Το θεατρικό έργο «Ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση», που παίχτηκε επί τριήμερο στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα, είχε κάμποσα στοιχεία φάρσας. Η επίγευση όμως που άφησε αυτό το τριήμερο είχε στοιχεία τραγωδίας, ιδιαιτέρως σε όσα αφορούν τους δύο συγκυβερνώντες αρχηγούς της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Ο Αντώνης Σαμαράς, παίρνοντας ως πρωθυπουργός τις 155 ψήφους εμπιστοσύνης της κυβέρνησής του, δεν κατάφερε να προσθέσει ούτε έναν επιπλέον βουλευτή, ώστε να σηματοδοτήσει την απαρχή έστω μιας εκστρατείας για τη συγκέντρωση των 180 της «προεδρικής» πλειοψηφίας. Αντιθέτως είδε να φουντώνει μια συζήτηση για τη συγκρότηση κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» (άγνωστο ποιου ακριβώς σκοπού), της οποίας ο σχηματισμός αποκλείει το ενδεχόμενο να παραμείνει ο ίδιος πρωθυπουργός.
Μάλιστα το ενδιαφέρον είναι ότι το αίτημα αυτό δεν διατυπώθηκε πρώτη φορά το συγκεκριμένο τριήμερο, αλλά έχει πέσει στο τραπέζι από τον – εμμέσως αυτοπροσδιοριζόμενο ως «θεματοφύλακα» του καραμανλισμού – Απόστολο Τζιτζικώστα και συνεχίστηκε στην πρώτη φάση της από τον καραμανλικό βουλευτή Γιώργο Βλάχο.
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είδε το εν λόγω αίτημα να γίνεται σημαία στα χείλη – παπανδρεϊκών κυρίως – βουλευτών του κόμματός του, οι οποίοι με μεγάλη τους χαρά θα έβλεπαν τον πρόεδρό τους να βγαίνει από το κέντρο του πολιτικού ενδιαφέροντος και άρα να χάνει – όπως και ο κυβερνητικός εταίρος του – κάθε ίχνος κεντρικού πολιτικού ρόλου. Με αποτέλεσμα να γίνει πολύ πιο ευάλωτος σε μελλοντικές (για την ακρίβεια μετεκλογικές) απόπειρες αμφισβήτησής του.
Το ωραίο είναι ότι μια σειρά μεγάλα «συστημικά» ΜΜΕ πήραν… επ’ ώμου το αίτημα περί κυβέρνησης «ειδικού σκοπού» και, με διάφορες ρητορικές εξάρσεις, επιχειρούν να του προσδώσουν νόημα και περιεχόμενο.
Είναι πιθανό να πιστεύουν ότι έτσι πιέζουν πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ύστερα από την παραδοχή ότι οι 180 δεν πρόκειται να μαζευτούν υπό την κυβερνητική ομπρέλα, πέρασαν στο «παρασύνθημα» ζητώντας τη συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων – εξ άλλου κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν νοείται.
Όμως, τι είδους πίεση να ασκήσεις αν, πρωτίστως, δεν μπορείς να τεκμηριώσεις τον… σκοπό μιας τέτοιας κυβέρνησης; Ακόμη περισσότερο, τι είδους πίεση να ασκήσεις σε ένα κόμμα που καλπάζει στις δημοσκοπήσεις και που, σύμφωνα με έρευνα της Metron Analysis για τα… «Παραπολιτικά», παίρνει εκτίμηση ψήφου με διαφορά από τη Ν.Δ. διπλάσια του αποτελέσματος των ευρωεκλογών;
Υποθέτουμε βασίμως ότι όσοι ανέλαβαν την προώθηση αυτής της πολιτικά παράξενης ιδέας δεν τη θεωρούν εφαρμόσιμη. Θα ήταν, εξ άλλου, ανοησία να σκέπτονται ότι μπορούν είτε να πείσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να αυτοκτονήσει είτε να τον πιέσουν την ώρα του καλπασμού και της διάχυτης εντύπωσης ότι οι εκλογές την άνοιξη θα τον αναδείξουν πρώτο κόμμα – με αυξανόμενες ελπίδες ακόμη και για αυτοδυναμία.
