Άκουγα τις προάλλες τον Καρπετόπουλο να το λέει και προσυπογράφω:
«Η ηλικία του άντρα μετριέται με τα Παγκόσμια Κύπελλα που έχει ζήσει».
Προφανώς, όπως όλα τα ευφυή σοφίσματα, η φράση δεν αποτελεί κανόνα. Έχω φίλους Παναθηναϊκούς που νομίζουν ότι στην ομάδα παίζει ακόμα ο Δομάζος και άλλους που δεν τους αφορά η μπάλα.
Ευτυχώς, είναι η μειοψηφία.
Το 70 ήμουν μωρό.
Το 74 ήμουν πέντε χρονώ, λίγα θυμάμαι.
Το πρώτο μου αληθινό Μουντιάλ ήταν το 78, στην Αργεντινή.
Από πολιτική σκάμπαζα ελάχιστα, παιδάκι ήμουν ακόμα, είχα βέβαια την απορία γιατί η μάνα μου τυλίγει την «Αυγή» μέσα στη «Βραδυνή», αλλά μέχρι εκεί.
Στον τελικό ήθελα να το πάρει η Ολλανδία.
Μου την είχε σπάσει που το Περού είχε κάτσει να φάει 6 γκολ απ την Αργεντινή γιατί μόνο έτσι προκρινόταν η οικοδέσποινα, κάτι μου βρώμαγε στην ιστορία, και, εντάξει, καλοί ο Κέμπες κι ο Φιλιόλ, αλλά εγώ ήθελα να το σηκώσει ο Ρέζεμπρινκ.
Το ματς το είδα στης θείας της Έλλης παρέα με τον ξάδερφό μου το Γιώργο, δέκα χρόνια μεγαλύτερο και έντονα πολιτικοποιημένο.
Στο δοκάρι της Ολλανδίας στο ‘90 τινάχτηκα πάνω, γαμώτο, δεν το βάλαμε, παραμένει 1-1, πάμε παράταση.
«Ευτυχώς που δεν μπήκε», απεφάνθη ο Γιώργος, «δε θα φεύγανε ζωντανοί από κει μέσα..»
Τον κοίταξα με απορία.
«Έχουνε χούντα αγοράκι μου, ο στρατηγός Βιντέλα δεν θα επέτρεπε ποτέ να μην το πάρει η Αργεντινή.»
Ο ένας γρίφος πίσω απ τον άλλο.
«Μα είμαστε καλύτεροι, θα το πάρουμε στην παράταση», διαμαρτυρήθηκα.
«Θα χάσουμε 3-1, τουλάχιστον. Άκου που σου λέω.»
Όλοι οι χρησμοί του ξαδέρφου μου επιβεβαιώθηκαν.
Ήταν η πρώτη φορά που πήρα χαμπάρι ότι το παιγνίδι δεν παίζεται μόνο μέσα στο γήπεδο.
Τα περισσότερα από τα επόμενα Μουντιάλ, τα θυμάμαι ολοκάθαρα.
Ή μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, θυμάμαι και μετράω τη ζωή μου μαζί τους.
Το 82 καλοκαίρι στην Ακράτα. Διακογιάννης και Ταρντέλι.
Το 86 ξενύχτι προετοιμασίας για Πανελλήνιες. Μαραντόνα.
Το 90, Ηράκλειο, λίγο πριν το πτυχίο- (άσε μας ρε Παναγούλια, χαράματα να τρώμε τεσσάρες)
Το 94 μάλλον είχα πιεί πολύ, δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα, μόνο το χαμένο πέναλτι του Μπάτζιο.
Το 98, Κρήτη και Ζιντάν.
Το 2002 ήμουν νιόπαντρος, νομίζω έγινε στην Κορέα. (μετά έγινε στη ζωή μου της Κορέας…)
Το 2006 ήταν το πρώτο Μουντιάλ που είδα στην Αθήνα (!)
Το 2010, οι ιαχές του Πέτρου στο πατάρι του ανθοπωλείου όταν έβαλε ο Σαλπιγγίδης το γκολ στη Νιγηρία.
Έχω διανύσει 8 Παγκόσμια Κύπελλα μετά από εκείνο που «αγόρασε» ο στρατηγός Βιντέλα.
Τώρα όλοι ξέρουν ότι το παιγνίδι δεν παίζεται μέσα στο γήπεδο.
Τα ρεπορτάζ απ τη Βραζιλία δείχνουν τα χαμίνια στις φαβέλες να μην έχουν να φάνε, να κοιμούνται στο δρόμο, να τους γκρεμίζουν τις παράγκες για να μην χαλάνε τα πλάνα της τηλεόρασης, όπως εδώ εξαφανίσαμε τα αδέσποτα πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες.
Οι εργαζόμενοι στο μετρό του Σάο Πάολο απεργούν για το ιλιγγιώδες κόστος του Μουντιάλ σε βάρος των μισθών των εργαζομένων, οι αυτόχθονες στήνουν τσαντίρια έξω απ τα γήπεδα, συγκρούσεις με την αστυνομία, όλη η τοπική κοινωνία είναι στο πόδι.
Η απόλυτη ειρωνία. Και η απόλυτη κατάντια του συστήματος:
Ένας λαός που λατρεύει τη μπάλα σα θεά, διαμαρτύρεται για τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική διοργάνωση στον κόσμο που φιλοξενείται στο σπίτι του!
Αλλά τώρα, έχει χαλάσει το «κόλπο» και μέσα στο χορτάρι.
Μέχρι πριν δύο χρόνια, ο Μέσι ήταν ένα χαρούμενο παιδί που με τις ντρίπλες του προκαλούσε ναυτία στους αντιπάλους.
Τώρα, είναι ένας λυπημένος πάμπλουτος παιχταράς που παθαίνει ο ίδιος ναυτία απ την υπερκόπωση και το ξεζούμισμα.
Αυτό το σύστημα έχει όνομα- και συγνώμη αν σας χαλάω το κέφι.
Στο εξωτερικό, λέγεται απλά καπιταλισμός.
Στο εσωτερικό λέγεται: «Σκοτωνόμαστε όλοι εναντίον όλων και στο τέλος παραμένει στην κυβέρνηση ο Βενιζέλος και οι φίλοι του».
Αλλά ξεστρατίζω.
Θέλω να δω μπάλα, θέλω να αράξω με τον Οδυσσέα και τον Αλέκο να πιούμε μπύρες και να γελάμε όπως παλιά, να δούμε Ισπανία και Ακτή Ελεφαντοστού και Ιταλία και Βραζιλία και Μεξικό, ακόμα και Ιράν, θέλω να βάλει γκολ ο Κονέ ή ο Ταχτσίδης, γουστάρω να δω τον Καραγκούνη να κλαίγεται και τον Σάντος αγέλαστη πέτρα και τον Κατσουράνη να κάνει πλάκες με τον Μανιάτη.
Θέλω να δω μπάλα.
Αλλά τώρα πια, τη βλέπω με όλο και λιγότερη χαρά.
Ίσως γιατί μεγάλωσα- κουβαλάω ήδη 11 Μουντιάλ στην πλάτη.
Και δεν μπορώ πλέον να προσποιούμαι πως δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει μέσα και έξω απ το γήπεδο.
