Ένα δημοψήφισμα κενό νοήματος

Να αρχίσουμε με μερικές διαπιστώσεις: α) Η δεξαμενή που άντλησε ψήφους ο ΣΥΡΙΖΑ και η γραβατωμένη ακροδεξιά των ΑΝ.ΕΛ., ήταν κυρίως από πρώην ΠΑΣΟΚους και αγανακτισμένους Νεοδημοκράτες. Αλλά και από αριστερά και ακροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αναρχικούς.  β) Η “μάχη” που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ στα ευρωπαϊκά μαυσωλεία ρύθμισης καπιταλιστικών κερδών, είναι μία μάχη λέξεων άρα εντυπώσεων. γ) Οι ρεφορμιστικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι μακριά ακόμα και από τα όρια της σοσιαλδημοκρατίας, τουλάχιστον όπως την έχουμε μάθει από την πρόσφατη εμπειρία της Λατινικής Αμερικής.


Οπότε δεν υπάρχει εναντίωση στη βαρβαρότητα, αλλά αντίθετα χρησιμοποιούμε καταχρηστικά τον όρο Αριστερά, που αντιστοιχεί στην αλληλεγγύη, στην κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα, στα κινήματα. Κι εδώ είναι το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και τώρα: Δεν δημιούργησε και ούτε κατάφερε να ψυχώσει κινήματα και λοιπές κοινωνικές δομές, προκειμένου να άρχιζε τη διακυβέρνηση από όταν ήταν ακόμα αντιπολίτευση. Και όχι να διαπραγματεύεται τώρα με την Ε.Ε. των 25 εκ. (εγγεγραμμένων) ανέργων, πώς θα μειωθεί η ανεργία στην Ελλάδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα γραφειοκρατικό αρχηγοκεντρικό κόμμα και όχι πολιτικός φορέας έκφρασης κινημάτων. Και δίνει έμφαση στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, παρότι υπάρχουν φωνές εντός του κόμματος για αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.


Η κάθετη οργάνωση στη λήψη αποφάσεων και η οριζόντια στον εθελοντισμό, δημιούργησαν τη γραφειοκρατία τού οργανωτικού – κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το έκαναν σε βάρος του κοινωνικού. Με αποτέλεσμα να θέλουν να μιλήσουν για την κοινωνία, με την κοινωνία απούσα. Ο κοσμοπολίτικος Αριστερός κυβερνητισμός τού ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να μετασχηματιστεί σε Νέα Δημοκρατία, όσο δεν αναλαμβάνει το ρίσκο τής αλλαγής τού πολιτικού συστήματος. Με ποιον τρόπο μπορούσε να το κάνει; Πραγματώνοντας μία καθημερινή αμφίδρομη σχέση με την κοινωνία, που θα χειραφετούσε και θα αναδείκνυε την έννοια του πολίτη. Και συμπράττοντας με τις ποικιλόμορφες κοινωνικές δομές και τους ανθρώπους που έχουν δημιουργήσει ένα κύμα διαφορετικότητας και προέρχονται από τις διεργασίες στις πλατείες, τις ανοιχτές συνελεύσεις, τις αυτόνομες κινήσεις που δίνουν νέα νοηματοδότηση στο κοινωνικό φαντασιακό.


Γιατί αυτό χρειάζεται περισσότερο από ένα δημοψήφισμα σήμερα η Ελλάδα, η Ευρώπη, ολόκληρος ο πλανήτης: ένα νέο κοινωνικό φαντασιακό, ένα καινούργιο αφήγημα που δεν θα δημιουργήσει τις κοινωνίες του μέλλοντος, αλλά κοινωνίες με μέλλον. Στο απουσιολόγιο της Αριστεράς όμως, έχει μόνιμη θέση η φιλοσοφική σκέψη. Για αυτό αναπαράγονται ξεπερασμένα στερεότυπα και αντιλήψεις, προκειμένου όπως μας λένε να κάνουν κυρίαρχο έναν ανώριμο λαό. Με ποιον τρόπο το κάνουν; Βάζοντάς τον να επιλέξει σε ένα κενό νοήματος δημοψήφισμα, πώς θέλει να διαχειριστεί την περαιτέρω οικονομική βαρβαρότητα και εξαθλίωση αλλά, κυρίως, την περαιτέρω έλλειψη νοηματοδότησης στο κοινωνικό φαντασιακό, την απουσία νέων θεσμίσεων και κοινωνικής οργάνωσης. Χωρίς να υπάρχει, έστω για εκείνους που πιστεύουν στις αστικές δημοκρατίες, κουλτούρα δημοψηφισμάτων και σε άλλα θέματα: ιδιωτικοποιήσεις, δικαιώματα, ελευθερίες κ.α.


Κάτι τελευταίο, ξανά για εκείνους που πιστεύουν στις αστικές δημοκρατίες: Ο Γιούνκερ, η Μέρκελ, η Λανγκάρντ, ο Ολάντ, ο Σόιμπλε κ.λπ., είναι εκφραστές τής επιθετικότερης μορφής καπιταλισμού. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τους ανθρώπους, αλλά με τις πολιτικές που εκφράζουν. Αλήθεια όμως πιστεύουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι πιθανό “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα της Κυριακής θα τρομάξει το παγκόσμιο κεφάλαιο και θα υπάρξουν νέες διαπραγματεύσεις από άλλη βάση; Γιατί αυτό είναι ψυχοπαθολογικό φαινόμενο. Και η στήλη δεν έχει την επαρκή επιστημονική κατάρτιση για να ασχοληθεί.