Μη μιλάς τώρα. Έπεσε η χούντα και πρέπει όλοι μαζί να βαδίσουμε προς μια νέα εποχή. Ενωμένοι. Να ξεχάσουμε τα παλιά, να δώσουμε τόπο στην οργή και να χτίσουμε μια σύγχρονη δημοκρατία.
Γιατί μιλάς τώρα; Ήρθε η δικαίωση. Ο σοσιαλισμός είναι πραγματικότητα. Ο λαός πήρε την εξουσία στα χέρια του και αποκαταστάθηκαν αδικίες δεκαετιών. Και αν κάποια πράγματα δε σου αρέσουν, μη στενοχωριέσαι. Θα τα λύσουμε σύντομα.
Μη μιλάς. Θα καθαρίσουμε τον τόπο. Θα έρθει μια νέα εποχή. Και γιατί να μιλήσεις! Δεν βλέπεις τι έγινε στην Ανατολική Ευρώπη; Κατέρρευσε ο κομουνισμός εκεί και πεινάνε. Θέλεις να γίνουμε σαν και αυτούς;
Μη βγάλεις άχνα. Η χώρα εκσυγχρονίζεται. Ο σοσιαλισμός συνάντησε το ρεαλισμό και μπαίνουμε ισότιμα στην Ευρώπη. Ένα νέο νόμισμα, μια νέα Ευρώπη, μια «δίκαιη» Ευρώπη. Οι θυσίες σου πιάνουνε τόπο. Δες τα αεροδρόμια, τους δρόμους, τις γέφυρες, τα στάδια. Μη ρωτάς πόσο κόστισαν. Είναι για το καλό σου.
Αλήθεια γιατί μιλάς τώρα; Η χώρα διοργανώνει Ολυμπιακούς αγώνες, πήραμε το EURO, μέχρι και τη Eurovision κερδίσαμε. Αναβαθμίστηκες ως Έλληνας, η χώρα μας πρωταγωνιστεί παγκοσμίως. Εμείς τα καταφέραμε, τι άλλο μας ζητάς πια!
Μη μιλάς πολύ πολύ. ΟΙ ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία, όλες, οι μεγάλες χώρες κλυδωνίζονται. Η παγκόσμια οικονομία είναι υπό κατάρρευση, όμως η δική μας οικονομία είναι θωρακισμένη. Μη ζητάς περισσότερα.
Μη μιλάς ειδικά τώρα. Ήρθε η οικονομική κρίση. Και θα έπρεπε να ντρέπεσαι που τόσα χρόνια ζούσες με δανεικά και τώρα διαμαρτύρεσαι από πάνω. Να είναι καλά οι δανειστές μας, που μας σώσανε, γιατί αλλιώς θα πεινούσαμε και θα φεύγαμε από την Ευρώπη.
Είσαι τόσο αχάριστος και μιλάς και από πάνω; Μα αλήθεια, είναι η πρώτη φορά αριστερά, κάνει ότι μπορεί για σένα. Κάποιοι μικροσυμβιβασμοί γίνονται, το ομολογούμε. Δεν πειράζει όμως. Είναι αναγκαίοι οι συμβιβασμοί για να εγκαθιδρυθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλιστικό κράτος.
Οφείλεις να σιωπάς. Ο Τούρκος είναι εχθρός μας και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να μας εξοντώσει. Τι πάει να πεί ότι η αστική τάξη της Τουρκίας δεν αντιπροσωπεύει τον τουρκικό λαό! Ο Τούρκος είναι ο προαιώνιος εχθρός μας και πρέπει ενωμένοι να τον αντιμετωπίσουμε.
Σου απαγορεύεται να μιλάς. Μια παγκόσμια πανδημία μας απειλεί και εμείς αχάριστε κάνουμε, ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε. Θα καλύψουμε τις ελλείψεις που οι «κάποιοι άλλοι» δημιούργησαν. Και θα περιορίσεις τις ελευθερίες σου και δε θα ρωτάς πολλά γιατί εμείς φροντίζουμε για σένα, και μάλιστα με πόνο καρδιάς.
Μη μιλάς. Ποτέ δεν είναι ο κατάλληλος καιρός για να μιλήσεις. Πάντα σου λένε να σιωπάς, να δέχεσαι βουβά τη μοίρα σου και να σκύβεις το κεφάλι. Είτε μια
καταστροφή, είτε μια οικονομική, θετική η αρνητική συγκυρία, είτε ένας εχθρός, ορατός και μη, είναι η αφορμή για να μη μιλάς.
Και τώρα πάλι σου λένε κάτσε σπίτι και μη μιλάς.
Μη μιλάς που έφτασαν το δημόσιο σύστημα υγείας σε τέτοια χάλια. Που έκλεισαν νοσοκομεία και εγκατέλειψαν δημόσιες υποδομές. Και κυρίως που απαξίωσαν όλους ανεξαιρέτως τους λειτουργούς υγείας, ως τεμπέληδες ή φακελάκηδες.
Μη μιλάς που σου συρρίκνωσαν το εισόδημα, σε τέτοιο βαθμό, που στην παραμικρή δύσκολη στιγμή, ζητάς ελεημοσύνη για να επιβιώσεις από αυτούς που σε οδήγησαν εδώ. Και στη δίνουν ως αντίτιμο για την σιωπή σου. Για να σε κρατάν όμηρο, για να σου καλλιεργούν την ελπίδα.
Μη μιλάς που θα επωμιστούμε όλοι μαζί τις συνέπειες της κρίσης. Αυτοί που δούλευαν με 600 ευρώ το μήνα, αυτοί που κρατούσαν ένα μαγαζί με τα χίλια ζόρια, αυτοί που δουλεύαν για να πληρώνουν τα δάνεια που πήραν για να φτιάξουν ένα σπίτι, με αυτούς που έβγαλαν τόσα χρόνια εκατομμύρια και τώρα απειλούν με απολύσεις, γιατί ο τελευταίος μήνας δεν ήταν κερδοφόρος.
Μη μιλάς, που όλος ο μηχανισμός είναι ανέτοιμος να αντιμετωπίσει την κρίση και έχουν βάλει τα φερέφωνά τους να σου λένε πόσο ανεύθυνος είσαι, προκειμένου να δικαιολογήσουν την ανεπάρκειά σου.
Μη μιλάς σήμερα, γιατί δε μίλησες και εχθές, και συνεπώς γιατί να μιλήσεις τώρα; Τώρα που όλα φαίνονται δύσκολα.
Όμως μίλα, μίλα σε παρακαλώ. Φώναξε. Με όποιον τρόπο μπορείς. Μην κάνεις το ίδιο λάθος. Μη φοβάσαι. Δεν είσαι μόνος. Οι περισσότεροι είναι σαν εσένα. Αγωνιούν. Η κοινή αγωνία μπορεί να γίνει ελπίδα. Όχι ελπίδα ότι θα χτιστεί την επομένη της κρίσης ένα υποτιθέμενο σύγχρονο κράτος, αλλά βεβαιότητα, ότι θα έχεις όσα δικαιούσαι, όλα αυτά για τα οποία εσύ και οι δικοί σου έχετε δουλέψει να τα αποκτήσετε και θα έπρεπε να είναι αυτονόητα τον 21 ο αιώνα.
