Να φοράμε μάσκα ή να μη φοράμε; Κολλάνε τα παιδιά τους μεγάλους ή δεν κολλάνε καν τα ίδια; Είναι μέρα ή μήπως είναι νύχτα με φώτα διαρκείας; Τελικά οι είκοσι εννιά κατασκευαστές πλυντηρίων ήταν είκοσι εννιά ή μας έλεγαν ψέματα; Και αν δεν ήταν τι επιπτώσεις θα είχε στη ζωή μας αυτό;
Μερικά ερωτήματα μάλλον θα μείνουν για πάντα αναπάντητα. Η κρίση του κορωνοϊού επίσης, θα είναι για πολλά χρόνια ένα αναπάντητο ερώτημα που θα ταλανίζει την ανθρωπότητα, αν αυτή συνεχίσει να υπάρχει.
Η περίφημη τακτική ενημέρωση κάθε απόγευμα στις έξι από τον προεξάρχοντα της επιδημιολογικής επιτροπής λοιμώξεων κύριο Τσιόδρα και τους άλλους δυο, τον κύριο Χαρδαλιά και τον κύριο Κοντοζαμάνη, θα μείνει στην ιστορία για πολλά. Εντάξει για τα ηρωικά θα ασχοληθούν άλλοι, αυτοί που ψάχνουν ήρωες να ακουμπήσουν πάνω τους και μπαμπά να τους περάσει απέναντι. Εμένα με ενδιαφέρει το κωμικοτραγικό της ιστορίας αυτής.
Ο αιώνιος τραγέλαφος αυτής εδώ της ταλαίπωρης χερσονήσου. Το σκυμμένο ύφος του κυρίου καθηγητού που απαντούσε χαμηλώνοντας το βλέμμα, σαν να κοιτούσε μην τυχόν έχει ανέβει η φούστα παραπάνω απ’ το κανονικό ή όπως ο αρρεβωνιάρης αν κατά λάθος έβλεπε την καλτσοδέτα της πεθεράς. Πόσο πολύ πιεζόταν όταν ερχόταν η στιγμή να διαψεύσει τον εαυτό του σχετικά με την πορεία της νόσου ενώ προφανώς μιλούσε πολιτικά και όχι επιστημονικά. Γιατί αποκλείεται να είναι επιστημονική τοποθέτηση ότι «οι Γερμανοί δεν έχουν την ποσότητα των δεδομένων που έχουμε εμείς» ενώ έχουν κάνει τα εικοσαπλάσια τεστ στην περίφημη πια κοινότητα.
Εδώ είναι ενδιαφέρον να επισημάνουμε τις λέξεις που κάθε κρίση βάζει στο λεξιλόγιο μας και μπορεί να μας «βάλει» ή να μας «αποβάλλει» από μια συζήτηση. Η εξάπλωση, η διασπορά, η κοινότητα, οι ήρωες, η πρώτη γραμμή, ο αόρατος εχθρός και πολλές ακόμα τέτοιες λεκτικές υπερβολές.
Είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό το ύφος του Νικ Χαρντ, όπως βάφτισαν τον υποδεκανέα της πολιτικής προστασίας όλα τα κιτρινιδάκα τηλεμαγκαζίνο και όλος ο συρφετός των σόσιαλ μίντια. Πραγματικά με το ύφος του λόγου του, τη σύνταξη των γραπτών του και τον στόμφο βραχνοκόκκορα, ο λογογράφος του δικτάτορα Παπαδόπουλου θα είχε μείνει άφωνος. Ειδικά αυτό το αγαπητοί μου συμπολίτες, θα ήταν άνετα γραμμένο σε λογύδριο κοινοτάρχη της δεκαετίας του 50 σε ορεινό χωριό της δύσμοιρης αυτής χώρας.
Ο κύριος υφυπουργός δε, θα μπορούσε να μην είναι καν εκεί και να μην αναγκάζεται να άλλαζε ρούχα εν μέσω καραντίνας, αφού κάθε φορά απαντούσε τα ίδια. Σαν από κασέτα απαντούσε στη φωνή της γκούγκλ που του απηύθυνε τα ερωτήματα που είχε μαζέψει ο συντονιστής. Αν είχε και μια ταινία με φωτάκια led στο κεφάλι του θα ήταν ίδιος με κασετόφωνο της δεκαετίας του 80 σε παζάρι ρομά. Αλήθεια, κατάλαβε ποτέ κανείς κάτι από αυτή την ενημέρωση;
