Διαβάζουμε τις στατιστικές (εγχώριες και εισαγόμενες) για την ανεργία μας , για τη φτώχια μας, για την εξαθλίωση μας, για την κατάντια μας. Ακούμε και βλέπουμε τις συζητήσεις στην τηλεόραση για να πληροφορηθούμε ότι ζούμε ανάμεσα στα ερείπια ενός πολέμου. Και μετά;
Μοιάζει η ελληνική κοινωνία με εκείνον που στέκεται μπροστά στον καθρέφτη του, αντικρύζει το είδωλο του, αλλά αρνείται να παραδεχτεί ότι αυτό που βλέπει ειναι αυτός, ο ίδιος…
Και μετά, βυθίζεται στη γλυκιά αυταπάτη, αφού «άλλος» είναι ο άνεργος, «άλλος» είναι ο φτωχός, «άλλος» είναι ο εξαθλιωμένος. Γιατί για τον ίδιο «κάτι θα γίνει» και στο τέλος θα «τη βγάλει καθαρή».
Ακούει ότι δεν πρέπει να θυμώνει, γιατί (λέει) ο θυμός θολώνει τη σκέψη. Δεν πρέπει να αγανακτεί γιατί η αγανάκτηση οδηγεί σε λαθεμένες αποφάσεις. Δεν πρέπει να εξεγείρεται γιατί η εξέγερση οδηγεί στα… «άκρα».
Και έτσι μας ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Μπρέχτ*:
«Τ’ αρχαία βιβλία λένε τί είναι η σοφία:
Μακριά να μένεις απ’ τις επίγειες συγκρούσεις
Και δίχως φόβο τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.
Θεωρούν σοφό ακόμα
Το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία
Στο κακό ν’ ανταποδίνεις το καλό
Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου, Αλλά να τις ξεχνάς.
Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια, σε μαύρα χρόνια ζω!».
* Από το ποίημα του Μπέρτολντ Μπρέχτ «Προς τους μεταγενέστερους», σε μετάφραση Τίτου Πατρίκιου.
