Θέλω πρώτα να εκφράσω εδώ την απόλυτη εκτίμηση κι αγάπη στον φίλο μου Νίκο Μπογιόπουλο. Θέλω μετά να δηλώσω ότι o Μαρξ είναι μια ξεχωριστή μορφή στο πάνθεο της παγκόσμιας διανόησης κι ένας από τους «Αγίους» που κοσμούν το προσωπικό μου εικονοστάσι. Πάντα αποτελεί σοβαρό αντικείμενο μελέτης για τους απανταχού διανοούμενους και το «λυσάρι» για την ανάγνωση και αποδελτίωση των ταξικών σχέσεων και των παραμέτρων που τις δομούν. Ο Μαρξισμός αποτελεί το βασικό εργαλείο για κάθε ανάλυση σε βάθος επιστημονικό, κοινωνικό και πολιτικό. Και πάντα είναι επίκαιρος δεδομένου ότι μια από τις κατευθύνσεις του προβλέπει την προσαρμογή του στις εκάστοτε επικρατούσες συνθήκες. Και η μελέτη του βοηθά για το επέκεινα της παγκόσμιας σκέψης. Σήμερα η παγκόσμια διανόηση λαμβάνοντας υπόψη το Μαρξισμό έχει προχωρήσει σε νέες ενδιαφέρουσες προτάσεις και αναλύσεις. Δεν είναι εδώ ο τόπος γι΄ αυτές τις αναφορές κι ούτε αυτός είναι ο στόχος τού κειμένου.
Θέλω επίσης να υπογραμμίσω ότι σέβομαι απόλυτα όσους πιστοί στους ταξικούς αγώνες έφτασαν στο εκτελεστικό απόσπασμα κι άλλους που θυσίασαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Γυάρου, της Ικαρίας και στα υπόγεια της Ασφάλειας. Ήταν άνθρωποι που πίστεψαν και αγωνίστηκαν για ένα ανθρώπινο αύριο υπείκοντες σ΄ έναν αγώνα που υποσχόταν μια δικαίωση για το Λαό.. Από το Βελουχιώτη ως το Μπελογιάννη κι από τον Πλουμπίδη ως τους εκτελεσμένους της Καισαριανής. Η θυσία κάθε ανθρώπου για τα πιστεύω του δεν εκτιμάται με κανένα μέτρο. Είναι πέραν και άνω του κάθε μέτρου.
Αυτό όμως το «παν μέτρον άριστον» είναι που οριοθετεί και κανοναρχεί τον άνθρωπο. Τον χειραγωγεί και του περιορίζει πάντα την σκέψη σε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, χωρίς να τού επιτρέπει να δει τίποτα πέρα από το μέτρο πού του έχουν θέσει. Και μια τέτοια τοποθέτηση κανοναρχεί, οριοθετεί και οδηγεί σε μια αυταρχία, η οποία πέραν της μιας και μόνης Αυθεντίας δεν αποδέχεται άλλο τίποτα. Έτσι μπορεί να ανατρέψει μια τάξη πραγμάτων και στη θέση της να τοποθετήσει μια άλλη Τάξη, πέραν της οποίας, οποίος την υπερβεί τίθεται αυτομάτως…εκτός μέτρου. Κι από κει και πέρα ξεκινά η αυθαιρεσία του ενός, ή των ολίγων, οι οποίοι θεωρούνται οι αυθεντικοί τιμητές του μέτρου.
Αίφνης, άλλα μέτρα είχε ο Στάλιν κι άλλα είχε ο Τρότσκι. Ποιο μέτρο ήταν το πιο σωστό; Και ποιο είναι το μέτρο που ορίζει αν σήμερα είναι περισσότερο αριστερός ο Κουτσούμπας, ή ο Κουφοντίνας;
Μέτρο δικό του είχε ο Μουσολίνι, μέτρο δικό του είχε ο Χίτλερ, μέτρο δικό του είχε ο Στάλιν. Καθένας διεκδικούσε για τον εαυτό του την αυθεντία τού μέτρου.
Με το κάθε μέτρο χειραγωγούνται οι μάζες και υπηρετούν σε μια ιδεολογική οριοθέτηση την εξουσία. Και με εργαλείο το μέτρο η εξουσία κατευθύνει, ελέγχει, δικάζει, αποφασίζει για τις τύχες κάθε λαού. Το μέτρο συναντάται κυρίως σε περιοχές της καθημερινότητας, όπου βασικό τους χαρακτηριστικό είναι η πειθαρχία. Όπως πχ ο στρατός, ή η Αστυνομία. Ή σε καθεστώτα που ισχύει η αρχή ενός ανδρός.
Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί ότι ποτέ η θυσία και η αυταπάρνηση για τα ιδανικά δεν είχε μέτρο. Δεν υπάρχει μικρότερη η μεγαλύτερη θυσία είτε αυταπάρνηση. Δεν μετριέται η έως θανάτου υπεράσπιση των αξιών ενός ανθρώπου. Με την θυσία του ο άνθρωπος υπερβαίνει κάθε μέτρο ανθρώπινο, ακόμα και το…άριστον.
Η ανάλυση του φίλου μου του Νίκου έχει στοιχεία με τα οποία δεν θα μπορούσα σε καμιά περίπτωση να διαφωνήσω. Εκεί πού διαφωνώ μόνο, είναι στην αναφορά του μέτρου. Γιατί δεν πιστεύω ότι χρειάζεται κάποιο μέτρο για να ξεχωρίσω την αριστεροφροσύνη του Κουβέλη από τον… Άρη Βελουχιώτη, ή το μέγεθος του Πλουμπίδη από κάποιον.. .Γιωργάκη.. Απλά θέλω να δηλώσω ότι η ιδέα του, ότι υπάρχει κάποιος… μετρονόμος, που ζυγίζει την σκέψη μου, αξιολογεί σε κάθε μου στιγμή τα βήματά μου, με αξιώνει, ή με απαξιώνει και δεν μου επιτρέπει ν΄ ανοίξω το βηματισμό μου, να πάω λίγο παρά πέρα. Ε, αυτό με τρομοκρατεί. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, όπως ο πόνος είναι χρήσιμος στον άνθρωπο, άλλο τόσο και το λάθος. Θέλω να έχω δικαίωμα στό λάθος και διεκδικώ την επιείκεια των άλλων αλλά και εκτιμώ την αγωνία τους να μου αποδείξουν ότι έκανα λάθος, δίχως όμως να με συντρίψουν. Και επιτέλους, επειδή το μέτρο καταλήγει σ΄ αυτό που λέμε Τάξη, κάθε μορφής και προέλευσης, αυτό από μόνο του με τρομοκρατεί. Γιατί μου θυμίζει εκείνον τον αφορισμό του Ελύτη πού λέει:
“Όταν ακούς Τάξη,ανθρώπινο αίμα μυρίζει”.
