Το τι ακριβώς πέτυχε – ή το σε τι απέτυχε – ο Αντώνης Σαμαράς, στα πλαίσια της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή, την οποία ο ίδιος προκάλεσε, είναι μάλλον προφανές: τίποτε – τουλάχιστον σε σχέση με τις επιδιώξεις του. Βέβαια, προσέφερε βήμα στον ΣΥΡΙΖΑ να ξεδιπλώσει αναλυτικά το κυβερνητικό του πρόγραμμα. Χαρακτηριστικό ήταν ότι οι αγορητές του ΣΥΡΙΖΑ, ανέλαβαν καθένας να παρουσιάσουν ένα ειδικό τμήμα της κυβερνητικής πολιτικής του ο καθένας, μετατρέποντας τη συζήτηση σε πρόβα προγραμματικών δηλώσεων της αντιπολίτευσης (!), ενώ η κυβερνητική πλευρά αντιπολιτευόταν (!) μαχητικά. Μια κατάσταση ιλαρή μεν, άνευ ουσίας δε: η κυβέρνηση παρέμεινε κυβέρνηση κι η αντιπολίτευση, αντιπολίτευση, ακόμα κι αν συμβολικά άλλαξαν ρόλους για τρεις ημέρες.
Αυτό που μονοπώλησε τα σχόλια εκ των υστέρων, ήταν η τουλάχιστον άκομψη (ου μην αλλά και ακραίως βλακώδης) αναφορά του κ. Σαμαρά στον διωκόμενο (;), αναξιοπαθούντα (;), δημοσιογράφο (;) Γιάννη Πρετεντέρη· δυστυχώς. Δυστυχώς, γιατί μετά την αναφορά στον Πρετεντέρη, ο πρωθυπουργός συνέχισε αναφερόμενος στον Γεωργιάδη, δίκην Μωυσέως κραδαίνοντος θεϊκές εντολές: «Μπορεί να διαφωνεί κανείς μαζί του. Με γεια σας και χαρά σας να διαφωνείτε. Αλλά αποσυνάγωγο της δημόσιας ζωής δεν έχετε δικαίωμα και δεν μπορείτε να τον κάνετε και αυτά να καταλάβετε ότι τελειώσαν επιτέλους. Δεν έχετε δικαίωμα να στιγματίζετε ανθρώπους για τη στάση τους». Τι εννοεί άραγε ο …ποιητής; Μα, ότι δεν πρέπει να περιθωριοποιείται ο Γεωργιάδης, αυτό είναι προφανές. Όταν όμως απαιτεί να καταλάβουν ότι «αυτά τελείωσαν επιτέλους», σε τι αναφέρεται; Ποιο είναι αυτό που συνέβαινε πριν, και τώρα «επιτέλους τελείωσε»;
Αν κρίνουμε από τον Γεωργιάδη, χάριν του οποίου εξαπολύθηκε η βιβλική αυτή καταδίκη, αυτό που επιτέλους τελείωσε, είναι η περιθωριοποίηση των ακροδεξιών, των απολογητών του ναζισμού και του αντισημιτισμού, των γραφικών της αγράμματης «ελληνοπαιδείας» και του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού» – αυτών που δένουν ποιητικά τα κείμενα των «αρχαίων ημών προγόνων» με το «σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις…» (…κι από δω παν στην Πόλη). Αυτού του είδους τα ξόανα, σύμφωνα με τον ευρωπρεπή πρωθυπουργό του άτυχου (και άμυαλου) τούτου τόπου, δεν πρέπει να είναι πλέον περιθωριοποιημένα· δεν έχουμε δικαίωμα να τα περιθωριοποιούμε. Ο Σαμαράς άνοιξε τις φτερούγες του ν’ αγκαλιάσει όλη τη μούργα των υπονόμων εντός των οποίων λαθροβιώνει επί δεκαετίες η ελληνική ακροδεξιά· να τους φέρει στο φως, να τους βάλει σε ισότιμη θέση έναντι όλων των άλλων: μαζί κι ο Παλαμάς, μαζί κι η Αγία Αθανασία του Αιγάλεω. Στο κάτω-κάτω, οι ψήφοι δεν μυρίζουν. Μυρίζουν βέβαια οι υπόνομοι – αλλά, η μπόχα παίρνει τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους αριστερούς, τους ομοφυλόφιλους· εκεί που ζει ο Σαμαράς, απαλή αύρα κρατάει μακριά την αποφορά των ούγκανων και των ηλιθίων που άφησαν πίσω τους η 4η Αυγούστου κι η 21η Απριλίου (η «επανάστασις» που θάλεγε κι ο Βορίδης).
«Επιτέλους», ανάκραξε ο Σαμαράς. Άνοιξε επιτέλους η Ερυθρά Θάλασσα (ερυθρά εξαιτίας των κομμουνιστών υποθέτω) στα δυο, κι όλο το εθνικό μας καραφασισταριό μπορεί πια να προχωρήσει φέρνοντας μαζί του το μέλλον, παρέα με την μικρασιατική καταστροφή, τους γερμανοτσολιάδες, τη χούντα και την προδοσία της Κύπρου· και τα πτώματα μεταναστών κι Ελλήνων «μιαρών».
Αμ, δεν σου είπανε καλά Αντώνη Σαμαρά. Αν πιστεύεις ότι θα ανεχθούμε, κι ότι ισότιμα θα αντιμετωπίσουμε – ως κοινωνία – ό,τι χειρότερο έχει γεννήσει αυτός ο τόπος, είσαι γελασμένος. Πολύ γελασμένος. Αυτή είναι η δουλειά μας ως Αριστερά. Δεν μιλάμε για ενότητα των Ελλήνων λόγω «κοινού αίματος», αλλά για ενότητα των ανθρώπων. Αν δουλειά σας, ως ακροδεξιοί πυλώνες είναι να θολώνετε τα νερά, ώστε να μη μπορεί η Δημοκρατία να διακρίνει τους εχθρούς της από τους φίλους της, λυπάμαι να σου πω ότι η δική μας είναι ακριβώς η αντίθετη. Κι εννοούμε να την συνεχίσουμε.
