας στα πλαίσια μιας ανοιχτής πολιτικής διαπάλης κομμάτων και απόψεων. Και για αυτό δεν κρίνει εαυτήν μόνο από τις επιδόσεις της στα εκλογικά ποσοστά. [«…ο λαός και ο ψηφοφόρος είναι άτιμο πράγμα και δεν θα το σεβαστούμε ποτέ, γι’ αυτό και έχουμε την ιδεολογία που έχουμε (…) Δε μας αρέσουν οι εκλογές…»].
Η εγκληματική δραστηριότητα είναι συστατικό στοιχείο της ναζιστικής ιδεολογίας, η οποία μεγεθύνεται σαν τη φλόγα μέσα στο καμίνι της εγκληματικής πράξης. Η Ναζιστική ιδέα όταν γίνεται πίστη, πεποίθηση, συνείδηση, σκοπός, όχι ενός ατόμου τόσο, όσο μιας στρατιωτικού τύπου οργανωμένης ομάδας με απόλυτη πειθαρχία και υπακοή στους ανωτέρους, μιας ομάδας-οργάνωσης, που έχει την ικανότητα να κάνει πράξη αυτά που διακηρύττει, τότε σ’ αυτήν την περίπτωση η απόσταση ανάμεσα στη Ναζιστική ιδέα και στη Ναζιστική εγκληματική πράξη παύει να υπάρχει. Η μια πυροδοτεί την άλλη, στα πλαίσια μιας αδιάσπαστης διαλεκτικής ενότητας, έτσι ώστε να δυσκολεύεσαι να δεις στην εξέλιξη της πολιτικής παρουσίας της Ναζιστικής οργάνωσης, ποιο είναι το πρώτο και ποιο το δεύτερο, η ιδέα δηλαδή ή η πράξη.
Η Ναζιστική πρόταση, αυτή η διαλεκτική ενότητα θεωρίας και πράξης, συνίσταται στην τρομοκρατική αντιδημοκρατική βίαιη επιβολή της με εγκληματικές πράξεις και παράνομες ενέργειες, σε βάρος όσων την αμφισβητούν ή δημιουργούν προσκόμματα στην εφαρμογή της και στην πολιτική της επικράτηση.
Αυτός είναι ο λόγος που αρνούνται ως ιδεολογία τους το ναζισμό, ακριβώς επειδή η ύπαρξή της συνιστά το ιδεολογικό κίνητρο των εγκληματικών τους πράξεων, που όταν αποδειχθεί, αποδεικνύει και την εκ μέρους τους τέλεση των πράξεων του κατηγορητηρίου».
Ο νεοναζιστής Τσορβάς, στυγνός συνεργός στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πρέπει να μείνει στη φυλακή. Και η απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης που έχει υποβάλει πρέπει να είναι ομόφωνη.
TSORVAS_APOLOGIA_ANAKRISH_RedactedΠΗΓΗ: eksegersi.gr
