Just in

Όλα τα νέα
Imerodromos logo
 

Μαρία Δημητριάδη: Η φωνή των αγώνων του λαού

Η Μαρία Δημητριάδη έδωσε και συνεχίζει να δίνει φωνή στους αγώνες του λαού. Με τη φωνή της θα συνεχίσουμε να ακούμε πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη». Ήταν μια σπουδαία τραγουδίστρια και παραμένει η φωνή που σφράγισε τραγούδια που κοιτάζουν στο μέλλον. Η Μαρία Δημητριάδη έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, 7 Ιανουαρίου 2009.

Η Μαρία Δημητριάδη έδωσε και συνεχίζει να δίνει φωνή στους αγώνες του λαού. Με τη φωνή της θα συνεχίσουμε να ακούμε πως «έτσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη». Της είμαστε ευγνώμονες γιατί με την τέχνη της και την προσωπική της στάση, μας έδωσε ένα υπόδειγμα για το τι σήμαινε, σημαίνει και θα σημαίνει καλλιτέχνης του λαού.

Ήταν μια σπουδαία τραγουδίστρια και παραμένει η φωνή που σφράγισε τραγούδια που κοιτάζουν στο μέλλον. Η Μαρία Δημητριάδη έφυγε από τη ζωή, σαν σήμερα, 7 Ιανουαρίου 2009.

Η Μαρία Δημητριάδη έβαλε το στίγμα της στο πολιτικό τραγούδι, ερμήνευσε μοναδικά στίχους κορυφαίων ποιητών και δημιουργίες μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Πάντα παρούσα μέσα στα γεγονότα, συνόδευσε με τα τραγούδια της τους εργατικούς – αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των δεκαετιών ’70-’80, αλλά και αργότερα, μέχρι τέλους, ανταποκρινόμενη στα αγωνιστικά καλέσματα. Τραγουδώντας στις συναυλίες αλληλεγγύης προς τους αγωνιζόμενους και διωκόμενους λαούς, στους απεργιακούς αγώνες, στα μπλόκα των αγροτών. Με πίστη στο όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας, συμπορεύτηκε με το ΚΚΕ, στηρίζοντας τις θέσεις του και παλεύοντας μαζί του, ενώ στις δημοτικές εκλογές του 2006 συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» με επικεφαλής τον Σπύρο Χαλβατζή. Ξεκίνησε να τραγουδά από παιδί. Στα 16 της χρόνια δισκογραφεί το «Ενα πρωινό η Παναγιά μου» του Σταύρου Ξαρχάκου (από την ταινία τα «Κορίτσια στον Ηλιο»). Μετά ήρθε ο «Ηλιος ο Πρώτος» και το «Χρονικό» του Γιάννη Μαρκόπουλου, ενώ στο ενδιάμεσο είχε γνωρίσει τον Μίκη Θεοδωράκη, ίνδαλμά της από μικρό παιδί. Μαζί του, κατά την επταετία, περιοδεύει ανά τον κόσμο και συμμετέχει στους δίσκους «Τα Λαϊκά» («Το τρένο φεύγει στις οκτώ») και «Τραγούδια του Αγώνα» («Σαν τον αετό φτερούγαγε στη στράτα»). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1974, τραγουδά στο δίσκο «Σκλάβοι Πολιορκημένοι» του Νίκου Μαμαγκάκη και το «Αντόνιο Τόρρες Χερέδια» του Γιάννη Γλέζου. Ηδη έχει γνωρίσει τον Θάνο Μικρούτσικο και το 1975 δισκογραφούν τον πρώτο δίσκο του, τα «Πολιτικά Τραγούδια». Ακολουθούν: «Καντάτα για τη Μακρόνησο», «Φουέντε Οβεχούνα», «Τροπάρια για φονιάδες», «Τα τραγούδια της λευτεριάς». Χαρακτηριστικό πως από την κασετίνα των οκτώ δίσκων με τα πολιτικά τραγούδια του συνθέτη που έβγαλε η «Λύρα», στους πέντε τραγουδάει μόνο η Μαρία Δημητριάδη. Ενας από τους πιο πολυακουσμένους δίσκους τους ήταν «Τα Αντάρτικα» (1981) – επανεκτελέσεις μαζί με την αδερφή της Αφροδίτη Μάνου. Συνέχισε με το «Δελτίο καιρού», με τραγούδια πολλών συνθετών σε πρώτη εκτέλεση, τα «Λιανοτράγουδα» του Θεοδωράκη, τον πρώτο δίσκο του Γιώργου Σταυριανού, την «Ελένη» του Χατζιδάκι, το «Εμπάργκο» του Μικρούτσικου κ.ά. Ακολούθησαν δύο χρόνια δουλειάς της στο Βελιγράδι, την περίοδο του εμπάργκο. Εκανε συναυλίες κι ένα δίσκο, που με τη βοήθεια του υπουργείου Πολιτισμού της πρώην Γιουγκοσλαβίας τα έσοδά του πήγαν για τους πρόσφυγες. Τελευταία δισκογραφική της δουλειά οι «Δον Κιχώτες» των Παρασκευά Καρασούλου (στίχοι) και Θοδωρή Οικονόμου (μουσική).

***

Απόψεις