Επιπλέον θεωρούμε ότι είναι μάλλον απίθανο οι ίδιοι διακινητές της εν λόγω ιδέας να μην αντιλαμβάνονται ότι, αν συγκροτηθεί αυτή η κυβέρνηση π.χ. τον επόμενο Δεκέμβριο, οι Σαμαράς και Βενιζέλος θα μείνουν ενάμιση χρόνο εκτός εξουσίας. Δηλαδή μακριά από τη μόνη πηγή ισχύος για τους ίδιους, την ώρα που ουκ ολίγοι ετοιμάζονται να τους δείξουν το… ξώπορτο, όπως θα έλεγε και ο Μεσσήνιος – αλλά όχι χωριάτης – πρωθυπουργός μας.
- Μήπως όμως αυτό είναι το πραγματικό διακύβευμα;
- Μήπως και το μιντιακό σύστημα αντιλαμβάνεται ότι με τον Βενιζέλο δεν υπάρχει δυνατότητα για την όποια ανασυγκρότηση της «Κεντροαριστεράς», της οποίας το εκλογικό κοινό ήδη λεηλατεί ο ΣΥΡΙΖΑ στήνοντας το δικό του Χαλιφάτο στα πολιτικά χωράφια αυτού του χώρου;
- Μήπως το ίδιο σύστημα αντιλαμβάνεται ότι με τον Σαμαρά και τους συν αυτώ ούτε η νεοφιλελεύθερη πτέρυγα της Ν.Δ. ούτε η παραδοσιακή καραμανλική Κεντροδεξιά μπορεί να επιβιώσει ώστε να αναπαραχθεί πολιτικά η παράταξη;
Άλλωστε αυτό το νόημα δεν έχει και η παρέμβαση Σημίτη μέσω διαρροής «συνομιλητών» του στο real.gr για εκλογές τον Νοέμβριο; Η επιχειρηματολογία του πρώην πρωθυπουργού, σύμφωνα με το site, έχει ως εξής:
«Ο Κώστας Σημίτης φέρεται να εκτιμά πως οι εταίροι μας δεν επιθυμούν και δεν θα συμφωνήσουν σύντομα σε μια τελική λύση για το ελληνικό χρέος. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, θεωρεί ότι η λύση για το χρέος θα καθυστερήσει αρκετά. Ο πρώην πρωθυπουργός, μάλιστα, όπως αναφέρει στα πρόσωπα με τα οποία συναντάται, πιστεύει πως η προτιμότερη λύση για τη χώρα θα ήταν οι εκλογές, προκειμένου μια κυβέρνηση, αναβαπτισμένη στη λαϊκή βούληση, να διαπραγματευτεί το χρέος».
Γιατί η παρέμβαση Σημίτη μοιάζει… ύποπτη; Διότι, μπορεί στο δημοσίευμα να χρησιμοποιείται η φράση «μια κυβέρνηση αναβαπτισμένη στη λαϊκή βούληση», αλλά ποιος πιστεύει ότι η νυν κυβέρνηση θα… «αναβαπτιστεί»; Όλοι πια γνωρίζουν – της κυβέρνησης περιλαμβανομένης – ότι μετά τις εκλογές θα προκύψει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ή, έστω, «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Συμπέρασμα; Και η πρόταση Σημίτη δείχνει, εμμέσως πλην σαφώς, την έξοδο στους Σαμαρά και Βενιζέλο.
Εν τέλει το «μήνυμα», απ’ όπου και αν προέρχεται, υπό όποια συσκευασία και αν εκφέρεται, είναι το ίδιο: «Μάγκες, ξεκουβαλάτε» – για να χρησιμοποιήσουμε την πρωθυπουργική πολιτική αργκό. «Ξεκουβαλάτε για να σώσουμε ό,τι σώζεται»…
* Ο Σταύρος Χριστακόπουλος είναι διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «Το Ποντίκι»
