Από τα ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ του Ριζοσπάστη
Πώς γίνεται με την ίδια ευκολία που ο σοσιαλδημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ έβγαζε «στο κλαρί» του Υπερταμείου τις μεγαλύτερες κρατικές επιχειρήσεις διαχείρισης νερού (ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ), η νεοφιλελεύθερη ΝΔ να εξαγγείλει ότι θα τις επαναφέρει στο κράτος;
Πώς γίνεται δηλαδή η «ιδιωτικοποίηση» να εναλλάσσεται με την «κρατικοποίηση» με τέτοια ευκολία, από κυβερνήσεις που υποτίθεται ότι τις χωρίζει «άβυσσος»;
Την απάντηση τη δίνει η ίδια η πολιτική που υπηρετούν και οι δύο σε σχέση με τη διαχείριση του νερού, της οποίας η ραχοκοκαλιά είναι η με κάθε τρόπο ένταση της εμπορευματοποίησης, δηλαδή η λειτουργία με καθαρά εμπορικά – επιχειρηματικά κριτήρια.
Κι αυτό αποδεικνύεται και με το εμβληματικό παράδειγμα του νερού, αφού οι αστικές κυβερνήσεις υπηρετούν την παραπάνω πολιτική δίχως δόγματα και «ιδεοληψίες»: Είτε μέσω της απευθείας παράδοσης σε επιχειρηματικούς ομίλους, όπως προβλεπόταν να γίνει με το Υπερταμείο, είτε μέσω του ίδιου του αστικού κράτους που λειτουργεί για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων και όχι βέβαια για τα λαϊκά συμφέροντα. Σε αυτή την κατεύθυνση, πότε επιλέγεται ως πιο αποδοτική λύση η πρώτη και πότε η δεύτερη.
Σήμερα, λοιπόν, και αφού η κυβέρνηση της ΝΔ ενέταξε και τη διαχείριση του νερού στη «Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας», αφού η ιδιωτικοοικονομική λειτουργία των φορέων ύδρευσης έχει απογειωθεί, η εργολαβοποίηση γενικεύεται και αποτελεί «κανονικότητα» το νερό να γίνεται πηγή πλουτισμού για επιχειρηματικούς ομίλους (βλ. επιχειρήσεις εμφιάλωσης), η κυβέρνηση εξαγγέλλει την επιστροφή των ΕΥΔΑΠ και ΕΥΑΘ στο κράτος.
Δεν είναι βέβαια ελληνική πρωτοτυπία η παραπάνω «ευκολία». Αλλωστε, πολλή συζήτηση έγινε πρόσφατα για την κρατικοποίηση της γαλλικής επιχείρησης ηλεκτρισμού, με τον ΣΥΡΙΖΑ να καταγράφει άλλη μια «φιλολαϊκή» επιλογή, σημειώνοντας ότι «ο Μακρόν κρατικοποιεί την EDF ενώ ο Μητσοτάκης ιδιωτικοποίησε τη ΔΕΗ».
Ο φαύλος κύκλος ιδιωτικοποιήσεων – κρατικοποιήσεων στον καπιταλισμό περιλαμβάνει πολλά ακόμα παραδείγματα, όπως π.χ. τους σιδηρόδρομους στη Β. Αγγλία, τις Τράπεζες στην Ελλάδα με το ΤΧΣ κ.ο.κ.
Κι όσο τέτοιες εναλλαγές δεν έχουν τέλος, φανερώνοντας τα όλο και πιο θολά όρια ανάμεσα στα «μείγματα» που προτάσσουν πότε οι σοσιαλδημοκράτες, πότε οι φιλελεύθεροι και πότε και οι δυο μαζί, τόσο οι ανάγκες του εργαζόμενου λαού διευρύνονται και δεν βρίσκουν «χώρο» για την ικανοποίησή τους. Αποδεικνύουν επίσης πόσο αποπροσανατολιστικό είναι να προβάλλεται ως ριζοσπαστικό και ανατρεπτικό το αίτημα της «κρατικοποίησης», χωρίς να απαντιέται στην ουσία του το ερώτημα για ποιο κράτος ακριβώς μιλάμε…
Για παράδειγμα, ειδικά σε σχέση με τα παραπάνω, ο λαός έχει ανάγκη από την απρόσκοπτη πρόσβαση σε ποιοτικό νερό. Να μην εξαρτάται η ικανοποίηση αυτής της ζωτικής του ανάγκης ούτε από επιχειρηματικούς σχεδιασμούς, ούτε από τις καιρικές συνθήκες. Ούτε από το πότε οι κατασκευαστικές εταιρείες κρίνουν «συμφέρον» ή «ασύμφορο» ένα έργο, ούτε από την υποστελέχωση των επιχειρήσεων ύδρευσης και άρδευσης, με τις υποδομές να ρημάζουν και τις βλάβες να ταλαιπωρούν τον λαό και να βάζουν σε κίνδυνο ακόμα και την υγεία του. Ούτε από τα τιμολόγια που υπακούν από τη μία στην κερδοφορία επιχειρήσεων και από την άλλη στη λογική «κόστους – οφέλους» και εξοικονόμησης πόρων, όπως ξεκαθάριζε ο Κυρ. Μητσοτάκης στη συνέντευξη που ανακοίνωσε την «κρατικοποίηση των ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ».
Την ικανοποίηση αυτής της ζωτικής ανάγκης εμποδίζει το σημερινό σάπιο αστικό κράτος και οι κυβερνήσεις του, που «εργάζονται» νύχτα – μέρα για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας, για τη δημοσιονομική σταθερότητα και το μοίρασμα της πίτας στους επιχειρηματικούς ομίλους. Την εμποδίζει η ίδια η δράση των ομίλων, το κυνήγι του κέρδους, που οδηγεί σε εγκλήματα, όπως δείχνει και η πιο πρόσφατη πείρα του λαού σε όλα τα μέτωπα: Από τις μεταφορές και την Υγεία μέχρι την Ενέργεια, την προστασία από φυσικές καταστροφές, εργατικά ατυχήματα και τόσα ακόμα.
Αυτά είναι τα εμπόδια που πρέπει να βρεθούν στο στόχαστρο, διαμορφώνοντας και κριτήριο ψήφου μπροστά στις εκλογές, μαζί με την ένταση της διεκδίκησης για νερό κοινωνικό αγαθό, δηλαδή κοινωνική ιδιοκτησία και όχι εμπόρευμα.
Τον δρόμο δηλαδή που μόνο το ΚΚΕ φωτίζει ότι μπορεί να γίνει σήμερα πράξη από τον ίδιο τον λαό, ώστε να απολαμβάνει όλες τις σύγχρονες δυνατότητες που εξασφαλίζονται από την εξέλιξη της επιστήμης και σε σχέση με τη διαχείριση του νερού.
